Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 37

— Dóttir mín er ekki heima,
en ef þú vilt bíða skal ég lána
þér regnhlíf.
• Ég er saklaus
Framh. af bls. 29.
— Áttu við litlu spikuðu fylli-
byttuna þarna? spurði hann.
Þekkir þú hann?
Marianne greindi frá fundi
sínum við herra Vilhelmsson, g
að bæði útlit hans, málrómur og
hendurnar — og meira að segja
seðlaveskið ættu við endurminn-
ingu hennar um manninn, sem
ekið hafði bilnum fyrir hana.
— En hann sagðist hafa verið
í Hollandi ásamt fjölskyldu sinni
á þessu tímabili, sagði hún að
lokum, vnleysislega.
Hákon svaraði engu. Hann
dansaði fram og aftur á sama
blettinum. Þau Marianne horfðu
bæði með ákefð á hinn þunn-
hærða umboðssala. f því að
hann lyfti glasi sínu kom hann
auga á þau og mætti augnaráði
Marianne. Hann beygði höfuð-
ið í skyndi, svo vínblandan
skvettist upp úr glasinu. Hákon
hætti að snúast í hringi fyrir
framan hann og dansaði lengra
út á gólfið.
— Fráhrindandi mannkerti,
sagði hann. Sýndi hann þér
stimplana i vegabréfinu?
— Nei, hann leit aðeins í það
sjálfur til að athuga dagsetning-
arnar.
— Eða til að slá ryki í augun
á þér. Ef það hefur nú verið
hann, sem ók, og honum hefur
tekizt að fara huldu höfði í tvö
ár, þá geturðu bölvað þér upp
á að hann hefur einnig svör á
reiðum höndum til þess að
bjarga sér framvegis, sagði
Hákon.
Marianne starði á hann. Hún
barðist við að halda tárunum í
skefjum, en það tókst ekki.
— trúirðu mér loksins, Hákon?
Meinarðu, að...
— Já, ég hef smám saman
sannfærzt betur og betur um, að
það sé eitthvað til í hinni ein-
kennilegu sögu þinni. Um tima
hélt ég, að maðurinn væri ofsjón- hratt upp hurðinni og fór út á ust eins og í hvítu skýi. Það
ir, sem þú hefðir séð meðan þú veröndina. Næturloftið var rakt gerði hana alit að því yfirnáttúr-
lást á sjúkrahúsinu. En ef þú og kalt. Hamingjunni sé lof fyr- lega, eins og hún væri einhver
heldur nú, að hann sé þessi ir það. Pípurr* kurinn stóð eins dularvera. Ulf horfði á hana, án
persóna, þá held ég það líka. og ský í kringum hann. Hann þess að sjá hana í raun og veru.
Hann virðist ekki hæfa hlutverk- leit til himins. Það var ttytt Hún gekk áleiðis til hans... úr
inu illa. upp. Örlítið, lýsandi nálarauga annarlegum heimi.
— Ég er svo fegin, Hákon, sást í rifu milli skýjanna. — Geturðu ekki sofið? spurði
hvíslaði Marianne. Þú veizt ekki, Stjarna á miðju sumri? Ef svo hún bliðlega.
hvers virði það er mér... en var, hlaut það að vera Venus... — Nei. Svo er að sjá, sem þú
segðu samt ekkert um þetta við Hvers vegna þurfti hún að sjást getir það ekki heldur.
Ulf! núna? Hún leit yfir húsagarðinn og
Hákon brosti út í annað munn- Fyrir neðan lá húsagarðurinn, á báðar álmurnar. Augnaráð
vikið. — Allt í lagi. Þú ert ást- gráleitur með kringlóttri gras- hennar var ósýnilegt i hálfrökkr-
fangin í honum, er það ekki? flöt milli aðalhúsanna og álm- inu. Hún hataði Marianne inni-
Marianne kinkaði kolli. Skömm, anna. Það var dimmt í glugga legar en nokkru sinni áður eftir
að maður skyldi ekki nota tæki- Marianne. Svaf hún? Lá hún þetta kvöld. Hvernig Ulf hafði
færið. En ég get sjálfum mér vakandi og starði út í myrkrið dansað við hana! Eitthvað hafði
um kennt, flýtti hann sér að uppglentum augum... eða grét brotist fram, innra með honum
bæta við. Nei, sjáðu nú bara! hún? Lýstu maurildin... — ómótstæðilegt eins og náttúru-
Fyllibyttan þín er að borga „Sub luna vivo. Myrkt er mitt öflin — síðan Marianne kom til
reikninginn. Hann ætlar að fara! líf...“ Malingfors. En hún skyldi ekki
Það gæti bent til þess, að hann Innst inni hafði henni verið fá hann. Louise óskaði þess allt
hafi slæma samvizku. Farðu nú alvara. Þess vegna hafði tilráun í einu, að hún gæti jafnað. vinstri
fram á kvennasnyrtingu og hennar til að gera gys að því álmuna við jörðu... Hún greip
þvoðu þér í framan. Ég kem á orðið svo átakanleg. Það hafði andann á lofti við tilhugsunina.
eftir með töskuna þína. speglað hugarangur hennar. Svo hló hún og teygði út hand-
--------- Hann laut fram og studdist leggina eins og hún vildi faðma
við grindverkið. Greip um það allan Malingfors herragarðinn
Þegar Ulf ætlaði að fara að báðum höndum ... eins og hann aS s®r.
afklæðast fékk hann ákafa löng- þyrfti að halda sér í eitthvað — Ég get ekki sofið vegna
un eftir að reykja enn eina pipu. til þess að geta hætt við að Þess, að ég er svo hamingjusöm,
Á borðinu frammi í forsalnum fara niður til hennar, faðma sagði hún með ofurlitlum hlátri,
var pakki með tóbaki. Hann fór hana að sér, neyða hana til að sem minnti á mal í ketti.
þangað og byrjaði að troða í gefa honum trúnað sinn... — Jæja?
eftirlætispípuna sína, en hann þvinga hana til að láta leynd- Það virtist auðsætt, að hann
var óstyrkur í höndunum svo armál sitt uppskátt orð fyrir hefði ekki þurft að gera sér
tóbakið hraut úr þeim niður á orð, þar til ekki væri tangur eða neinar grillur yfir að hafa verið
gólf. Hvað gekk eiginlega að tetur henni viðvíkjandi, sem fáorður við hana, hugsaði hann
honum? hugsaði hann gramur. hann ekki þekkti til. Hann myndi meö feginleik.
Marianne... hvers vegna hafði létta af henni áhyggjum hennar, — Já, ég er svo hamingjusöm
hún haft þessar glæringar í aug- mylja þær í smátt, gjöreyða Marianne vegna, hélt Louise
unum? Og hvers vegna hafði þeim... kyssa af henni tárin. áfram. Sástu að hún grét, þegar
hún farið að gráta? Hann hafði Drekka þau með vörum sínum Hákon dansaði við hana?
snúist við hana og kringum ... slökkva maurildabjarmann í “ ^a’ bvers vegna gerði hún
hana eins og mölfluga um kertis- augum hennar. Hann vildi vera Það?
loga. Haldið Louise eins og hún hjá henni... nálægt henni... — karlmennirnir eruð svei
væri leikbrúða og ef til vill sært „Sub luna amo. Myrk er mín mér fákænir, sagði Louise íbygg-
hana með einsatkvæðissvörum brúður...“ m- ekki hafið þið heldur
sínum. Hann fann til samvizku- Hann hrökk við. Honum var nokkurt ímyndunarafl. Mér var
bits. Hann hafði vissum skyld- þá þannig farið! Eða voru þetta Það Ijóst löngu áður en Hákon
um að gegna við hana. Hvern galdrar sumarnæturinnar? And- sagði mér frá þvi, að hann og
fjárann hafði Hákon sagt við varinn fór eins og bros um bjark- Marianne elskuðu hvort annað.
Marianne, sem hafði unnið bug irnar. Þau hafa haldið saman frá því
á hinni krampakenndu sjálfs- Lágt skrjáf heyrðist að baki í æsku, en svo hljóp einhver
stjórn hennar? Hún þurfti að honum. Hann sneri sér við. í snurða á þraðinn. I sama bili
gráta út... og Hákon hafði auð- dyragættinni stóð Louise. Ljósið bauðst Hákon atvinna í Ameríku,
sjáanlega fundið orð, sem hon- sem féll á hana aftanfrá lýsti og hann tók þvi boði - i hreinni
um sjálfum hafði ekki hug- j gegnum þunnan náttsloppinn, örvæntingu er manm vist ohætt
hugkvæmzt. Orð, sem höfðu svo útlínur líkama hennar birt- Framh. á bls. 42.
snortið viðkvæma strengi í
henni. Ef hann hefði aðeins sjálf-
ur getað fundið þau orð ...
Eftir það var framkoma henn-
ar breytt gagnvart Hákoni. Áður
hafði hún verið afundin, allt að
þvi kuldaleg við hann. En þegar
hún kom aftur að borðinu eftir
að hafa þvegið af sér tárin, hafði
hún ljómað. Af hamingju? Það
var engu líkara... Var hún
hrifin af Hákoni? Hún hafði
flýtt sér að setjast við hlið hans
þegar þau lögðu af stað heim.
Og sjálfur hafði hann setið í
aftursætinu hjá Louise... en
varla heyrt orð af þvi, sem hún
sagði...
Hann hafði loks lokið við að
troða í pipuna. Kveikti í henni.
Var hann kominn með hitasótt?
Hann hitaði i húðina. Ulf gekk
þvert yfir breiðan forsalinn,
WALTHER þykir véla
bezt
viltu reyna
WALTHER?
WALTHER hér og
WALTHER þar,
WALTHER alls staðar.
SKRIFSTOFIiAHÖLD
Skúlagötu 63 - Sími 1 79 66
FALKINN
37