Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 30

Ef þcr vitjið vcita
yöur íþíj tjcsittttt tjöar
tirvais tttttlitöir.
fullkatttaa þjónustu
(ttj hlýlegt uttthverfi
þtt vcÍjiö þcr
örugfjlcga JX A tl S TM Ð
• Búðíngurínn
Framh. af bls. 13.
skylduhópinn á þennan hátt.
— Okkur finnst það bara
skemmtilegt, sagði frú Lacey
sannfærandi. — Og enda þótt
Horace virðist eitthvað afund-
inn þá skuluð þér ekki fást um
það. Hann er bara þannig.
Það sem maður hennar,
Lacey ofursti, hafði í raun og
veru lagt til málanna, var
þetta: — Ég fæ ekki skilið
hvers vegna þú vilt hafa
þennan bannsetta útlending
hér á jólunum. Getur hann
ekki komið á einhverjum öðr-
um tíma? Ég hef mestu skömm
á útlendingum! Þá það, þá það,
það var Edwina Morecombe, er
tróð honum upp á okkur. En
ég vildi gjarnan fá að vita,
hvað þetta kemur henni við.
Hvers vegna gat hún ekki boð-
ið honum til sín á jólunum?
— Vegna þess að Edwina er
alltaf á Claridge um jólin, og
það veiztu vel.
Lacey ofursti hafði litið
hvasst á hana. — Þú ert lík-
lega ekki með neitt ráðabrugg,
Em?
— Ráðabrugg? svaraði Em
og horfði á hann sakleysisblá-
um augum. — Nei, vitanlega
ekki. Hvers vegna ætti ég að
vera að því?
Maður hennar hló góðlátlega.
— O, þú veizt að þér er trú-
andi til að gera sitt af hverju.
Og þegar þú ert sem sakleysis-
legust á svipinn, þá býrðu
ávallt yfir einhverju.
Frú Lacey minntist þessa
samtals þegar hún hélt áfram:
— Edwina sagði, að þér mund-
uð ef til vill geta hjálpað okk-
ur . .. Ég veit ekki hvernig, en
hún sagði að þér hefðuð einu
sinni veitt nokkrum vinum
hennar mikilsverða aðstoð í...
í svipuðu máli og okkar. En
þér skiljið kannski ekki um
hvað ég er að tala?
Poirot sendi henni uppörv-
andi augnaráð. Frú Lacey var
komin fast að sjötugu, hnar-
reist með snjóhvítt hár, rós-
rauðar kinnar, blá augu, hlægi-
legt, lítið kartöflunef og ákveð-
inn hökusvip.
— Ef ég get hjálpað yður á
einhvern hátt, skal það vera
mér sönn ánægja, sagði hann.
— Mér skilst, að hér sé um að
ræða mjög svo — hm —óheppi-
lega ást ungrar stúlku.
Frú Lacey kinkaði kolli. —
Já, það er í rauninni merki-
legt, að ég skuli geta setið hér
og talað við yður um þetta.
Þér eruð þó, þegar öllu er á
botninn hvolft, bláókunnugur
maður...
— Og útlendingur, skaut
Poirot inn í með skilningsríku
brosi.
— Já, en það gerir mér á
vissan hátt auðveldara fyrir.
Edwina áleit að minnsta kosti,
að þér vissuð ef til vill eitthvað
— eitthvað, sem að gagni mætti
koma um þennan Desmond
Lee-Wortley.
Poirot þagði augnablik,
meðan hann í huganum tók
ofan fyrir hugvits'jemi Jes-
monds og hvernig honum hafði
tekizt að nota lafði Morecombe
áhugamálum sínum til fram-
dráttar.
— Eftir því, sem mér skilst,
þá hefur hann ekkert sérlega
gott orð á sér, þessi ungi mað-
ur? byrjaði hann gætilega.
— Nei, það er bæði satt og
víst. En það fer fyrir ofan garð
og neðan hjá Söru. Það er
aldrei til neins að segja ung-
um stúlkum, að karlmaður hafi
slæmt orð á sér, haldið þér
það? Það espar þær bara!
— Þér hafið öldungis á réttu
að standa, sagði Poirot og kink-
aði kolli. — En segið mér nú
hvað það er, sem kvelur yður.
— Sonur okkar fórst í stríð-
inu, sagði frú Lacey. — Tengda-
dóttir mín dó, þegar Sara fædd-
ist svo að hún hefur ávallt
búið hjá okkur. Við höfum ef
til vill ekki alið hana rétt upp,
en við álitum að okkur bæri
að veita henni eins mikið frelsi
og auðið væri. En núna —
jæja, hún er komin inn í ein-
hvers konar listamannaklíku,
hefur tekið á leigu litla íbúð
í Chelsea og gengur í einkenni-
legum fötum og svörtum eða
skærgrænum sokkum. Og eftir
því, sem ég bezt fæ séð, hvorki
þvær hún né greiðir hárið.
— Það er tízkan sem stend-
ur, sagði Poirot hughreystandi.
— Þau vaxa áreiðanlega upp
úr þessu.
— Já, ég veit það, sagði frú
Lacey. — Það er ekki það,
sem veldur mér áhyggjum. En
nú er hún byrjuð að vera með
þessum Demond Lee-Wortley
og hann hefur, satt að segja,
mjög slæmt orð á sér. Hann læt-
ur ríkar stúlkur sjá fyrir sér að
meira eða minna leyti og þær
virðast vera alveg vitlausar í
honum. Það munaði minnstu að
hann kvæntist ungfrú Hope,
en foreldrar hennar létu gera
hana ófjárráða, eða eitthvað
þess háttar. Og þetta er það,
sem Horace vill helzt taka til
bragðs. Hann segir að við verð-
um að gera það til að verndaj
hana. En mér finnst það alls
ekki góð hugmynd. Þau myndu
bara strjúka til Skotlands eða
frlands eða Argentínu og láta
gefa sig saman þar. Og ég vil
ekki, að Sara, sem í rauninni
er mjög indæl stúlka, giftist
þessum Desmond. Þau David
Welwyn, sem einnig er hér
núna, voru ávallt svo góðir
vinir og hrifin hvort af öðru,
að við vonuðum, Horace og ég,
að einhvern tíma yrðu hjón úr
þeim. En nú finnst henni vitan-
lega aðeins að hann sé þurr
og leiðinlegur og hún er yfir
sig ástfangin af Desmond.
— Ég skil þetta ekki vel,
Madame, sagði Poirot. — Er
hann ekki einnig gestur yðar
hér núna, þessi Desmond Lee-
Wortley?
FALKINN