Fálkinn - 21.02.1966, Qupperneq 22

aftur og leit beint á blaðamanninn. — Það fær enginn að
kaupa þennan skinnsekk. Enginn!
Ein framtönn hennar visaði inn á við, fjörlegt andlitið var
alsett hrukkum. Tvær kolsvartar fléttur hengu niður á bak-
ið. Hún brosti ekki lengur og orðin voru óhagganleg. Þá
sást, að Anne Pauljevari Hette var falleg kona. Hún gekk að
sekknum úr hreindýraskinni, sem hékk á kofaveggnum
og strauk fingrunum varlega yfir hann. Síðan sagði hún sögu
sína.
Hún byrjaði janúarnótt eina árið 1949, einhvers staðar í
óbyggðum Finnmerkur. í þrjátíu stiga frosti rak Anne á
undan sér hreindýrahjörð, sem taldi mörg hundruð skepnur,
yfir heiðina. Stormgnýrinn yfirgnæfði gelt hundanna fjögurra,
sem hún hafði með sér og dýrin hugsuðu um það eitt, að
finna skjól. Þau þrýstu sér hvert upp að öðru og fóru sinna
eigin ferða. Veðrið rak hreindýrin áfram á fleygiferð og Anne
neytti alira krafta til að hafa við þeim. Allt í einu megnaði
hún ekki meira. Hún nam staðar og studdist þunglega fram
á skíðastafinn. Þá varð henni Ijóst, hvað um var að vera.
Hún hafði ekki haft tíma til að veita óþægindunum athygli
eða verkjunum, sem stöðugt versnuðu. Hin mikla og óvænta
Hún vill ekki
áreynsla hafði flýtt fyrir fæðingunni. Stafurinn bognaði undan
þunga hennar og brotnaði í tvennt. Þá hneig hún niður í
mjúkan snjóinn. í fjarska heyrði hún í hundunum, sem geltu
og reyndu að hafa hemil á hreindýrahjörðinni. Svo kafnaði
hundgáin í óveðurshrinunum. Hún var ein.
Nokkurri stundu seinna lá drengur þétt við likama hennar
undir hlýjum hreindýrsfeldi. Anne lá stundarkorn kyrr í
snjónum og hvíldi sig. Svo reis hún á fætur og hélt áfram
barningnum.
Fáeinum klukkustundum seinna komu þau bæði heilu og
höldnu til byggðarinnar, Lappastúlkan og ungbarnið.
Anne er alin upp í óbyggðum. Fjallið var hennar skóli.
Hún hefur att afli við storma og ís frá því hún var barn að
aldri. Það var engin ástæða til, að Mikkel, en svo var dreng-
urinn látinn heita, fengi öðruvísi uppeldi. Þvert á móti, þar
sem hann átti að verða karlmaður. Og Mikkel sýndi fljót-
lega, að hann var efni í sterkan, hraustan og dugmikinn
Sama. Þegar hann var tíu ára gamall var hann þegar orð-
inn alvanur að gæta hreindýrahjarðarinnar einsamall. Hann
var orðinn góður skíðamaður og foreldrar hans voru hreykin
af honum.
Nákvæmlega tíu árum eftir hina dramatísku fæðingu í
storminum, gætti Mikkel hreindýrahópsins á sömu slóðum.
Hann var einn, en fjórir hundar Hettafjölskyldunnar veittu
honum góða aðstoð.
Við ljóstýru frá parafinlampa sátu Anne og maður hennar
í litla moldarkofanum og biðu. Þau voru því vön, að hann
væri lengi að heiman, en í þetta skipti var drengurinn óvana-
lega seinn fyrir og þau gátu ekki að sér gert, að laumast
út að glugganum með stuttu millibili, til þess að gæta að
hvort ekki bólaði á honum. Veðrið var afleitt. En þrátt fyrir
það leið góð stund áður en þeim kom til hugar, að eitthvað
gæti hafa orðið að honum. Mikkel hafði lent í stormi áður
og alltaf tekizt að leiða hreindýrahjörðina framhjá hættuleg-
um giljum og gjám. Og úlfa höfðu þau ekki orðið vör við
árum saman.
— En þá varð mér allt í einu undarlega innanbrjósts, segir
Anne. Hugurinn leitaði aftur. Ég mundi eftir fæðingunni. Og
þá varð mér Ijóst, að drengurinn var í hættu staddur. Við
leituðum alla nóttina, en fundum ekki hjörðina fyrr en dag-
inn eftir. Hundana fundum við líka, en Mikkel var týndur.
Þau fundu hann aldrei. Ekki heldur skíði, stafi, eða föt,
TTÚN starði augnablik niður í moidargólfið. Dökk augu
A hennar fylltust tárum. Stuttu seinna lyfti hún höfðinu
FALKINN