Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 34

— Ef þú lifir af lifrarsjúk-
dóminn, berklana og lungna-
krabbann þá dugar að minnsta
kosti hjartað í þér í hálfa öld.
Jafnvel þau fáu augnablik,
sem enn voru eftir voru þrung-
in óbærilegri spennu, vegna
þess að þeir vissu ekki hvað
ótímabær fundur miðans gæti
haft í för með sér. Þeir tóku
báðir eftir því að það dimmdi
í klefanum og hitnaði og Kars-
well var orðinn órólegur og
spenntur, og hann dró fata-
hrúguna nær sér í sætinu en
ýtti henni síðan frá sér aftur,
eins og hún færi í taugarnar
á honum og að hann sat stjarf-
ur í sætinu og virti þá fyrir
sér með athygli. Þeir þóttust
vera uppteknir við að taka
saman farangur sinn, en þeim
fannst báðum eins og Karswell
væri í þann veginn að ávarpa
þá, þegar lestin nam staðar á
brautarstöðinni í Dover. Og
það var ekki nema eðlilegt að
þeir héldu sig frammi á gang-
inum þennan stutta spotta frá
stöðinni niður að ferjubryggj-
unni.
Þeir fóru út við bryggjuna
og svo fátt var með lestinni,
að þeim var nauðugur einn
kostur að bíða á pallinum
þangað til Karswell var farinn
framhjá þeim með burðar-
manni sínum niður að bátnum.
Þá fyrst var þeim óhætt að
takast í hendur og óska hvor
öðrum til hamingju. Þetta hafði
þau áhrif á Dunning, að
það var næstum liðið yfir
hann. flarrington lét hann
halla sér upp að vegg, en gekk
sjálfur nokkur skref áfram í
áttina að bátnum, en þangað
var Karswell nú kominn. Vörð-
urinn við landganginn skoðaði
farmiðann hans og hann fór
niður í bátinn, hlaðinn fötum.
Skyndilega kallaði vörðurinn á
eftir honum:
— Þér þarna herra minn!
Sýndi hinn herramaðurinn
einnig sinn farmiða?
Vonzkuleg rödd Karswells
hljómaði neðan frá þilfarinu:
— Hvern fjandann eigið þér
við með hinum herramannin-
um?
Maðurinn beygði sig fram
og leit niður.
— Fjandinn? Ja, það er ég
svei mér ekki viss um, heyrði
Harrington að hann muldraði
við sjálfan sig og síðan kall-
aði hann upphátt:
— Mér hafa orðið á mistök
herra. Það hljóta að hafa verið
fötin yðar. Ég biðst afsökunar.
Síðan sneri hann sér að
undirmanni sínum, sem stóð
rétt hjá og sagði:
— Var hann með hund með
sér, eða hvað? Þetta er skrýtið.
Ég gæti svarið að hann var
ekki einn. Nú jæja, hvað um
það. Þeir verða að sjá um það
um borð, þeir eru komnir frá.
Eftir viku fara helgargestirnir
að koma.
Þegar fimm mínútur voru
liðnar var ekkert nema ferju-
Ijósin sem fjarlægðust, ljósin á
hafnargarðinum í Dover, næt-
urkulið og tunglið.
Þeir sátu langa lengi í Lord
Warden gistihúsinu og þó að
þyngstu byrðinni væri af þeim
létt, voru þeir þrúgaðir af efa.
Hafði það verið rétt af þeim
að senda manninn út í opinn
dauðann, eins og þeir álitu að
þeir hefðu gert? Ættu þeir að
minnsta kosti ekki að vara
hann við?
— Nei, sagði Harrington.
— Ef hann er sá kaldrifjað-
aði morðingi, sem ég held að
hann sé, höfum við ekki gert
annað en það, sem rétt er. Og
þó, þegar maður hugsar sig
betur um... En hvernig og
hvar ætlarðu að ná samband
við hann til að vara hann við.
— Hann var ekki bókaður
nema til Abbeyville, sagði
Dunning.
— Ég sá það og ef ég sendi
símskeyti til gistihúsanna þar
svohljóðandi: „Rannsakið far-
miðaveskið yðar. Dunning“
myndi mér líða betur. í dag er
sá 21. Hann á einn dag til
stefnu, en ég er hræddur um
að við séum búnir að missa
sjónir af honum.
Þeir skildu símskeytin eftir
á skrifstofu hótelsins.
Ekki er ljóst hvort þau náðu
ákvörðunarstað, eða ef svo var,
hvort þau skildust. Allt sem
vitað er er það, að eftir há-
degi þann 23. var enskur ferða-
maður að skoða forhliðina á
St. Wulframs dómkirkjunni,
sem verið var að endurbæta.
Hann fékk múrstein í höfuðið
og lézt þegar í stað. Steinninn
féll af vinnupalli, sem var
komið fyrir umhverfis norð-
vestur turninn og það sannað-
ist svo ekki varð um villst, að
þar hafði enginn maður verið
við vinnu. Skjöl, sem fundust
á ferðamanninum leiddu í ljós
að hann hét hr. Karswell.
Einu atriði enn mætti bæta
hér við. Á uppboði, sem haldið
var á eigum Karswells, keypti
Harrington útgáfu af Bewick.
Síðuna með ferðamanninum og
demóninum vantaði í bókina,
eins og hann hafði búist við
og einnig, eftir að nokkur tími
var liðinn, sagði Harrington
Dunning nokkuð af því sem
hann hafði heyrt bróður sinn
segja upp úr svefninum, en
það leið ekki á löngu áður en
Dunning bað hann að hætta.
ENDIR.
• Samvizkan
Framh. af bls. 18.
styrkur hennar meðal annars
fólginn. Kirkjuþingið var ein-
mitt til þess haldið að skilja
kjarnann frá hisminu og losna
við óþarfa umbúðir frá liðnum
öldum. Ég er sannfærður um,
að kirkjan heldur velli eins og
hún hefur ætíð haldið velli, og
ég held, að áhrif hennar muni
fara vaxandi en ekki þverrandi
í heimi framtíðarinnar. Nú
hafa skapazt ýmis ný viðhorf,
en víðtækasta og virkasta
grundvallaratriðið á leið til
sameiningar er og verður. bróð-
urkærleiki sem útilokar hroka
og fals og styðst við trú á góðan
guð og hjálp hans til að skapa
sannan kristilegan frið hér á
jörðu.“ ★ ★
• Vængir
Framh. af bls. 21.
kinnunginn þegar María Alta
kom hlaupandi.
„E tornato l’americano!“
sagði hún andstutt. „Amerík-
aninn er kominn aftur“.
AÐ var eins og sólin hyrfi
skyndilega bak við ský og
heimurinn yrði dimmur og kald-
ur. Ég skildi það ekki strax.
Ég starði á Maríu Öltu eins
og ég væri orðinn mállaus.
Ég á erfitt með að muna hvað
gerðist næst. Ég var kominn
inn í litla húsið sem við höfð-
um tekið á leigu, en ég man
ekki hvernig ég komst þangað.
Ég man heldur ekki hvenær ég
náði í skammbyssuna. Það var
ensk byssa með þremur kúlum
í, og ég hafði fundið hana í
vopnabúri sem loftárás hafði
að mestu eyðilagt. Ég horfði á
krepptan hnefa minn og þarna
var hún — ekki bara dauður
hlutur úr málmi, heldur lifandl
vera sem talaði við mig og
sagði: „Ég er vinur þinn, sá
eini sem getur hjálpað þér. Án
minnar aðstoðar verður ekkert
brúðkaup hjá þér, engin veizla,
engin María Piccola, ekkert
hamingjulíf saman. Coraggio!
Treystu mér! Þú þarft ekkert
að gera nema miða vel ogþrýsta
á gikkinn, og þá er þér borgið".
Áfallið sem ég hafði orðið
fyrir, örvilnun mín og hin
svarta, beiska afbrýðisemigerði
mig þvínær óðan. Ég faldi vopn-
ið undir treyjunniminnioggekk
yfir vínakrana að húsi Maríu
Piccolu, læddist bak við sítrónu-
tréð nokkur skref frá hurðinni
og beið þess, að maðurinn
kæmi út. Ég heyrði kliðinn af
röddum þeirra fyrir innan, en
öðru hverju urðu stuttar þagn-
ir. Þá hugsaði ég: Nú er hún
í faðmi hans. Hann kyssir hana
á hárið og mjúku indælu var-
irnar. Brátt tekur hann hana
frá mér, burt frá Capri, og
hún kemur aldrei aftur. Hann
veit ekki, heimskinginn sá arna,
að ekkert af þessu mun hann
geta gert, því að eftir nokkur
augnablik liggur hann dauður.
Lengi beið ég, og smám sam-
an fór æðið að renna af mér.
Ég fór aftur að geta hugsað
skýrt, og nú fylltist ég skelf-
ingu við tilhugsunina um áform
mitt. Jæja, var þá ekki ást mín
til Maríu heitari en svo, að ég
ætlaði að ræna hana mannin-
um sem hún elskaði? Ætlaði
ég að eyðileggja allar hennar
— Þekkirðu ekki þá undar-
legu tilfinningu að finnast þú
hafa gleymt einhverju.
34
FALKINN