Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 28

NÝFRAMHALDSSAGA
i
IUI>B \\IÉSBi MTÍMASACA
FltÁ IIFKRAC;AKÐ1 í DÖLUM
Í SVÍIMÖÐ
Augu hans skutu gneistum
af gremju. — Nei, það gerir það
ekki, sagði hann. Verið þið sæl-
ar dömur mínar! Og þakka yður
enn einu sinni fyrir móttökurn-
ar, frú Helgeson!
Hann skeliti hurðinni á eftir
sér. Verziunarstýran fór að
hlæja.
— Hvað kom fyrir Vilhelms-
son? sagði hún og sneri sér að
þjónustustúikunum, sem höfðu
hlustað með athygli á þetta ein-
kennilega samtal milli Marianne
og sölumannsins.
— Já, kallaði hann ekki frú
Holgersson, Helgeson? spurði
ein þeirra. Sá er sannarlega
skrýtinn!
— Uss, hann er svo drykk-
felidur. Það verður varla lengi,
sem hann heldur viðskiptunum.
Marianne hneig niður á bekk
við næsta söiuborð. Hún gat ekki
lengur staðið á fótunum. Grá
hvítt gólfið gekk í bylgjum fyr-
ir augum hennar. Ef herra Vil-
helmsson var drykkfelidur, hef-
hann ef tii viii ekki heldur ver-
ið ailsgóður, þegar hann ók
bílnum Og eflaust var það þess
vegna sem hann missti <!tirirn á
honum
Flatur, hvítur pappírspoki með
sokkum í hékk við úlnlið hennar
þegar hún gekk aftur Asgötuna
niður á torgið. Hún mundi
varla, hvernig það hafði atvik-
ast, að hún keypti þá. Það var
eins og allt gerðist iangt utan
við hana. Henni fannst, sem heii
eilífð væri liðin síðan hún stóð
þarna og horfði á styttuna af
Engelbrekt.
Vilhelmsson ... maðurinn, sem
ók bílnum, hafði fengið nafn,
andlit. Hann var þunnhærður og
drakk mikið. En ef þetta væri
nú ekki hann? Ef henni hefði
nú skjátlazt? Það gæti verið
visst svipmót. Herra Vilhelms-
son hafði verið í Hollandi á
þessu tímabili. Hann hafði gætt
í vegabréfið og athugað dagsetn-
ingar á stimpiunum. Varla gat
hann verið að ljúga því, sem
svo auðvelt myndi vera að sanna
á hann. Marianne hristi höfuð-
ið. Hverju átti hún að trúa?
Dirfðist hún að trúa nokkrum
hlut? En málrómurinn, hend-
urnar. . meira að segja seðla
veskið ...
Það var farið að ýra úr loft-
inu. Hún rak augun í fregnmiða.
Falskir hundrað króna seðlar í
umferð. Brýnt fyrir bankastarfs-
mönnum, að hafa augun hjá
sér ... Ætti hún að kaupa sér
blað? Nei, hún nennti því ekki.
Hún gekk eftir gangstéttinni
meðfram torginu og stiklaði
síðan eftir steinlagðri götunni
niður á leigubílastöðina við
enda hennar. Regnúðinn flædi
beint í andlit hennar. Það var
svalandi... eins og þrifabað,
bæði fyrir líkama og sál. Hún
fór inn í leigubíl. Bílstjórinn ók
aftur upp á torgið, yfir járn-
brautarhvelfingu og gegnum
Standsparken. Fyrir utan Rest-
aurant Kullen flögruðu grátittl-
ingarnir um undir borðunum og
tindu upp brauðmola. Taminn
íkorni stóð þar á stólbaki og hélt
á hveitibrauðbita milii framfót-
anna.
Marianne gekk inn í matsal-
inn. Af upphækkuðum palli,
þar sem hljómsveitin var stað-
sett og mörg borðanna, hafði
hún gott yfiriit yfir salinn. Dökk-
brúnan vangasvip Ulfs bar við
stóran útsýnisglugga hinum
megin við dansgólfið Sætið við
hlið hans var autt. Hákon hafði
látið Louise setjast hægra megin
við sig. Marianne hnykkti við.
Hún átti að hafa Ulf sem borð-
herra... Ef hún aðeins þyrði
að segja honum allt, segja hon-
um frá hvernig hún gæti eikki
varist þvi að halda að herra
Vilhelmsson væri maðurin, sem
ók bilnum, enda þótt hann segð-
ist hafa verið í Hollandi. Nei,
hún þorði ekki að minnast á
neitt við Ulf, fyrr en hún væiii
hreinþvegin af öllum grun, o&
hvenær myndi hún svo sem
verða það? Aldrei.
Ulf og Hákn stóðu á fætur, i
þegar hún kom.
— Velkomin! sagði Hákoii
Glad to see you at my little
party.
— Þakka þér fyrir! Bros
Marianne var lítið annað en
gretta. Að láta Hákon bjóða si£
velkomna... það var kátlegt.
Ulf leit rannsakandi á hand.
áður en hann dró fram stólinn
fyrir hana, svo hún gæti setzt.
— líef urðu verzlað mikið?
spurði Louise.
— Nei, ég hef aðeins keypt
mér eina sokka. I
— Keyptirðu þér ekki einu
sinni fallegan kjól? Það hefðirðu
nú átt að gera. Nú er bráðúm .
komið miðsumar og þá er alltáf
gaman að eiga eitthvað nýtt og
fallegt til að fara í, sagði Louise.
T
— Hvernig ætti ég að gera
það? hugsaði Marianne. Ég á
varla neitt eftir af laununum
mínum, síðan ég borgaði fæðið.
Eiginlega ætti hún að ræða urh
það við Ulf, en það var svö
óviðkunnanlegt. Hún gat ekki
komið sér að því að spyrjá,
hvort það hefði verið ætlun hans,
að hún borgaði fyrir sig.
— Ja, þetta kvenfólk! sagði
Hákon. Okkur karlmennina tek-
ur það fimm mínútur að kaupa
sokka, en þið eruð að því jí
heilan klukkutíma.
— Ónei. 1 fyrstu fann ég enga
verzlun. Þetta er í fyrsta skipti,
sem ég kem til Falun, sagði
Marianne í varnarskyni.
Ulf virti hana fyrir sér fl
laumi máltíðina á enda. Það var
engu líkara en að hugarástand
hennar væri í rennibraut, hátt
uppi og langt niðri á víxl. Það
var gráthljóð í hlátrinum og
honum fannst nærri óbærilegt
að horfa á augu hennar. Þau
minntu hann á dimmt síðsumar-
kvöld við hafið, með mauriidi
lýsandi i síkvikum gárum. Hann
hefði viljað þrýsta henni að sér,
sefa hana, koma henni í skilri-
ing um, að hann fyndi á sér hug-
arástand hennar, reyndi að fylgj-
ast með því... skilja hana(.
FÁLKINN