Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 34

Konur líflátnar
■H
wm
Ef vatnsleiðslan bilar í húsi yffar má telja víst aS af því leiffi tjðn, er
hæglega getur numiff tugum þúsunda.
Gegn þessu er unnt aff tryggja meff VATNSSKAÐATRYGGINGU HÖSEIGNA,
en hún tekur til tjóna, sem verffa á húseigninni af völdum skemmda effa
bilana á vatnsleiffslum og öffrum tækjum innanhúss.
ISgjaldiff er reiknaff af brunabótamati, eins og þaff er á hverjum tíma,
ein króna af hverju þúsundi.
Ekki eru teknar til tryggingar einstakar fbúffir, heldur affeins heifar hús-
eignir.
Vátrygging þessi er þvi miffur ekki nægilega algeng meffal húseigenda.
Vér veitum yffur allar nánari upplýsingar.
Hringiff til vor og fáiff tryggingu á húseign yffar nú þegar. Sími 11700,
SJOVATRYGGINGARíELAG ISLAIS HF.
er grafið: Segðu þeim að þú
verðir að fara.
Hún er einnig sú kona, sem
kvikmyndaframleiðandinn Ro-
bert Aldrich hefur kallað
mögulegan arftaka Dietrich.
Hann hefur einnig sagt, að hún
sé litríkari en Bardot. „Bardot
er kettlingur; Ursula er kött-
urinn.“
Eiginmaður hennar hefur
sagt um hana, að hún sé „mjög
kæn og harðdugleg kaupsýslu-
kona, skarpskyggn... laus í
rásinni, óútreiknanleg, fégjörn,
gefin fyrir að prútta ... nærri
barnslega óspilltur persónu-
leiki.“ Þessi fríði og myndar-
legi leikari, sem kýs heldur að
vera leikstjóri, spáði því, að
leiklistin myndi breyta henni.
„Hún segir ávallt, ’Reyndu ekki
að breyta mér. Ég er bara ég
sjálf*. Mig langar ekki til að
breyta henni. En leiklistarfer-
illinn gerir það.“
Ursula Andress er ljóshærð
stúlka, sem hvorki þráði né
vildi vinna að því að verða
stjarna. Þó gerðist það nýlega,
þegar verið var að fala hana
í eitthvert hlutverkið, að hún
sagði hortug: „Vita þeir ekki,
að ég er mjög dýr?“
★ ★
34
Frarah. af bls. 24.
Louise Peete var 68 ára gömul.
25 árum áður hafði hún verið
dæmd til lífláts fyrir morð en
dómnum var breytt í ævilangt
fangelsi. Það varð ekki ævi-
langt — hún slapp út og fáum
árum síðar myrti hún hjón þau,
sem séð höfðu aumur á henní
og gefið henni heimili.
Louise Peete hélt að hún
gæti leikið á dauðann með því
að halda niðri í sér andanum
í gasklefanum. Allt liðlangt ár-
ið, sem hún sat í dauðaklefan-
um þjálfaði hún sig í að halda
niðri í sér andanum. Síðast
gat hún haldið honum í rúmar
tvær mínútur.
Hún var fullkomlega sann-
færð um, að hún gæti haldið
andanum niðri í sér þar til
gasið hefði rokið út úr klefan-
um. Hún vildi ekki trúa því,
að klefinn væri algjörlega loft-
þéttur og engin leið væri til
undankomu.
— Þið getið ekki drepið mig,
ég er of sterk, sagði hún þegar
hún var bundin við stólinn.
Vitnin sáu hana hlusta ákaft
og þegar hylkin runnu niður
í sýruna, dró hún djúpt and-
ann — og hélt honum niðri.
Fingur hennar krepptust svo
fast um stólarmana, að æðarn-
ar tútnuðu á handleggjunum.
Nokkrum sekúndum, ef til vill
mínútu seinna tók hún andköf
og gleypti í sig gasið.
Hin rúmlega þrítuga Barbara
Graham reyndi einnig að halda
niðri í sér andanum í gasklef-
anum. Fingur hennar hvítnuðu
á stólörmunum en svo byrjaði
hún allt í einu að anda hægt
og rólega eins og til að ljúká
þessu af sem skjótast.
Hörmulegasta aftaka, sem
farið hefur fram á konu í allri
réttarfarssögu Ameríku, var
þegar Mary Stuart átti að
deyja árið 1865. Hún var ófríð
kona og átti hvorki vini né
skyldfólk. Hún var ákærð fyr-
ir þátttöku í morðinu á Lincoln
forseta — þátttöku vegna þess
að morðinginn háfði búið í
gistihúsi hennar! Frekari aðild
hefur aldrei verið sönnuð á
hana. Milli hennar og laun-
morðingjans Booth höfðu að-
eins ríkt venjulegir leiguskil-
málar.
Réttarhöldin gegn henni fóru
fram með leynd. Hún var
dæmd til dauða og átti að
hengjast aðeins fáum klukku-
FALKINN