Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 9

PEGAR Santina, sú blíðlyndari Sí-
amstvíburasystranna, vaknaði eftir
svæfinguna, rétti hún út hægri
höndina eins og hún var vön til
þess að finna systur sína. Höndin greip
í tómt, Hún stamaði alveg forviða: —
Ég.. ég er ekki lengur ég sjálf.
Líkt fór fyrir systur hennar Giusepp-
inu Síðan spurðu þær báðar: — Hvar
er mamma? Sér hún okkur núna?
Þeim er þetta óskiljanlegt, þessi nýi
raunveruleiki. Þó að þær hafi verið
búnar undir þetta, er það svo ótrúlegt
að liggja alein í rúminu. Þær sem
alltaf hafa verið saman, önnur aldrei
gert neitt án þess að hin væri með.
Þær brosa hvor til annarrar og hvísla
aftur og áftur: — En hvað þú ert langt
í burtu.
Systurnar Santina og Giuseppina, sem
er.u samvaxnar á baki niður á mjöðm,
hafa frá fæðingu, 5. nóvember 1958,
verið á háskólasjúkrahúsinu i Torino.
Fimm uppskurðir hafa verið gerðir á
litlu stúlkunum til undirbúnings hin-
um endanlega aðskilnaði líkama þeirra.
Erfiðast verður að aðskilja þarmana,
sem eru samanflæktir. Að því loknu
verða hin samvöxnu mjaðmabein losuð
sundur og búkvöðvunum skipt, sem
sagt systurnar að fullu aðskildar.
Þessi aðgerð er aðeins framkvæman-
leg á Síamstviburum, sem hafa sjálf-
stæð, aðskilin blóðkerfi, og það hafa
þær Giuseppina og Santina.
Yfirskurðlæknir sjúkrahússins, Luigi
Solerio prófessor vildi ekki að það bær-
ist út, að komið væri að aðskilnaðar-
uppskurðinum og foreldrunum var ekki
tilkýhnt um aðgerðina fyrr en kvöldið
áður. En' fréttin breiddist út eins og
eldur í sinu. Afleiðingin varð: Áður
en aðgerðin var hafin, varð að loka
símanum til sjúkrahússins vegna álags,
og póstþjónarnir risu várla undir þeim
byrðum af bréfa- og bögglapósti, sem
streymdi til sjúkrahússins. Það voru
kort með hlýjum kveðjum, bréf og
bögglar með leikföngum og sætindum.
Eftirvæntingin lá hvarvetna í loftinu.
Föglia móðir þeirra lá stöðugt á bæn
og bað fyrir litlu stúlkunum sínum. í
öllum þessum æsingi voru þó tvær per-
sónur alveg rólegar — og það voru tví-
burasysturnar sjálfar.
Læknirinn Livia Di Cagno hafði bú-
ið þær undir aðgerðina og sagt þeim
að állt yrði breytt, þegar þær vöknuðu.
Það var enga hræðslu á þeim að sjá,
og þær voru mjög þægar. Tilhlökkunin
végna hins nýja óháða lífs, sem í vænd-
um var, var óttanum yfirsterkari.
■ Telpurnar fundu að þær voru öðru-
vísi en leikfélagar þeirra, foreldrar
þeirra og læknarnir. Þær áttu sér þá
ósk heitasta að fá að verða eins og
fó.lkið í kringum þær.
Klukkan háifsjö að morgni 10. maí
var hafinn undirbúningur svæfingar.
Læknirinn heyrði Santinu hvísla ofur-
lágt: — Ég er hrædd.
Klukkan sjö hóf Solerio skurðaðgerð-
ina. Læknarnir fjórtán voru allir græn-
klæddir, samkvæmt ósk myndatöku-
mannsins, sem festi atburði skurðstof-
unnar á litfilmu til notkunar í þágu
vísindanna.
Solerio áleit, að það yrði erfiðasti
áfanginn að skilja sundur hryggjarlið-
ina, en áður en að því kom varð að
yfirstíga ýmsa erfiðleika, sem ekki
hafði verið gert ráð fyrir. Hann varð
að skipta sameiginlegri lífhimnu og
skera við það stórar slagæðar og blá-
æðar. Skyndilega lækkaði bióðþrýsting-
ur Santinu hættulega mikið. Andah-
dráttur beggja stúlknanna var óreglu-
legur.
Með innspýtingum og hjálparöndun
tókst þó að bægja hættunni frá. Áfram
var haldið, unnið af öryggi og ná-
kvæmni, og allt gekk giftusamlega. Að
lokum voru uppskurðarsárin þakin með
skinnnjötlum af fótleggjum stúlknanna,
en að nokkrum hluta með gerviefni.
Eftir fjórar og hálfa klukkustund er
aðgerðinni lokið. Læknarnir geta tekið
af sér hanzkana og slakað á eftir þá
geysilegu spennu, sem ríkt hefur meðan
á aðgerðinni stóð.
Á skurðarborðinu liggja nú tvö börn.
En hættan er þó ekki enn um garð
gengin. Munu telpurnar þola þær erfiðu
breytingar, sem nú verða á líkamsstarf-
semi þeirra? Kemst blóðrásin í eðlilegt
horf? Starfa nýrun eðlilegá? Það geta
liðið dagar og jafnvel vikur þar til
örugg svör fást við þessum spurning-
um.
Þœr voru vanar að fylgjast a3
í öllu, sem þœr tóku sér fyrir
hendur ....
Þœr klœddust samtímis,
báðar í einu, ef önnur vildi eitt-
hvað varð hin að vera með . . .
Í AÐ eru aðeins örfá dæmi þess í
sögu læknavísindanna, að tekizt
hafi að skilja Síamstvíbura með
skurðaðgerð, þannig að báðir lifðu.
Þetta gerðist þó í Texas fyrir nokkrum
mánuðum. Síamstvíburarnir Karen og
Kimberley Webber, sem voru samvaxn-
ar á brjósti, voru aðskildar skömmu
eftir fæðingu og urðu tveir sjálfstæðir
einstaklingar.
Giuseppina og Santina eru nú einnig
orðnar tveir sjálfstæðir einstaklingar og
liðinn sá tími, er sjúkrahús var heimili
þeirra og læknar höfðu allt ráð þeirra
í hendi sér.
Þær halda út í lífið, tvær eðlilegar
og myndarlegar sex ára stúlkur.
-x
en samt áttu þœr bágt með að
sjá hvor framan í aðra . . . . og
nú voru þœr orðnar sex ára.
9
FALKINN