Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 16

f
AÐ var heitur dagur og járnbrautarklefinn var
eftir þvi mollulegur; næsta stöð var Templecombe,
en þangað var nærri klukkustundar ferð. Farþegarn-
ir í klefanum voru lítil telpa, ennþá minni telpa og
lítill drengur. Frænka, sem tilheyrði börnunum, sat
í einu hornsætinu sem fjærst var gegnt henni, sat
piparsveinn, sem var hinum með öllu óviðkomandi,
en það voru telpurnar og drengirnir, sem lagt höfðu
klefann undir sig. Frænkan og börnin héldu uppi
samræðum sín á milli, á takmarkaðan, þrautseigan
hátt, er minnti á áleitna húsflugu sem neitar að láta
sér segjast. Flest viðmæli frænkunnar byrjuðu á
„Ekki“, og næstum því allar athugasemdir barnanna
byrjuðu á „Hvers vegna?“ Piparsveinninn sagði ekk-
ert upphátt.
„Ekki, Cyril, ekki,“ hrópaði frænkan, þegar litli
tekið hendinguna tvö þúsund sinnum, viðstöðulaust.
Hver sá sem það hafði gert, gat verið viss um að
tapa veðmálinu.
„Komið þið hingað og hlustið á sögu,“ sagði frænkan,
eftir að piparsveinninn var búinn að líta tvisvar sinn- {
um á hana og einu sinni á bjöllustrenginn.
Börnin færðu sig áhugalaus í þann enda klefans,
sem frænkan sat í. Eftir öllu að dæma var vegur
frænkunnar sem sögumanns, ekki sem glæsilegastur *
í þeirra augum.
Hún byrjaði að segja frá. lágri trúnaðarröddu en
börnin gripu látlaust fram í fyrir henni með háværum
kesknispurningum. Þetta er framtakslaus og drep-
leiðinleg saga um litla stúlku, sem var góð og varð
allra vinur vegna þess hve hún var góð og var loks
bjargað frá mannýgu nauti af ótai aðdáendum.
„Myndu þeir ekki hafa bjargað henni, ef hún hetði
drengurinn tók að berja sessurnar í sætunum og ryk-
mökkur þyrlaðist upp við hvert högg.
„Komdu og horfðu út um gluggann," bætti hún við.
Barnið færði sig treglega út að glugganum. „Hvers
vegna er verið að reka þessar kindur út af veginum?"
spurði hann.
„Ég býst við að það sé verið að reka þær í annað
engi, þar sem er meira gras,“ svaraði frænkan dræmt.
„En það er heilmikið gras á þessu engi,“ andæfði
drengurinn; „það er ekkert nema gras þar. Frænka,
það er heilmikið gras á þessu engi.“
„Ef til vill er grasið á hinu enginu betra,“ var
heimskuleg uppástunga frænkunnar.
„Hvers vegna er það betra?“ Hin óumflýjanlega
spurning kom á svipstundu.
„Nei, sjáðu kúna þarna! hrópaði frænkan. Þau
höfðu séð kýr á hverju engi meðfram brautarteinun-
um en hún talaði eins og væri hún að vekja athygli
á sjaldgæfum grip.
„Hvers vegna er grasið betra á hinu enginu?“ þrá-
aðist Cyril við.
Hrukkan í andliti piparsveinsins varð að ygglisbrún.
Hann var harðgeðja, samúðarlaus maður, afréð frænk-
an með sjálfri sér. Hún vaer allsendis ófær um, að
komast að neinni viðunandi niðurstöðu um grasið á
hinu enginu.
Minni telpan dreifði nú athygli viðstaddra með því
að fara að hafa yfir „Á leið til Mandalay“ Hún
kunni aðeins fyrstu hendinguna, en hún nýtti kunn
áttu sína til hms ítrasta. Hún endurtók hendinguna
í síbylju, með dreyminni, en ákveðinni og mjög heyran-
legri rödd; piparsveininum virtist eins og einhver
hefði veðjað við hana um að hún gæti ekki endur-
ekki verið góð?“ spurði stærri telpan. Þetta var
nákvæmlega sú spurning, sem piparsveinninn hefði
viljað bera fram..
,Ja, jú,“ viðurkenndi frænkan magnþrota, „en eg
held ekki að þeir hefðu hlaupið eins hratt tii að
bjarga henni, ef þeim hefði ekki verið svona vel við
hana.“
„Þetta er asnalegasta saga, sem ég hef nokkurn
tíma heyrt,“ sagði stærri telpan af óhagganlegri
sannfæringu.
„Ég hætti að hlusta eftir fyrsta kaflann, hún var
svo asnaleg," sagði Cyril.
Minni telpan gerði enga athugasemd við söguna,
en hún hafði fyrir löngu horfið aftur til endurtekning-
anna á uppáhalds hendingunni sinni.
„Þér virðist ekki eiga miklum vinsældum að fagna,
sem sögumaður, sagði piparsveinninn allt í einu úr
horni sinu.
Frænkan snerist strax vígleg til varnar gegn þessari
óvæntu árás.
„Það er ærinn vandi að segja sögur á þann hátt,
að börn bæði skilji og meti,“ sagði hún stirðlega
„Ég er yður ekki sammála,“ sagði piparsveinninn.
„Kannski þér vilduð reyna að segja þeim sögu,“
hreytti frænkan út úr sér.
„Segðu okkur sögu,“ bað stærri telpan.
„Einu sinni í fyrndinni," byrjaði piparsveinninn,
„var lítil stúlka, Bertha að nafni, sem var óvenjulega
góð.“
Augnabliksáhugi barnanna tók strax að dvína; all-
ar sögur virtust hræðilega likar, sama hver sagði þær.
„Hún gerði allt, sem henni var sagt, sagði alltaf
satt, hélt fötunum sínum hreinum. át mjólkurgraut
16
FALKINN