Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 17

Biskuparnir iá meiri völd
„Voru breytingar gerðar á starfstilhögun innan kirkjunnar?“
„Völd kúríunnar í Róm verða ekki þau sömu og hingað til.
f henni eru of margir afturhaldssinnar sem myndu hindra
nauðsynlegar umbætur. Páll páfi hefur sjálfur unnið í kúrí-
unni um tuttugu ára skeið, en þótt margir meðlimir hennar
séu gamlir vinir hans er hann ekki vinur skoðana þeirra.
Hann ætlar að fá þeim önnur viðfangsefni að glíma við og
nýta þannig starfskrafta hvers og eins á betri hátt. Hins veg-
ar fá biskuparnir miklu meiri völd en áður og verða sjálf-
stæðari Jhver_ í sínu umdæmi og óháðari Vatíkaninu. Það hefur
‘verið stofnað sérstakt biskuparáð sem fær sterka aðstöðu innan
kirkjunnar, og biskuparnir vilja halda því til streitu, að það
verði kallað saman með vissu millibili og ekki gert óvirkt
með því að leita aldrei til þess.“
Öllum ber að auðsýna
kœrleika og umburðarlyndi
„Hver er afstaða kirkjunnar núna til manna af öðrum trú-
arbrögðum?“
„Að öllum beri að auðsýna kærleika og umburðarlyndi, ekki
sízt heiðingjunum.“
„Og hverjir teljast til heiðingja?“
„Strangt tekið eru heiðingjar allir þeir sem ekki hafa verið
skírðir í kristinni trú. En orðið hefur fengið annan blæ með
tímanum og er oft talið eiga aðallega við menn sem viðhafa
frumstæða dýrkunarsiði. Upprunalega þýddi ’paganus* aðeins
’sveitamaður1, og af því að borgarbúar urðu fyrri til að taka
kristna trú fékk ’paganus* smám saman merkinguna ’ekki-
kristinn1. Afstaðan til utankirkjumanna er fyrst og fremst sú
að einblína ekki lengur á mismunandi skoðanir, heldur leggja
áherzlu á það sem sættir og sameinar. Eins er með þá kristnu
söfnuði sem ekki eru kaþólskir; það er betra að hugsa um
Myndin hér að ofan er af Jóhannesi bisluipi og ritara hans,
sr. Mertens. Á næstu síðu er mynd af Páli páfa með öllum
biskupum Norðurlanda nema tveimur. Jóbannes biskup er
fremstur til vinstri.
allt það sameiginlega en vera með ágreining út af hlutum
sem iðulega eru lítilsverð aukaatriði.“
Einlœgur vinarhugur til
hinna „aðskildu brœðra"
„Haldið þér ekki, að það reynist örðugt að sætta og sam-
eina allar kirkjudeildir, þannig að öllum líki?“
„Jú, náttúrlega er það ekkert áhlaupaverk, og við megum
ekki gera okkur neinar tálvonir í þeim efnum, en þó sér
maður móta fyrir nýjum möguleikum er síðar meir geta borið
glæsilegan árangur. Fyrst er bænin. Hún sameinar okkur
í guði og minnir á, að honum er enginn hlutur um megn.
Svo er gagnkvæmur kærleikur og góðvilji, ásamt því að frá
hvorri hliðinni sé gerð samvizkurannsókn er byggist á að
finna í sögunni hvar og hvenær aðskilnaðurinn varð og bæta
fyrir hann.
„Páfinn bar fram fyrir hönd kaþólsku kirkjunnar eins kon-
ar sektarjátningu og fyrirgefningu fyrir misrétti sem henni
kann að hafa verið gert, og hljóðuðu orð hans á þessa leið:
’Sé einhver orsök aðskilnaðarins oss að kenna þá biðjum
vér guð fyrirgefningar, sem og bræður vora, hafi þeir móðgazt
af einhverju. Jafnframt hvað oss viðkemur erum vér þess
fúsir að fyrirgefa öðrum það sem þeir kunna að hafa gert
á hluta kirkjunnar og að gleyma þeirri sorg er langar erjur
og aðskilnaður hafa valdið Megi hinn himneski faðir taka
náðarsamlega við þessari viðleitni vorri og aftur koma á
vor á milli sannri bróðurlegri eindrægni1.
„Loks kemur að endurskoðun þeirra gagna sem leiða okk-
ur til að viðurkenna sameiginlega hvar eigi að leita opinber-
unar guðs og vilja hans. Og nauðsynlegast af öllu er, að ein-
lægni og góðvild ríki í hugum okkar og hjörtum.
„Persónulega er ég mjög glaður yfir því, að herra dr.
Sigurbjörn Einarsson biskup fékk tækifæri til að vera vitni
að þessum nýja anda sem gagntók kirkjuna, einkum við lok
kirkjuþingsins í Róm. Þar gat hann séð kirkjuna í sínu feg-
ursta skarti og fundið þá einlægni og þann vinarhug sem
allir kirkjufeðurnir bera til hinna svonefndu ’aðskildu
bræðra1.“
FALKINN
17