Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 12

HVERS VEGNA
EINMITT I
Eftir AGATHA CHRISTIE
— Mér þykir ákaflega fyrir
því... sagði Hercule Poirot.
Það var tekið fram í fyrir
honum. Ekki ókurteislega, held-
ur vingjarnlega, með lipurð og
lagni. — Ég bið yður þess,
Monsieur Poirot, að segja ekki
nei formálalaust. Hér er um
að ræða mjög alvarlegt ríkis-
mál. Aðstoð yðar mun verða
mikils metin á æðstu stöðum.
— Mér er þetta ósegjanlega
mikill heiður, sagði Poirot og
sveiflaði hendinni, — en í
sannleika sagt, þá get ég ekki
tekið þetta verkefni að mér.
Á þessum árstíma ...
Herra Jesmond greip enn á
ný fram í fyrir honum.
— Jólin, já, sagði hann for-
tölulipur. — Gamaldags helgi-
hald á ensku óðalsetri.
Hrollur fór um Hercule Poi-
rot. Honum gazt hreint ekki
að tilhugsuninni um enskt
óðalsetur á þessum tima árs.
— Góð, gamaldags jól! end-
urtók herra Jesmond með
áherzlu.
— En ég er ekki Englend-
ingur, sjáið þér til, benti Poi-
rot honum á.
— Að vísu ekki, samsinnti
Jesmond, — en jól í Englandi
eru full af gömlum siðvenjum
og ég get fullvissað yður um,
að á Kings Lacey munuð þér
fá að reyna þau eins og þau
gerast bezt. Það er dýrðleg,
gömul bygging. Ein álman er
allt frá því á fjórtándu öld.
Aftur fór hrollur um Her-
cule Poirot. Hugsunin um enskt
óðalsetur frá því á fjórtándu
öld fyllti hann skelfingu. Hann
hafði oftar en einu sinni verið
gestur á slíkum fornsögulegum
stöðum og honum var kunn-
ugra en frá þurfi að segja,
hvaða þjáningar biðu hans.
Hann leit viðurkenningaraug-
um í kringum sig í hlýrri, ný-
tízkulegri íbúðinni, með mið-
stöðvarofnunum og súgþéttum
gluggum.
— Á veturna, sagði hann
ákveðinn, — yfirgef ég ekki
London.
— Monsieur Poirot, ég held
ekki, að þér gerið yður grein
fyrir alvöru þessa máls. Jes-
mond leit til fylgdarmanns
síns og síðan aftur á Poirot.
Þessi annar gestur Poirots
háfði fram að þessu ekki sagt
aukatekið orð ef frá er talið
kurteislegt „Gleður mig að
kynnast yður“. Nú sat hann og
horfði á gljáfægða skó sína og
vonleysið skein út úr kaffi-
brúnu andliti hans. Hann var
ungur maður, tæplega tuttugu
og þriggja ára gamall og greini-
lega heltekinn af örvæntingu.
— Ójú, sagði Poirot. — Vita-
skuld er þetta mjög aivarlegt
mál. Hans hátign á samúð
mína óskipta.
— Þetta er ákaflega við-
kvæmt vandamál, sagði Jes-
mond og ræskti sig óstyrkur.
Poirot flutti augnatillit sitt
af unga manninum og á hinn
eldri förunaut hans. Ef lýsa
ætti herra Jesmond með einu
orði, þá myndi það orð vera
hæverska. Ólastanlegur klæðn-
aður hans, fáguð rödd, sem
aldrei hófst upp fyrir jafna,
þægilega tónhæð, Ijóst hárið,
sem var að byrja að þynnast
við gagnaugun, fölt, alvörugef-
ið andlitið.
— Þér vitið, að lögreglan
getur sýnt mikla nærgætni
ságði Poirot.
Jesmond hristi höfuðið ákveð-
inn.
— Lögregluna má ekki draga
inn í þetta mál. Það myndi
gera réttarrannsókn óumflýjan-
lega, og við vitum svo að segja
ekki neitt. Við höfum grun,
en við vitum ekkert.
— Þér eigið samúð mína ó-
skerta, endurtók Poirot.
Hafi hann haldið, að gestirn-
ir myndu gera sig ánægða með
samúð hans, þá skjátlaðist
honum. Þeir vildu ekki samúð,
þeir vildu raunhæfa aðstoð.
Jesmond fór aftur að tala um
töfra hins gamaldags, enska
jólahalds.
— Það er að hverfa smátt
og smátt, sagði hann, — þetta
hefðbundna jólahald. Fólk eyð-
ir jólunum á hótelum nú á
dögum. En ensk jól, þar sem
öll fjölskyldan safnast saman,
börnin og sokkarnir þeirra,
jólatréð, kalkúninn og plómu-
búðingurinn, snjókarlinn fyrir
utan gluggann ...
Poirot, sem var mjög rök-
fastur maður, greip fram í
fyrir honum. — Til þess að
geta búið til snjókarl, verður
maður að hafa snjó, sagði hann
strangur. — Og það er ekki
hægt að panta snjó, jafnvel
ekki fyrir ensk jól.
—Það er ekki lengra síðan
en í morgun, að ég talaði við ,
einn vin minn á veðurstofunni,
sagði Jesmond, — og hann
sagði mér, að miklar líkur
væru til þess, að við fengjum
hvít jól.
Þessi fullyrðing geiði aðeins
illt verra. Kuldahrollur fór
enn um Hercule Poirot, er
hann sagði: — Snjór í sveit-
inni! Þá kastar fyrst tólfunum.
Stórt, ískalt steinhús.
— Langt frá því, sagði Jes-
mond. — Þar hafa ýmsar breyt-
ingar orðið á síðustu árin. Nú
hefur fólk olíukyndingu.
— Er olíukynding á Kings
Lacey? spurði Poirot. í fyrsta
skipti virtist hann nú á báðum
áttum.
Jesmond fylgdi sigrinum eft-
ir. — Já, svo sannarlega, sagði
hann. — Miðstöðvarofnar í
hverju svefnh^rbergi og nóg af
heitu vatni. Ég fullvissa yður
um það, kæri Monsieur Poirot,
að ekki er hægt að láta sér
líða betur að vetrarlagi, en á
Kings Lacey. Yður kynni jafn-
vel að finnast húsið of heitt.
— Það tel ég nú einkar ólík-
legt, sagði Hercule Poirot.
Jesmond beindi samtalinu
með lagni inn á nýjar brautir.
— Þér getið áreiðanlega gert
yður í hugarlund, í hversu al-
varlegri klípu við erum, sagði
hann í trúnaði.
Poirót kinkaði kolli. Vanda-
málið var mjög erfitt viðureign-
ar. Ungur prins, einkasonur
auðugs og voldugs nýlendu?
höfðingja, hafði komið til
London fyrir nokkrum vikum.
í heimalandi hans var nýlokið
tímabili óeirða og illdeilna.
Enda þótt þjóðin héldi tryggð
við föðurinn, sem ekki' vildi
segja skilið við sína gömlu
austurlenzku lifnaðarhætti var
fólki öllu minna um son hans
gefið. Ævintýri hans höfðu bor-
ið keim af vestrænum áhrif-
um og urðu þar af leiðandi
hvorki viðurkennd né afsökuð.
En nú hafði hann nýverið
látið kunngera trúlofun sína.
Hann átti að kvænast frænku
sinni, ungri konu, sem þrátt
fyrir háskólamenntun í Cam-
12 FÁLKINN