Fálkinn - 21.02.1966, Síða 42

um og eins og flestir af kyn-
stofni hans, er hann hálfgerð-
ur villimaður.
— Er hann Rússi?
— Hann er kósakki, svaraði
hershöfðinginn og brosið af-
hjúpaði rauðar varir og skarp-
ar tennur.
— Og það er ég líka.
— Komið, sagði hann.
— Við ættum ekki að standa
hér blaðrandi. Við getum tal-
að saman seinna. Nú þarfnist
þér fatnaðar, matar og hvíldar
og það skal yður í té látið.
Hér er ákaflega næðissamt.
— ívan hafði birzt á ný og
hershöfðinginn talaði til hans,
með vörunum án þess að nokk-
urt hljóð gengi þar fram af.
— Fylgið Ivan eftir, ef þér
vilduð gera svo vel herra
Rainsford, sagði hershöfðing-
inn.
— Ég var í þann veginn að
ganga til kvöldverðar, þegar
þér komuð og ég mun hinkra
við eftir yður. Ég hygg að þér
komist að raun um að föt mín
hæfa yður.
Rainsford fylgdi hinum þögla
risa til svefnherbergis, þar sem
bæði var hátt til lofts og vítt
til veggja og þar var rúm, sem
hefði verið nógu stórt fyrir
sex menn að sofa í. Ivan tók
fram kvöldklæðnað og þegar
Rainsford var að klæða sig í
hann, tók hann eftir að fötin
voru frá klæðskera í London,
sem undir öllum venjulegum
kringumstæðum saumaði ekki
á neinn, sem var lægra settur
en hertogi.
Borðstofan, sem Ivan vísaði
honum til, var á margan hátt
merkileg. Um hana lék glæsi-
bragur miðaldanna. Hún minnti
á barónshöll frá lénstímabilinu,
með eikarþiljum og háu lofti
og langborði, þar sem tvær
tylftir manna gátu setið saman
að snæðingi. Á veggjunum um-
hverfis voru útstoppuð höfuð
margs konar dýrategunda, —
ljóna, tígrisdýra, fíla, elgsdýra
og bjarna: Svo stórt og full-
komið safn hafði Rainsford
aldrei séð. Hershöfðinginn sat
einn við stóra borðið.
— Þér munuð þiggja kokk-
teil herra Rainsford, stakk
hann upp á.
Kokkteillinn var einstaklega
ljúffengur og Rainsford tók
eftir að allur borðbúnaðurinn
var hinn fullkomnasti, dúkur-
inn, kristallinn, silfrið og postu-
línið.
Þeir átu borsch, þessa þykku
rauðu súpu með súrum rjóma,
sem er uppáhaldsréttur allra
rússneskra aðalsmanna. Hálf
afsakandi hóf Zaroff hershöfð-
ingi máls:
— Við gerum okkar bezta
til að halda uppi einhvers
konar siðmenningu hér. Þér af-
sakið vonandi þau mistök, sem
okkur verða á. Við erum ekki
beinlínis í þjóðbraut, eins og
þér vitið. Finnst yður að
kampavínið hafi dofnað nokk-
uð á hinni löngu sjóferð hing-
að?
— Ekki hið allra minnsta,
lýsti Rainsford yfir. Hann hafði
komist að raun um að hers-
höfðinginn var hinn hugulsam-
asti gestgjafi og sannur heims-
maður. En eitt var það í
fari hershöfðingjans sem hafði
truflandi áhrif á hann. í hvert
sinn, sem hann leit upp úr
diskinum, fann hann augu hers-
höfðingjans hvíla rannsakandi
á sér.
— Ef til vill eruð þér undr-
andi á því, að ég skuli hafa
kannast við nafn yðar, sagði
Zaroff hershöfðingi.
— En sjáið þér til. Ég hef
lesið allar þær bækur, sem
komið hafa út á ensku, frönsku
og rússnesku og fjalla um villi-
dýraveiðar. Ég á mér ekki
nema eina ástríðu í lífinu, hr.
Rainsford, og hún er villidýra-
veiðar.
— Þér eigið dásamlegt safn
af höfðum hérna, sagði Rains-
ford um leið og hann stakk
upp í sig bita af sérstaklega
vel tilsneiddum nautalundum.
— Þessi Höfða-vísundur er
sá stærsti, sem ég hef séð.
— Ó, já, þessi náungi. Hann
var hin versta ófreskja.
— Réðist hann á yður?
— Negldi mig upp við tré,
svaraði hershöfðinginn.
— Brákaði á mér hauskúp-
una, en ég vann á honum.
— Ég hef alltaf staðið í
þeirri meiningu, að Höfða-vís-
undurinn, væri hið hættuleg-
asta af öilum stærri veiðidýr-
um.
Hershöfðinginn var þögull
um stund og svaraði ekki. Um
rauðar varir hans lék einkenni-
legt bros. Síðan sagði hann
með hægð:
— Nei. Þér hafið rangt fyr-
ir yður, herra minn. Höfða-
vísundurinn er ekki hættuleg-
astur hinna stærri veiðidýra.
Hann saup á víninu og hélt
áfram með sömu hægðinni:
— Hér á þessari eyju, veiði
ég hættulegri dýr.
Rainsford lét undrun sína í
ljósi:
— Eru stór villidýr á þess-
ari eyju?
Hershöfðinginn kinkaði kolli:
— Þau stærstu og hættuleg-
ustu.
— Hvernig getur það verið?
— Þau eru auðvitað ekki
innfædd hér. Ég verð að birgja
mig upp.
— Hvað hafið þér flutt inn
hershöfðingi? Tígrisdýr? spurði
Rainsford.
Hershöfðinginn brosti:
— Það er langt síðan ég
varð leiður á tígrisdýrunum,
engin raunveruleg hætta. Líf
mitt er helgað hættunni, herra
Rainsford.
Hershöfðinginn tók úr fórum
sínum gullbúið sígarettuveski
og bauð gesti sínum langa
svarta sígarettu, með silfruðu
munnstykki. Hún gaf frá sér
höfgan og ilmandi reyk.
— Við tveir eigum stórkost-
legar veiðar fyrir höndum,
sagði hershöfðinginn.
— Mér verður sönn ánægja
að félagsskap yðar.
— En bráðin .. .? Byrjaði
Rainsford.
— Ég mun leiða yður í allan
sannleika, sagði hershöfðing-
inn.
PANTIÐ STIMPLANA HJÁ
FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHE
SPiTALASTlG 10 v.OOINSTORG
SIMI 11640
— Og yður mun verða ég riddaraliðsherfylki kósakka,
skemmt. Ég held að mér sé en aðaláhugamál mitt var
óhætt að segja með fyllsta lítil- ævinlega veiðarnar. Ég hef
læti, að ég hef dottið ofan á eltst við hverja bráð í öllum
sjaldgæfan hlut. Má ég bjóða löndum. Mér væri ómögulegt
yður annað glas af púrtvíni að segja yður hve mörg dýr ég
herra Rainsford? hef drepið.
— Þökk fyrir hershöfðingi.
Hershöfðinginn fyllti bæði
glösin og sagði:
— Suma menn gerir Guð að
skáldum, aðra að konungum
og enn aðra að betlurum. Mig
gerði hann að veiðimanni.
Hönd mín var sniðin fyrir
gikkinn, eða svo sagði faðir
minn. Hann var vellríkur og
átti 250,000 ekrur lands á
Krím og hann var ástríðufull-
ur veiðimaður. Þegar ég var
ekki nema fimm ára, gaf hann
mér litla byssu, sem hafði ver-
ið smíðuð handa mér sérstak-
lega í Moskvu, til að skjóta
með spörva. Þegar ég skaut
einhvern af verðlaunakalkún-
unum hans, refsaði hann mér
ekki. Hann hældi mér fyrir
skotfimina. Ég drap fyrsta
bjarndýrið í Kákasus, þegar ég
var tíu ára gamall og líf mitt
hefur verið ein allsherjar veiði-
ferð. Ég gekk í herinn, — til
þess var ætlast af sonum aðals-
manna — og um tima stýrði
Hershöfðinginn blés frá sér
reykjarstrók:
Niðurlag í næsta blaði.
• Sviðsljósið
Framh. af bls. 5.
Þá sneri ég mér að herran-
um, Jóni Ólafssyni. Hann var
búinn að vera jafnlengi í skól-
anum og daman. Um Jenka
sagði Jón, að hann væri með
þeim skemmtilegustu dönsum,
sem hann hefði lært, en það
gæti verið dálítið erfitt að
dansa hann eftir lagi, sem er
of hratt spilað.
Ég þakkaði þeim Ingibjörgu
og Jóni fyrir spjallið og Her-
manni Ragnars fyrir greinar-
góðar upplýsingar um dansinn,
sem allir vilja stíga: Jenka.
FALKINN