Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 13

Teikning eftir
Har. GuSbergsson
hvað gæti beðið hans um nóttina. Hann var næstum glaður
í bragði, þegar hann flýtti sér heim til að setja niður farang-
ur sinn.
Þegar vinir hans höfðu gefið sér tíma til að virða hann fyrir
s’ér urðu þau furðu lostin yfir guggnu útliti hans og gerðu
sitt bezta til að létta honum áhyggjurnar og þeim tókst það
að vissu marki. En þegar karlmennirnir sátu einir eftir reykj-
andi, kom dapurleikinn aftur yfir Dunning. Skyndilega sagði
hann:
-— Gayton. Ég held að þessi gullgerðarmaður hafi komist
áð því að það var ég, sem dæmdi ritgerðina hans óhæfa.
Gayton blístraði:
— Af hverju heldurðu það? spurði hann.
Dunning sagði honum frá samtali sínu við aðstoðarmann-
irin á safninu og Gayton gat ekki annað en viðurkennt, að
getgáta hans væri sennileg.
— Mér má svo sem á sama standa, sagði Dunning.
— Hins vegar gæti fundur okkar orðið óþægilegur. Ég
írriynda mér að hann sé ekki sérlega geðgóður náungi!
Samtalið féll aftur niður og Gayton varð æ áhyggjufyllri
yfir drunganum, sem virtist leggjast yfir andlit og framkomu
Dunnings og þó að það kostaði hann talsvert átak, spurði hann
loks hreint út hvort eitthvað alvarlegt hvildi á huga hans.
Dunning gaf frá sér feginsandvarp:
— Ég hef verið að reyna að koma mér að því, sagði hann.
— Kannast þú nokkuð við mann, sem heitir John Harring-
ton?
Gayton hi'ökk illilega við og gat aðeins spurt hvers vegna
hann minntist á hann. Þá sagði Dunning honum frá öllu,
sem fyrir hann hafði komið, því sem hafði gerzt í sporvagn-
inum, heima hjá honum og á götunni, drunganum, sem hafði
Eftir M. R. JAMES
lagst á sál hans og hélt honum enn í heljargreipum. Gayton
vissi ekki hvernig hann átti að bregðast við. Kannski var rétt-
ast að segja söguna um Harrington, en taugar Dunnings voru
í uppnámi og sagan var óviðfelldin og þar að auki gat hann
ekki annað en spurt sjálfan sig, hvort ekki væru einhver
tengsl milli þessara tveggja mála og að það væri Karswell,
sem væri tengiliðurinn. Það var erfitt fyrir vísindalega sinn-
aðan mann að kyngja því, en hægt myndi að afgreiða það með
hugtakinu „dáleiðsluáhrif“. Að lokum ákvað hann að segja
ekkert að svo stöddu. Hann ætlaði að ráðfæra sig við konu
sína. Síðan sagðist hann hafa þekkt Harrington í Cambridge
og héldi að hann hefði dáið snögglega árið 1889 og bætti
við nokkrum atriðum um manninn og það sem hafði skrifað og
gefið út. Hann ræddi málið við frú Gayton og eins og hann
hafði búist við var hún fljót að draga þær ályktanir, sem
höfðu verið að vefjast fyrir honum. Það var hún, sem minnti
hann á eftirlifandi bróðurinn, Henry Harrington og það var
einnig hún, sem stakk upp á að hægt myndi að ná sambandi
við hann með hjálp gestgjafa þeirra frá því kvöldið áður.
— Hann gæti verið til einskis nýtur mótmælti Gayton.
— Við getum fengið að vita fullvissu okkar um það hjá
Bennett hjónunum, svaraði frú Gayton og hún tók að sér að
hafa samband við þau strax daginn eftir.
Það er ekki nauðsynlegt að skýra frá því í smáatriðum,
hvernig fundum þeirra Henry Harringtons og Dunnings bar
saman.
Næst er nauðsynlegt að segja frá samtali, sem átti sér stað
milli þeirra tveggja. Dunning hafði sagt Harrington hvernig
nafni hins látna skyti sífellt upp fyrir honum á hinn einkenni-
legasta hátt og hann sagði honum einnig frá undanfarandi
reynslu sinni. Síðan spurði hann hvort Harrington sæi sér
fært að gefa honum nokkra hugmynd um þær kringumstæð-
ur, sem leiddu til dauða bróður hans. Maður getur ímyndað
sér furðu Harringtons yfir því, sem hann fékk að heyra, en
hann hafði svörin á reiðum höndum:
— John var óneitanlega í einkennilegu ástandi af og til
síðustu vikurnar, þó ekki rétt áður en slysið varð. Fyrst
og fremst hafði hann á tilfinningunni, að honum væri veitt
eftirför. Vel má vera að hann hafi verið áhrifagjarn maður,
en þvílíkar grillur hafði hann aldrei fengið fyrr. Ég losna
ekki við þá hugmynd að hér hafi illvilji verið að verki og
það sem þér segið mér nú, minnir mig mjög mikið á bróður
minn. Getið þér komið auga á nokkuð mögulegt samband þar
á milli?
— Ég hef aðeins gert mér eina óljósa hugmynd. Mér hefur
verið sagt að bróðir yðar hafi ritdæmt bók mjög neikvætt
skömmu áður en hann lézt og nú fyrir skömmu lágu leiðir
mínar og mannsins, sem skrifaði þessa bók, saman og á þann
hátt, að hann hefur enga ástæðu til að vera ánægður.
— Þessi maður heitir þó ekki Karswell?
— Því ekki það? Þér hittið naglann á höfuðið.
Henry Harrington hallaði sér aftur á bak í sætinu:
— Þetta er nægileg skýring fyrir mig, en ég verð að út-
skýra það nánar. Af ýmsu, sem hann lét sér um munn fara,
er ég viss um að John bróðir minn var farinn að trúa því, að
vísu mjög gegn vilja sínum, að Karswell væri undirrótin að
vandræðum hans og mig langar að segja yður hvað mér
finnst styðja þá vissu. Bróðir minn var mikili tónlistarunn-
andi og fór oft á hljómleika hér í borginni. Þrem mánuðum
áður en hann dó kom hánn heim af tónleikum og sýndi mér
hljómleikaskrá, eina af þessum með skýringum, sem hann
hélt saman.
— Ég var nærri búinn að týna þessari, sagði hann.
Famh. á bls. 31,
HROLLVEKJA ÚR SAFNI HITCHCOCKS - SIÐARI HLUTI
FÁLKINN 13