Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 21

sendir okkur styrk þegar við þörfnumst hans mest, og ég á-
lasaði Maríu ekki einu orði. Ég spurði aðeins: „Hvar er þessi
Bandaríkjamaður núna?“
„í landi sínu“, svaraði hún. „Hann fór heim í fyrrasumar.
En strax og hann getur kemur hann aftur til að sækja mig.
Þá giftum við okkur og svo fer ég með honum til Ameríku“.
Ég varð að fá vinnu. Mér tókst að útvega mér smálán til að
borga inn á bátinn sem ég ætlaði að kaupa frá Napoli. Síðan
vann ég við hitt og þetta, muldi grjót og hreinsaði glugga,
seldi bursta og gerði hreint i sláturhúsum.
í þrjú ár, signore, var ég að vinna fyrir bátnum mínum. Ég
horfði á meðan verið var að smíða hann, og mig dreymdi um
fagra framtíð þegar ég sigldi honum kringum Capri og kæmi
heim á kvöldin til stúlkunnar minnar yndislegu. Ég gaf ekki
upp vonina um að vinna ást hennar aftur.
Oft fór ég til hennar og taldi í hana kjark Bréfin voru hætt
að koma frá Ameríkanum hennar, hún gekk um fölleit og dap-
ureyg og hafði ekki gaman af neinu. Mig langaði mest að segja
henni, að hún skyldi reyna að gleyma þessum manni sem hafði
aðeins verið að leika sér að tilfinningum hennar og myndi
ekki koma aftur. En ég gerði það ekki. Ég sagði við sjálfan
mig: Pazienza. Vertu þolinmóður. Hún elskar hann og er hon-
um trú, en ástin getur ekki lifað á voninni einni. Þegar vonin
deyr mun ástin slokkna. Og þá færð þú tækifærið.
Faðir minn dó, Gaspare bróðir minn var giftur Peppínu
sinni, og María Alta giftist verkfræðingi sem bjó niðri við
höfnina. Ég vann sem næturvörður á hóteli í Napoli og var nú
búinn að borga mestallt bátsverðið, en ég átti eftir að vinna
fyrir netum og öðrum veiðarfærum.
Daginn fyrir La festa dell’uva, vínuppskeruhátíðina, fór ég
til Capri og talaði alvarlega við Maríu.
„Mia picco!a“, sagði ég, þú verður nú að fara að horfast í
augu við staðreyndirnar. Það er greinilegt að Ameríkaninn
þinn kemur ekki aftur. Annað hvort er hann dáinn eða ber
ekki lengur sömu tilfinningar í brjósti til þín. Ég veit, að ég
er ljótur og ómenntaður, en ég er að minnsta kosti maður sem
ekki svíkur aðra. Ég elskaði þig þegar ég var ungur piltur,
og ég mun elska þig til dauðadags. Eftir sex mánuði fæ ég
bátinn minn, og þannig get ég hæglega unnið fyrir okkur báð-
um. Ég bið ekki um ást þína, því að slíkt verður að koma af
sjálfu sér. En ég bið þig auðmjúklega að veita mér þá gleði að
mega verma þig og elska“.
Hún horfði á mig, litla dúfan mín sorgmædda, og augu henn-
ar fylltust tárum. „Ég er þér ekki samboðin, Nino“, sagði hún.
„Ég er þér ekki samboðin“.
„Leyfðu mér að dæma um það“, sagði ég. „Er þetta þá um-
samið?“
„Já, það er umsamið“, svaraði hún. „Eftir sex mánuði bíð
ég ekki lengur. Þá giftist ég þér, og ég skal vera þér eins góð
og ég get. Það sver ég Nino“.
Þegar ég fór frá henni fann ég ekkert til í slæma fótleggn-
um. Það var eins og ég svifi á skýi í paradís.
Veturinn leið, og brátt kom að því, að ég hætti að vinna
á hótelinu og sækti nýja bátinn minn til að sigla honum yfir
flóann til Capri.
María Alta hafði fundið lítið hús handa okkur niðri við
sjóinn, og María Piccola var búin að sauma gardínur fyrir
alla gluggana. Hún var orðin miklu kátari og ljómaði hvert
sinn sem hún sá mig.
Þegar ég sigldi bátnum til Capri í fyrsta skipti fór gufu-
báturinn framhjá mér fullur af ferðamönnum. Capitano Man-
fredi stóð við handriðið, og við hlið hans var Don Angelo,
presturinn sem ætlaði að gefa okkur Maríu saman.
„Complimenti! hrópaði kafteinninn. „Una bellissima barca
— stórfallegur bátur. Hvað á hann að heita? María?“
Auðvitað vissu þeir hvað til stóð hjá mér. Það er ómögulegt
að eiga leyndarmál á Capri.
„Naturalmente!“ kallaði ég á móti.
„Er ég boðinn í brúðkaupið?“ spurði hann.
„Allir á Capri eru boðnir. Eftir viku“.
„Bene! Ciao, Nino“.
Við veifuðum brosandi hvor til annars. Litlu síðar lagði ég
bátnum að bryggjunni og ætlaði að fara að mála MARÍA á
Framh. á bls. 34.
LEIKUR AFTUR
TTUN var ómáluð, og kastaníubrúnt hárið var greitt
frá andlitinu og vafið í hnút 1 hnakkanum.
En Jean Simmons ekki glatað yndisleika sínum með
aldrinum. Unga stúlkan sem fór frá London árið 1950
til að setjast að í Hollywood er nú orðin þroskuð kona,
og reynsla undanfarinna ára hefur gætt yfirbragð hennar
nýrri fegurð.
„Hvers sakna ég mest frá Englandi?" Hún hló. „Þoku
og rigningar, árstíðanna fjögurra, ljúfa sveitalandslags-
ins, já, jafnvel matarins."
Jean nýtur lífsins núna. Hún er hamingjusöm með
seinna eiginmanni sínum, kvikmyndastjóranum Richard
Brooks (sjá mynd) og dæturnar tvær, Tracy (dóttir
fyrra manns hennar, leikarans Stewarts Granger) og
Kate fullkomna gleði hennar.
„Richard heimtaði að ég færi aftur að leika. Sjálf
var ég hin ánægðasta að sitja heima og sjá um húsverk
og matartilbúning, en Richard sagði, að ég væri löt og
eftirlát við sjálfa mig. Og hann vildi ekki, að ég sóaði
tíma og kröftum sem húsmóðir í staðinn fyrir að leika
í góðum kvikmyndum."
Framh. á bls. 35.
FALKINN
21