Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 13

bridge gætti sín vel áð sýna
ekki á sér nein merki lim vest-
ræn áhrif í heimalandi sínu.
Brúðkaupsdagurinn var ákveð-
inn og ungi prinsinn hélt til
London með nokkra af dýr-
mætustu skartgripum fjöl-
skyldunnar til þess að láta
setja á þá nýtízkulegra snið
hjá hinu þekkta gimsteinafyrir-
tæki Cartier. Meðal djásnanna
var mjög frægur rúbín, sem
tekinn hafði verið úr hinni
gamaldags hálsfesti og settur
í nýja, glæsilega umgjörð.
Fram að því hafði allt geng-
ið að óskum. En dag nokkurn
hafði ungi prinsinn tekið nýj-
asta eftirlætið sitt með sér til
Cartiers til þess að gefa henni
smaragðaarmband eða dem-
antsnál sem þakklætisvott fyr-
ir þá hamingju, sem hún hafði
veitt honum. Við þetta var í
sjálfu sér ekkert að athuga og
það var í fullkomnu samræmi
við Cadillac bílana, sem faðir
hans var vanur að gefa þeirri
dansmeynni, sem í mestu uppá-
haldi var hjá honum þá stund-
ina. En prinsinn hafði ekki
látið þetta nægja. Upp með sér
yfir áhuga vinkonunnar hafði
hann sýnt henni hinn fræga
rúbín i nýju umgjörðinni, og
að lokum hafði hann gert sig
sekan um þá heimsku og skort
á háttvísi, að láta undan ósk-
um hennar um að fá að bera
gimsteininn — eitt einasta
kvöld!
Sagan fékk sorglegan endi.
Þetta sama kvöld, þegar þau
voru að borða kvöldverð úti
saman, hafði stúlkan staðið
upp frá borðinu til þess að
púðra á sér nefið. Tíminn leið,
en hún kom ekki aftur. Hún
hafði yfirgefið veitingahúsið
um aðrar dyr og síðan var eins
og jörðin hefði gleypt hana.
Og hún hafði haft rúbíninn
með sér.
Þetta voru hinar sorglegu
staðreyndir, sem ekki var hægt
öð opinbera án geigvænlegra
afleiðinga. Rúbininn var annað
ög meira en venjulegur rúbín-
steinn, hann hafði ómetanlegt
Sögulegt gildi og kringumstæð-
urnar við hvarf hans voru af
þvi tagi, að allt ónauðsynlegt
umtal gat haft miklar ^stjórn-
máialegar flækjur í för með
sér.
Jesmond var ekki sá maður,
að hann legði þessar staðreynd-
ir fram skýrt og skorinort.
Hann reifaði þær miklu, ullar-
kenndu málskrúði. Enn var
allt á hiúdn um bað. hver herra
Jesmond væri í raun og veru.
Það var ekki nefnt með einu
orðið, hvort hann tilheyrði inn-
anríkis- eða utanríkisþjónust-
unni eða einhverri leynilegri
grein innan öryggisþjónust-
unnar. Hann starfaði á vegum
brezka samveldisins. Það var
nauðsynlegt, að haft yrði upp
á rúbíninum aftur.
Og maðurinn, sem leyst gat
þetta verkefni af hendi, sagði
Jesmond, var Hercule Poirot.
— Tja — ef til vill, viður-
kenndi Poirot. — En þér getið
svo lítið sagt mér. Hálfkveðn-
ar vísur — grunsemdir — þetta
er ekki mikið að vinna úr.
— En ómögulegt er það ekki
— fyrir mann eins og yður.
— En mér heppnast ekki
undantekningarlaust, svaraði
Poirot. Þetta var uppgerðar
lítillæti. Raddhreimur hans
sagði greinilega, að fyrir hon-
um væri það að taka að sér
verkefni hið sama og að leysa
úr því.
— Hans hátign er mjög ung-
ur, sagði Jesmond. — Það væri
hryllilegt, ef smá æskubrek
yrði til þess að eyðileggja alla
framtíð hans.
Poirot virti hinn niður-
beygða unga mann fyrir sér
með vingjarnlegu augnaráði.
— Flónskupörin á maður að
fremja, meðan maður er ungur,
sagði hann hughreystandi. —
Og venjulegum, ungum mönn-
um eru þau sjaldan hættu-
leg. Föðurmyndin borgar, trún-
aðarlegur lögfræðingur fjöl-
skyldunnar hjálpar til við að
þagga málið niður, ungi mað-
urinn lærir af reynslunni og
allt endar vel. En í yðar kring-
umstæðum er þetta ekki eins
einfalt. Brúðkaupið, sem fyrir
höndum er ...
— Það er einmitt það! Ungi
maðurinn upphóf nú í fyrsta
skipti raust sína og orðin
flæddu yfir varir hans. — Þér
skiljið, að unnusta mín tekur
lífið mjög hátíðlega. Cambridge
hefur komið mjög alvarlegum
hugmyndum inn hjá henni.
Það eiga að verða skólar og
menntun í landi mínu. Það á
ekki að verða eins og á dögum
föður míns, segir hún. Auðvit-
að er henni kunnugt um, að
ég skemmti mér í London, en
hneyksli. . . Nei! Hjá því verð-
ur að komast hvað sem það
kostar. Þér skiljið, að hann er
mjög frægur, þessi rúbínsteinn.
Hann á sér langa sögu. Miklar
blóðsúfhoiiinsar, mörg manns-
líf.
■DnanaHiHaBi
— Mannslíf, endurtók Poi-
rot hugsi. — Hver sem nú
kann að hafa rúbíninn, má
gera ráð fyrir að aðrir séu til,
sem óska að komast yfir hann
og láta enga smámuni aftra
sér?
Jesmond sagði fljótmæltur:
— Jæja, get ég þá litið svo á,
að þetta sé afráðið, Monsieur
Poirot? Þér farið til Kings
Lacey?
— Og hvernig á ég að skýra
nærveru mína? spurði Poirot.
Jesmond brosti sefandi. —
Það verður engum vanda bund-
ið. Ég get fullvissað yður um,
að allt mun virðast fuRkom-
lega eðlilegt og að yður mun
líka vel. Lacey fjölskyldan er
mjög skemmtilegt fólk.
— Og þér hafið ekki gabb-
að mig með tilliti til miðstöðv-
arhitans?
— Nei, síður en svo. Jes-
mond virtist blátt áfram móðg-
aður. — Þér munuð finna þar
öll nýtízku þægindi.
— Gott og vel, muldraði
Poirot í b'arm sér. — Ég tek
málið að mér.
í stóru setustofunni á Kings
Lacey var jafnt og þægilegt
hitastig, um 22 gráður, en það
var nægilega hlýtt jafnvel fyr-
ir Poirot, sem sat og ræddi við
frú Lacey í hvelfdum útskots-
glugga. Frú Lacey dundaði við
hannyrðir. Meðan hún saum-
aði, talaði hún með lágum,
þægilegum rómi, sem Poirot
fannst mjög geðfelldur.
— Ég vona að yður líði vel
hérna hjá okkur, Monsieur
Poirot. Þetta verður aðeins fjöl-
skyldan, eins og þér vitið.
Sonardóttir mín og dótturson-
Frú Lacey
ur og vinur hans, frænkur mín-
ar Bridget og Diana og David
Welwyn, sem er mjög gamall
vinur. Aðeins fjölskyldusam-
koma. En Edwina Morecomba
sagði að það væri einmitt það,
sem yður langaði til að reyna.
Gamaldags jólahald. Og það
getur enginn verið meira
gamaldags en við! Maðurinn
minn lifir allur í fortíðinni.
Hann vill hafa allt nákvæm-
lega eins og þegar hann var
tólf ára gamall og kom heim
til sín í leyfunum. Hún brosti
með sjálfri sér. — Alla sömu
hlutina, jólatréð og sokkana,
sem hengdir eru upp, kalkún-
inn og plómubúðinginn með
hringnum og piparsveina-
hnappnum...
Hún varð fyrir truflun af
háværum hrópum og hlátra-
sköllum fyrir utan gluggann og
leit út. — Ég veit ekki hvað
þau hafa fyrir stafni þarna úti.
Það er sjálfsagt einhver leikur.
Ég hef alltaf haft áhyggjur af
því að unga fólkinu myndi leið-
ast hérna á jólunum, en það
er öllu heldur hið gagnstæða.
Dóttir mín og sonur og vinir
þeirra voru vön að líta á jóla-
hald með hálfgerðri fyrirlitn-
ingu. Sögðu að þetta væri ein-
tóm vitleysa og að miklu betra
væri að fara til einhvers gisti-
hússins og dansa. En yngri
kynslóðin virðist sannarlega
kunna að meta þetta allt sam-
an. Og þar að auki, bætti hún
við raunsæ, — skólabörn eru
sísvöng, ekki satt?
Poirot hló: — Það er afar
elskulegt af ykkur hjónunum
að veita mér inngöngu í fjöl-
Framh. á bls. 30.
M. Poirot
FÁLKINN 13