Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 35

hamingjuvonir af ómri vesælli
eigingirni? Nei, það skyldi
aldrei verða! Ég elskaði Maríu,
og hamingja hennar var mér
dýrmætari en allt annað í ver-
öldinni.
Og þannig varð úr, að ég
hleypti engu skoti úr byssunni
þegar dyrnar opnuðust og Am-
eríkaninn kom út. Ég.sparkaði
henni burt með viðbjóði og var
í þann veginn að fela mig milli
trjánna, en það var of seint.
Hann var jafnglæsilegur í hvít-
um jakkafötum og hann hafði
verið í einkennisbúningi sínum
á myndinni.
Hann hikaði örlítið, síðan
rétti hann mér höndina. Ég hik-
aði líka, en tók svo í hana, og
þarna stóðum við og héldumst
í hendur, erkióvinurinn og ég.
Hann sagði á bjagaðri ítölsku:
„Þér eruð Fortunino. Ég þekki
yður af lýsingu Maríu. Má ég
óska yður til hamingju? Þér
eruð gæfusamur maður, og ég
vona, að þér gerið hana jafn-
hamingjusama og hún yður“.
Hann fór, og ég stóð eftir
magnþrota og ringlaður. Það
liðu nokkur augnablik áður en
ég skildi innihald orða hans.
Og . . . caro signore, hvernig
á ég að lýsa þeirri kennd sem
þá greip mig? Það var eins og
dökku tjaldi væri svipt til hlið-
ar og sólin skini aftur í allri
sinni dýrð. Ég kiknaði í hnjá-
liðunum og hneig niður í hlýja
moldina. Og meðan ég lá þar
varð ég fyrir einkennilegri
reynslu.
Að eyrum mínum barst
vængjaþytur úr öllum áttum,
og það var eins og sál mín
lyftist upp og svifi á þessu
vængjablaki upp í bláa hvelf-
ingu himinsins og drykki í sig
hina undursamlegu morgunfeg-
urð. Ég var sem nýr maður,
lífið var dýrlegt, og gleðin fyllti
hjarta mitt þangað til mér
fannst það myndi bresta.
Strax og kraftar mínir leyfðu
reis ég upp og slagaði eins og
drukkinn maður inn til Maríu.
Ég sá, að myndin var horfin af
hillunni, og ég sagði: „Mia pic-
cina, ég skil þetta ekki. Hvers
vegna léztu hann fara?“
Hún svaraði: „Það skal ég
segja þér. Ástæðan var sú, að
þegar ég sá hann aftur eftir all-
an þennan tíma gerði ég mér
ljóst, að ég elskaði hann ekki.
Ég var ástfangin af honum en
það var aðeins augnablikshrifn-
ing, ekki raunveruleg ást. Hann
sagði mér, að hann hefði ekki
getað komið fyrr til Evrópu,
vegna þess að hann hefði verið
svo önnum kafinn. Það getur
verið, að hann hafi ekki skilið
hversu löng þessi ór voru fyrir
mig meðan ég beið hans. Hann
er ekki vondur maður, en hann
skilur ekki hjarta konunnar, og
mig langar ekki að eignast eig-
inmann eins og hann. Ég hef
heldur engan áhuga á að flytj-
ast til Bandaríkjanna“.
„Það var stolt þitt, piccola
mia, sem þú lézt ráða. En stolt-
ið er ekki góður leiðsögumað-
ur“.
„Nei, það var ekki af stolti“,
sagði hún, „heldur hugarfars-
breytingu". Hún horfði á mig
með dökku einlægu augunum
sínum og sagði blíðlega: „Það
er þú, Nino, sem ég elska. Það
tók mig langan tíma að gera
mér grein fyrir því, en nú veit
ég það með vissu. Komdu, ást-
in mín, tesoro mio, ti amo tanto
tanto“.
Hún breiddi út faðminn, og
ég hljóp til hennar, og við föðm-
uðumst og hlógum og grétum
í sömu andrá.
Skiljið þér nú, signore, hvers
vegna báturinn minn heitir
Vængir morgunsins?
® Jean Simmons
Framh. af bls. 21.
Hún lék í ELMER GANTRY
árið 1960 undir hans stjórn.
„Ég var dauðhrædd við
hann,“ játaði hún. „Hann var
svo kröfuharður. En sá fljótt,
að það var kímniglampi í aug-
unum bak við alla alvöruna, og
þá réði hræðslan.“
Þau giftu sig rétt eftir að
töku myndarinnar var lokið.
„Ég er kvíðin að byrja að
leika, en Richard hughreysti
mig. Hann ségir, að máður
eigi ekki að óttast erfiðleika
og ósigra, heldur taka á sig
áhættu og kærir sig kollóttan
þótt ekki gangi allt að óskum.
„Einu sinni hugsaði ég mest
um að fá hlutverk sem gerðu
mig að meiri stjörnu. Nú finnst
mér aðalatriðið, að hlutverkin
séu góð. Það skiptir ekki máli
hvort þau eru stór eða lítil. Ég
vil heldur vera góð leikkona
en fræg stjarna ef það tvennt
getur ekki farið saman."
• Dauðeits dal
Framh. af bls. 24.
Margir hafa orðið til að
segja mér að ég megi ekki
saka sjálfan mig um dauða
Bea'zley. Ég varð að fram-

KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKUR
kvæma þá skyldu, sem mér
var lögð á herðar og hefði ég
neitað, myndi mér hafa verið
sparkað og einhver annar hefði
hengt hann hann.
Það er enginn hægðarleikur
að hlaupa frá minningunum.
Það er erfitt að skýra frá því,
hvernig mér leið. Ég var rúm-
lega 25 ára þegar þetta gerðist
og fremur viðkvæmur. í ofaná-
lag átti ég föður, sem var trú-
boði. Ég hafði enga eirð í mér
og þegar ég frétti í janúar 1939
af negra, sem beið hegningar i
Lagos, fann ég hjá mér hvöt
til að heimsækja hann, tala við
hann, reyna að veita honum
hjálp síðustu klukkustundirn-
ar. Ég veit ekki hvers vegna
ég hugsaði þannig. Ef til vill
hef ég haldið, að hjálp við
þennan mann myndi verða mér
sjálfum til hjálpar um leið.
Ég fór til Lagos og fann þar
mann gjörsneyddan öllum
mannlegum tilfinningum. Hann
hafði drepið heila fimm manna
fjölskyldu með köldu blóði og
þegar hann var dæmdur til
dauða, glotti hann við dómar-
anum og sagði: — Þér getið
ekki kennt mér neitt, gamli
minn. Það getur enginn kennt
mér neitt.
Ég hitti hann í klefa hans
og talaði við hann í hálftíma
til einskis. Þegar ég var í þann
veginn að fara, sagði hann: —
Hvíti maður, þú ert sá, sem
hengdir hvíta manninn, sem
ekki hafði gert neitt af sér.
Mér líkar vel við þig. Þú ert
eins og ég. Kaldur eins og fisk-
ur.
Ég gekk aftur inn í klefann
og reyndi að tala við hann um
lífið og dauðann. Ég sá hann
ekki aftur fyrr en fimm dög-
um seinna. Þá kom bréf t:l
skrifstofu minnar. Fangelsis-
stjórinn vildi fá að finna mig
strax.
— Fanginn Kabala vill hafa
tal af yður Beaumont, sagði
fangelsisstjórinn. — Hann ætl-
ar að spyrja yður um eitthvað.
Ég fór inn í klefa hans og
þá voru aðeins tíu mínútur
FALKINN
35