Fálkinn - 14.03.1966, Blaðsíða 32

feykti henni beint inn í eldinn.
Þetta var þunnur og fíngerður
pappír og hann fuðraði upp og
rauk upp um skorsteininn i
einu lagi.
— Jæja, sagði ég.
— Nú er of seint að skila
honum aftur.
Hann þagði heila minútu, en
sagði síðan nokkuð afundinn:
— Nei, það get ég ekki. En
ég veit ekki hvers vegna þú
þarft að vera að tönnlast á því
við mig.
Ég lét þau orð falla, að ég
hefði ekki sagt það nema einu
sinni. >
— Ekki nema fjórum sinnum
áttu við, var allt og sumt, sem
hann sagði.
- Ég man þetta allt greini-
lega, þó ég hafi ekki haft neina
sérstaka ástæðu til þess. En
nú skulum við koma okkur að
efninu. Ég veit ekki hvort þú
hefur litið i þessa bók, sem
vesalings bróðir minn rit-
dæmdi. Það er ekki líklegt að
þú hafir gert það, en ég gerði
það hinsvegar, bæði. áður en
hann dó og eins síðar. Við gerð-
um gjarnan grín að henni okk-
ar á milli. Hún var ekki skrif-
uð í neinum ákveðnum stíl,
sundurlaus og á allan hátt
þannig gerð, að Oxford uppeldi
okkar hlaut að risa upp til
mótmæla. Það var ekki til
sú fjarstæða, sem maðurinn
gleypti ekki hráa. Hann bland-
aði saman sígildri dulfræði,
gamalli þjóðtrú, sögum um
grimmdarlega siði samtímans
og þetta allt út af fyrir sig er
gott og blessað, ef maður kann
að setja það fram, en það
kunni hann ekki. Það var engu
líkara en hann setti þjóðtrúna
og hinar gullnu greinar á sama
bekk og trúði báðum. í stuttu
máli: Aumkunarverð kenning.
Jæja, eftir ólánið renndi ég
yfir bókina aftur. Hún var
engu betri en áður, en áhrifin,
sem hún skildi eftir í huga
mínum voru önnur. Mig grun-
aði eins og ég hef sagt yður,
að Karswell hafi borið heiftar-
hug til bróður míns og jafnvel
að hann væri á einhvern hátt
ábyrgur fyrir þvi sem gerðist
og nú virtist mér bókin illkynj-
uð í ófullkomleika sínum. Það
var sérstaklega einn kafli, sem
hafði sterk áhrif á mig. Þar
talar hann um að „rista fólki
rúnir“ annað hvort til þess að
vinna það á sitt band, eða til
að ryðja því úr vegi kannski
öllu frekar í síðarnefnda til-
ganginum. Hann ræddi um
þetta á þann hátt, að maður
gat ekki varist þeirri hugsun
að hann kynni sitthvað fyrir
sér í listinni. Ég hef engan
tíma til að fara út i smáatriði,
en niðurstaða upplysinga, sem
mér hefur tekist að afla er sú
að feiti maðurinn á hljómleik-
unum hafi verið Karswell. Mig
grunar, og það er meira en
grunur, að pappírsræman hafi
verið mikilvæg og ég trúi því,
að hefði bróður mínum auðn
ast að koma henni til skila,
væri hann á lífi nú. Þess vegna
að taka eftirrit af þeim af ótta
við hin illu öfl, sem í þeim
gætu búið. Þannig reyndist það
ógerningur, ^f ég má leggja
hér orð í belg, að ákvarða
hvaða skilaboð, eða fyrirboða
þessi tákn höfðu að geyma.
Bæði Dunning og Harrington
eru sannfærðir um að sá sem
hefði þau í fórum sínum, væri
ofurseldur mjög svo óeftirsókn-
arverðum félagsskap. Þeir voru
dettur mér í hug, hvort þér
hafið nokkru við að bæta, sem
við getum sett í samband við
það sem ég hef sagt ýður.
Dunning svaraði með því að
segja frá atburðinum í hand-
ritadeild British Museum.
— Hann hefur þá rétt yður
blöð. Hafið þér rannsakað þau?
Ekki það? Þá verðum við, með
yðar leyfi, að lfta á þau strax
og það mjög vandlega.
Þeir fóru til hússins, sem
ennþá var autt v.egna þess að
þjónustustúlkurnar höfðu enn
ekki komizt af hjúkrunarheim-
ilinu. Skjalamappa Dunnings
lá rykfallin á skrifborðinu og
innan í henni voru litlu laus-
blaðamöppurnar, sem hann
notaði til að taka afrit á og
þegar hann tók eina þeirra
upp, feyktist þunn pappírs-
ræma upp í loftið með óeðlileg-
um hraða. Glugginn var opinn,
en Harrington skellti honum
aftur náði naumlega í pappír-
inn, áður en hann fauk út.
— Þetta grunaði mig, sagði
hann.
— Það gæti verið nákvæm-
lega það sama og bróðir minn
fékk. Þér verðið að gæta yðar
Dunning. Þetta gæti þýtt eitt-
hvað mjög alvarlegt fyrir yður.
Þeir skutu á langri ráðstefnu.
Pappírsræman var rannsökuð
mjög gaumgæfilega og eins og
Harrington hafði sagt, voru
táknin í henni líkust rúnaletri,
en hvorugur gat gert sér grein
fyrir þeim og báðir hikuðu við
sammála um að það yrði að
koma seðlinum aftur til upp-
hafs sins og ennfremur að
persónuleg afhending væri ör-
uggasta lausnin. En hér varð
að beita brögðum. Karswell
þekkti Dunning í sjón. Hann
varð þá í fyrsta lagi að dul-
búast, eða breyta útliti sínu
með því að raka af sér skegg-
ið. En myndi þeim takast það
í tæka tíð. Myndi höggið ekki
falla áður. Harrington hélt að
þeir gætu tímasett það. Hann
mundi dagsetninguna, þegar
„lagt var á“ bróður hans. Það
var 18. júní og dauðinn vitjaði
hans þann 18. september. Dunn-
ing minnti hann á, að þriggja
mánaða frestur hefði verið til-
tekinn á auglýsingunni á vagn-
glugganum:
— Og ef til vill, bætti hann
við með gleðisnauðum hlátri.
— Ef til vill hef ég líka
fengið þriggja mánaða víxil.
Ég held að ég geti séð það í
dagbókinni minni. Jú, það var
23. apríl, sem atburðurinn átti
sér stað á safninu og það þýðir
23. júlí. Og þér vitið að það
yrði ákaflega mikilvægt fyrir
mig að vita allt um hvernig
vandræði bróður yðar þróuð-
ust, ef þér þá getið talað um
það.
— Auðvitað. Það sem þjáði
hann mest, var tilfinningin um
að honum væri sífellt veitt
eftirför og fylgst með honum.
Nokkru síðar fór ég að sofa í
herberginu hjá honum og hon-
32
um létti nokkuð við það. Samt
sem áður talaði hann mikið
upp úr svefninum. Um hvað?
Ætli það sé rétt að fara nánar
út í þá sálma að svo stöddu?
Það held ég ekki, en svo mikið
get ég sagt yður, að hann fékk
tvö bréf í pósti frá London
þessar vikurnar. Bæði voru
póstlögð þar í borginni og
skrifað utan á þau með æfðri
hendi. í öðru bréfinu var tré-
skurðarmynd eftir Berwick,
sem hafði verið rifin út úr bók.
Hún vár af götuslóða í tungl-
skini og manni, sem gekk eftir
slóðanum, en honum var fylgt
eftir af hryllilegu kvikindi í
djöflalíki. Undir myndina voru
ritaðar línur úr gömlu kvæði,
sem myndin hefur sjálfsagt átt
við. Það var um einhvern, sem
hefur einu sinni litið aftur, en:
. .. heldur áfram án þess að
líta um öxl því hann veit að
illur andi fylgir honum fast
eftir.
í hinu bréfinu var almanak,
líkt því sem kaupmenn senda
viðskiptavinum sínum. Bróðir
minn lét sig það engu skipta,
en ég leit á það eftir dauða hans
og komst að raun um að allir
dagar, frá 18. september, höfðu
verið rifnir úr. Þér eruð ef til
vill hissa á að hann skuli hafa
faxáð einn út á dánardægri sínu,
en staði’eyndin er sú að síðustu
tíu dagar, sem hann lifði,
var hann algerlega laus undan
þeirri tilfinningu að honum
væri veitt eftirför, eða haft
auga með honum.
Niðurstaða ráðstefnunnar
varð sú, að Hamngton, sem
þekkti nágranna Karswells ætl-
aði að reyna að hafa auga með
hreyfingum Karswells. Hlut-
verk Dunnings var í því fólg-
ið að vera viðbúinn því að
skera slóð Karswells hvenær
sem væri og geyma pappírs-
miðann á öruggum stað, þar
sem auðveldlega mátti grípa
til hans.
Þeir skildu. Næstu vikur
tóku vafalaust mjög á taugar
Dunnings. Hinn ókleifi veggur,
sem virtist hafa verið hlaðinn
utan um hann á þeirri stundu,
sem hann tók við blaðinu,
breyttist í vonlausan sor-ta, sem
gerðu þær vonir, sem maður
skyldi halda að hann hefði
haft um undankomu, að engu.
Það var enginn, sem gat hjálp-
að honum og hann virtist rænd-
ur öllu frumkvæði. Hann
beið með ólýsanlegri óþreyju,
meðan maí, júní og fyrri hluti
júlímánaðar snigluðust hjá,
eftir að fá skilaboðin frá Harr-
ington. En allan þennan tíma
FALKINN