Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 28

ROMANTISK i\UTIMASAGA
FRÁ IIFRRAGARÐl í DÖLUM
Í SVÍTJÓÐ
— Er þetta ekki sannkölluð
sólskinssaga? spurði hún.
— Jú.
— Ég er svo glöð yfir að
Marianne skuli aftur vera ham-
ingjusöm, sagði Louise. Hún
krækti handlegg sínum i arm
Ulfs og smokraði sér upp að
honum. Hann fann fyrir líkama
hennar gegnum þunnan nátt-
sloppinn. Hún var greinilega í
engu innanundir. — Ég er nærri
viss um, að þau gifta sig meðan
Hákon er hérna i Svíþjóð. Ef til
viil trúlofa þau sig nú þegar,
á miðsumarhátíðinni. Það myndi
vera rómantískt! Eigum við að
hafa tvöfalda trúlofun, Ulf?
spurði hún með stuttum hlátri,
sem átti að hljóma skært. En
hann lét gjallandi í eyrum Ulfs.
Hann hristi hana af sér. —
Nei, fari það kolað! hraut út úr
honum. Það verða þau að sjá
um sjálf. Farðu inn, Louise. Það
er of kalt fyrir þig hérna úti.
Þú ert varla í neinum fötum.
— Já, það er rétt hjá þér.
Það er orðið svalt. Ætlar þú
ekki líka að koma inn? spurði
hún og gekk að dyrunum. En á
miðri leið nam hún staðar oe
rétti fram báðar hendurnar I átt
til hans.
— Komdu Ulf!
Hún stóð þarna nakin í gegn-
lýstum sloppnum, fögur ... nak-
in. 1 tveim löngum skrefum var
hann kominn til hennar og greip
um báðar axlir hennar. Fingur
hans grófust inn í mjúkt holdið.
Hvers vegna ætti hann ekki...
hann yrði að gleyma Mari-
anne.. reka funann úr iíkaman-
um...
— Komdu! hvíslaði Louise
aftur. Hún þrýsti sér að honum,
gaf loforð með likama sínum ...
vafði hann eignarétti. Sjálf
mýkt hennar, hin eilífa um-
hyggja hennar fjötraði hann
með þúsund þráðum. Handlegg-
ir Ulfs féllu niður með hliðun-
um.
— Nei, Louise.
Hún horfði á hann augnablik,
rugluð og sár. Honum fannst
gneistar standa af henni. Siðan
sneri hún við og hraðaði sér inn.
Skrjáfið í skrautsloppnum dó út.
Honum létti. Hann blygðaðist
sín fyrir að hún skyldi bjóða
sig á þennan hátt. Hann var þó
fjandakornið ekki skyldugur til
að halda áfram að. .. en auð
vitað ætlaði hann að kvænast
henni, lifa með henni, það sem
eftir var ævinnar. Það ætti hann
að minnsta kosti að gera, ef
hann vildi sýnast heiðarlegur.
Var hægt að elska konu án
þess að girnast hana — og girn-
ast konu án þess að elska hana?
Það gat hann að minnsta kosti
ekki. Hann elskaði Marianne og
það var hún, sem hann girntist.
Hann vildi ekki aðeins eiga lík-
ama hennar. Hann vildi einnig
eiga sál hennar... sérhverja
hugsun hennar, gieði hennar og
hlátur, sorg hennar og tár...
Reyndar hafði hann lengi vitað
það. Allavega frá því að atvikið
átti sér stað í steinnámunni.
Jafnvel ennþá lengur. En hann
hafði ekki þorað að viðurkenna
það fyrir sjálfum sér. Hann,
sem var hálfvegis trúlofaður
Louise. Og Marianne hafði ver-
ið að sættast við Hákon. Hvílík
regin vitleysa. Ef hann hefði
aðeins getað kvænzt Marianne,
áður en Hákon kom frá Ame-
ríku. Þá hefði hann fleygt þess-
um skeggjúða á dyr og bannað
honum að láta nokkurn tíma sjá
sig að Malingsfors. Hann gat
ekki glaðzt yfir, að Marianne
skyldi vera hamingjusöm. Það
var vandalaust fyrir Louise að
gera það. Hún hafði engan
áhuga á Hákoni.
Ulf langaði til að berja sig í
höfuðið með krepptum hnefum,
en hann þvingaði sig til að vera
rólegur. Brátt myndi fara að
birta aftur. Stutt sumarnóttin
var senn á enda. Ur trjánum
var farinn að heyrast fuglaklið-
ur. Leðurblaka flaug hljóðlaust
yfir garðflötina. Litla stjörnu-
augað var horfið. Fjöllin i norðri
sýndust grá og loðin eins og
úlfshryggur. Náttúran öll virtist
halda niðri í sér andanum og
bíða eftir hinu eilífa undri sólar-
upprisunnar.
Og Marianne svaf þarna niðri I
álmunni. Hann elskaði hana ...
„Sub luna amo ...“
... en hann varð að kvænast
Louise.
SJÖUNDI KAFLI.
Hákon og Marianne fóru að
synda í vatninu fyrir morgun-
verð. Þegar þau komu inn aftur
til að borða, var Louise þar fyr-
ir i matsalnum, en Ulf var hvergi
sjáanlegur.
— Er ekki forstjórinn kominn
á fætur, spurði Hákon.
— Nei, hann sefur. Við urðum
dálítið sein fyrir í gærkveldi,
sagði Louise afsakandi.
Marianne opnaði munninn til
að segja, að það hefði nú ekki
verið sérlega framorðið, en hún
tók sig á og leit skelkuð á Há-
kon. Hann hafði auðsjáanlega
einnig tekið eftir roðanum á
vöngum Louise. Hún fór yndis-
lega hjá sér — eins og ham-
ingjusöm, ung brúður. Feimni
hennar talaði skýrara máli en
nokkur orð! Marianne leið eins
og hún hefði slysazt til að horfa
á innileg atlot gegnum skráar-
gat. Hún kólnaði upp. Bylgja af
viðbjóði flæddi yfir hana. Hún
blygðaðist sín fyrir sjálfa sig ...
fyrir Ulf ... blygðaðist sín fyrir
að hafa látið undan töfrum, sem
aðeins höfðu gripið hana sjálfa.
Það var niðurlægjandi.
— Heyrðu, Marianne, sagði
Hákon, þegar þau gengu út eftir
morgunverðinn. Ef þú vilt, skal
ég útvega þér atvinnu i Ame-
ríku, þegar ég kem þangað í
haust.
Marianne dró djúpt andann.
Hún varð að fá ferskt loft I
lungun.
— Já, þakka þér fyrir, ég held
að það yrði affarasælast, sagði
hún lágt. Hér get ég auðvitað
ekki verið.
— Nei, ekki ef þú elskar Ulf
28 FÁLKINN