Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 21

LEYNDARDQMUR
STÓMU
UNNAR
KISTAN, sem hafði inni að
halda jarðneskar leifar Clar-
ence Adams, var borin út úr
litlu timburkirkjunni í Chester, sem er
smábær langt inni í skógum Nýja Eng-
lands í Bandaríkjunum. Henni var kom-
ið fyrir á hestvagni, til hinnar hinztu
ferðar í kirkjugarðinn.
Syrgjendurnir við jarðarförina voru
ekki tiltakanlega margir, því að Clar-
ence Adams hafði ekki verið einn af
dáðustu borgurum Chester. Meðborgar-
ar hans þar höfðu þvert á móti borið
vitni gegn honum í réttarhöldum, sem
leiddu til þess að hann var sendur til
Windson ríkisfangelsisins vorið 1902. og
þar átti hann að afplána 10 ára dóm
fyrir þjófnað. Og án þess að gruna hið
allra minnsta áttu þeir nú að verða
vitni að síðasta og stórkostlegasta uppá-
tæki hans.
Tveir læknar höfðu lýst því yfir að
Adams væri látinn úr lungnabólgu, eða
réttara sagt, vatnssótt í lungunum
meðan hann afplánaði dóm sinn og
fangelsisstjórinn hafði fylgzt persónu-
lega með öllum undirbúningi að jarðar-
förinni.
Samt sem áður átti Adams eftir að
koma fram í dagsljósið, frískur og frár
og þá í Kanada.
Hafði hann beitt einstakri snilli sinni
til að leika á fólkið, eða var hér um
eitthvað yfirnáttúrulegt að ræða eitt-
hvað sem liggur fyrir utan mannlegan
skilning?
Því getur enginn svarað, en samt sem
áður er flótti Adams úr gröfinni einn
leyndardómsfyllsti atburður allra tíma.
Adams hafði erft blómstrandi bónda-
bæ í Nýja Englandi og komið fram sem
velgerðarmaður við samborgara sína.
Hann vann að mannúðarmálum, leit
eftir alþýðubókasafninu í Chester og
átti sæti í mörgum nefndum. En hann
beitti líka aðstöðu sinni og þeim trún-
aði, sem honum var sýndur, til þjófn-
aða og svika gegn því fólki, sem hann
kallaði vini sína.
Það var líka til önnur hlið á persónu-
leika Adams, sem fólki gekk erfiðlega
að skilja og það var áhugi hans á dá-
leiðslu,, dulfræði, töfrum og svarta
galdri. En fólk áleit það ekki annað
en saklaust tómstundagaman.
FYRIRMYNDAR FANGI.
Veturinn 1902 gekk þjófnaðarfarald-
ur yfir bæinn. Meðal annars var brotizt
nokkrum sinnum inn í sömu kornmyll-
una og eigandinn, Charlie Waterman
að nafni, einsetti sér að koma í veg
fyrir frekari þjófnaði.
Hann lagði þjófagildru í mylluna,
skotgildru, og eina janúarnótt small
hún. Þegar Waterman kom til myllunn-
ar, var innbrotsþjófurinn horfinn, en
hafði skilið eftir sig blóðug spor.
f litlu samfélagi, eins og Chester var
ekki erfiðleikum bundið að finna af-
brotamanninn og þegar Adams hafði
fundizt í sárum á heimili sínu, viður-
kenndi hann fljótlega fjölda afbrota,
sem hann hafði framið í Chester á
undanförnum 15 árum. Afleiðingin varð
sú að hann var dreginn fyrir dóm og
dæmdur í 10 ára fangelsi.
Hann varð fyrirmyndar fangi, var
látinn sjá um fangelsisbókasafnið og
kenndi í skólanum, en svo var það 18
mánuðum eftir að hann var settur inn,
að hann sagði John Brewster héraðs-
lækni að hann væri lasinn.
FANGI DEYR.
Sjúkdómurinn var greindur sem gigt-
arhiti og Adams var fluttur á fangelsis-
spítalann. Þar tönnlaðist hann stöðugt
á, að hann ætti ekki langt eftir ólifað,
en læknarnir fullvissuðu hann um að
hann yrði orðinn frískur óg frár eftir
nokkra daga.
Hann leit reyndar ekki veikindalega
út, en eftir að hann hafði legið í rúm-
inu í viku urðu miklar breytingar á
honum og engum duldist að endirinn
nálgaðist. Og klukkan 3 e. h. þann 23.
júlí 1904 dó hann og John Brewster
héraðslæknir og aðstoðarmaður hans,
James Turner, skrifuðu báðir undir
dánarvottorðið, sem hljóðaði upp á
vatnssótt í lungum, eða lungnabólgu.
Turner gekk frá líkinu, huldi það
hvítum lökum og ullarteppi og læsti
það inni í líkgeymslunni, þar sem það
lá þangað til jarðarförin fór fram.
EÐLILEG ÞYNGD.
Undir eftirliti fangelsisstjórans var
líkinu ekið til kirkju í nágrenninu, þar
sem greftrunin átti að fara frain og
því næst var kistunni komið fyrir á
vagni og ekið til kirkjugarðsins. Burðar-
mennirnir sögðu seinna svo frá. að
þyngd kistunnar hefði verið alveg eðli-
leg og að þeir hefðu ekki haft hina
minnstu ástæðu til að gruna að nokkuð
væri á seyði.
Þegar til kirkjugarðsins kom, var
kistan skilin eftir á grasbala, meðan
gröfin var undirbúin. Og sem hún stend-
ur þarna kemur einn af fangavörðun-
um hlaupandi og snýr sér móður og
másandi að fangelsisstjóranum og spvr:
Framh. á bls. 36.
FALKINN
21