Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 29

i raun og veru. Ég var nærri
farinn að halda, að hann væri
einnig ástfanginn í þér. Hann
snerist í kringum þig eins og
snælda í gær. En það er aug-
ljóst, að hann örvar aðeins mat-
arlystina úti og borðar heima!
Afsakaðu kaldhæðni mína.
— Minnstu ekki á það. Það
er eins gott að horfast í augu
við sannleikann, sagði Marianne.
Ég verð að fara inn og vinna.
Hvað hefurðu hugsað þér að
gera í dag?
— Ég ætla að skreppa snöggv-
ast til Falun, svaraði Hákon. Ég
mundi allt i einu eftir, að ég
á erindi þangað.
Hann hafði lagt bifreið sinni
niðri við trjágöngin. Marianne
fylgdi honum yfir húsagarðinn.
1 því kom Ulf út úr húsinu og
gekk niðureftir til þeirra.
— Skrambinn sjáifur! Ég hélt
ég myndi geta laumazt burt,
tautaði Hákon.
Marianne hafði nærri hrópað
upp yfir sig, þegar hún sá Ulf
koma nær. Hvers vegna var
hann á svipinn eins og verið
væri að slíta hann í sundur?
Hann ætti að vera hamingjan
uppmáluð . .. eins og Louise.
— Halló. Þakka ykkur fyrir
síðast. Ætiið þið að fara í öku-
ferð? spurði hann.
— Við? Hákon lyfti brúnum.
Nei, aðeins ég sjálfur.
— Ætlar þú ekki með? spurði
Ulf og leit á Marianne. Þau
ætluðu ef til vill að velja trúlof-
unarhringa.
— Ne-ei.
Jæja, þess þurfti þá ekki.
Hákon hafði sennilega þegar tek-
ið mál af fingrinum á henni.
— Ertu eitthvað ruglaður í
kollinum? Hákon fór að hiæja.
Þarf ég að minna þig á, að
Marianne vinnur á skrifstofunni
hjá þér?
Hann leit af Ulf á Marianne.
Þau voru bæði áiíka giaðleg á
svip. Vesalings Marianne! Fyrst
hafði hann sjálfur komið fram
við hana eins og þurs og nú var
hún ástfangin af Ulf. Ólánið
virtist elta hana.
Og hvers konar maður var
Ulf? Hvers vegna leit hann út
eins og allar heimsins sorgir
hefðu dunið yfir hann. Þau Lou-
ise höfðu sitt á þurru. Vildi hann
eiga Marianne líka? Það var að
minnsta kosti svo að sjá kvöldið
áður.
— Jæja, hvað ætiarðu að
gera? Viltu koma með? spurði
hann Marianne.
Marianne hristi höfuðið.
— Nei, ég ætia að reyna að
vinna min störf, húsbónda mín-
um til velþóknunar, svaraði hún.
Ulf reyndi að hlæja, en hon-
um fannst eins og hún hefði
rekið honum löðrung.
— Allt í lagi. Bless á meðan!
sagði Hákon. Gott að komast
burtu úr þessum eymdarinnar
táradal sem snöggvast, hugsaði
hann.
Bifreið hans rann niður eftir
trjágöngunum. Marianne sá
hana ekki, enda þótt hún sneri
sér i þá átt. Jafnvel nú fannst
henni eins og rafstraumur færi
á milli þeirra. Kvöldið áður var
sem eitthvað í sálum þeirra hefði
runnið saman, orðið eitt. En
síðan ... hamingjuroði Louise,
feimnislegur en jafnframt svo
klúr, að það var eins og hún
hefði afklætt sig fyrir framan
þau. Og hin kaldhæðnislegu orð
Hákonar... hann borðar heima!
Hún sneri sér beint að Ulf og
hló. En augu hennar voru svört
og grunsamlega gljáandi. Ulf
fannst hann vera að kafna.
Þurfti hún nauðsynlega að hata
hann þótt hún hefði sætzt við
Hákon?
Hvað ætlaði Hákon að gera til
Falun? Hvers vegna varð hann
að fara einmitt í dag? Vonandi
væri, að hann kæmi að minnsta
kosti til hádegisverðar, hugsaði
Marianne. Allan morguninn
hlustaði hún eftir bifreið hans,
leit út um gluggann við hvert
hijóð. En hann kom ekki. Að
lokum hringdi matarbjallan og
Ulf gekk út gegnum fremri
skrifstofuna. Marianne sneri
baki við honum og hreyfði sig
ekki — nákvæmlega eins og
Brita Eliasson hafði gert fyrsta
daginn, sem Marianne kom til
Malingsfors.
— Það er kominn matartími,
sagði Uif stuttaralega.
— Ég ætla ekki að borða há-
degisverð í dag, þakka þér fyrir,
svaraði Marianne.
— Hvers vegna ekki?
— Mér líður ekki sem bezt.
Hann hafði orðið fyrir þessu
áður, hugsaði hann undrandi.
Brita Eliasson hafði einnig borið
öllu mögulegu við til þess að
komast hjá að fara inn i aðal-
húsið. Seinast var hann orðinn
hræddur um, að hún myndi sál-
ast úr hungri. En Marianne
þráði ef til vill Hákon svo heitt
að hún gat ekki einu sinni borð-
að. Hvernig yrði það þá, þegar
hann færi til Ameríku? Hann
keyrði hendurnar niður i buxna-
vasana og tottaði pípu sína hugs-
andi, meðan hann gekk yfir gras-
fiötina. Louise hafði haldið þvi
fram, að Brita Eliasson hefði
fengið móðursýkisköst vegna
ástar á honum, Ulf. Brita Elias-
son móðursjúk? Hér var eitt-
hvað sem ekki átti saman. Ein-
hvers staðar hlaut að finnast
bútur, sem gjörbreyta myndi
heildarsvipnum á þessari mynda-
gátu.
— Hún getur komið með mér
heim og fengið matarbita, sagði
Jansson þegar Ulf hafði látið
aftur hurðina.
Marianne vatt sér í hring á
stólnum. — En góði Jansson ...
Hann skaut gleraugunum nið-
ur á nefið og rýndi yfir þau. —
Kerla mín hefur áreiðanlega eld-
að nógan mat, sagði hann.
— Er Jansson kvæntur? sagði
Marianne ósjálfrátt. Hún hafði
gengið út frá því sem gefnu,
að hann væri gamall pipar-
sveinn.
— Hélt hún að ég væri í fram-
boði á hjónabandsmarkaðinum?
Hrrm.
— Það hélt ég sannarlega. Ég
var komin á fremsta hlunn með
að biðja þín, sagði hún hlæj-
andi.
— Ég skal minnast á það við
kerlu mina. Svona, af stað nú!
— Já, en... ég get þó líklega
ekki komið svona fyrirvara-
laust, andmælti Marianne. Jans-
son heyrði víst, að mér líður
ekki sem bezt?
— Ojú, en Britu Eliasson leið
heldur ekki alltaf „sem bezt“,
sagði hann.
Marianne glennti upp augun.
— Var hún ... ég á við...
— Já, hún var líka í ónáð hjá
huldunni. Hrrm. Komdu nú!
Kerli mín verður reið, ef hún
þarf að bíða með matinn.
Huldunni! Hvers vegan voru
þau alltaf að tala um skógar-
dísina? hugsaði Marianne og
velti vöngum, um leið og hún
arkaði við hlið Jansson niður
trjágöngin. Hún dró andann létt-
ar eftir því sem hún fjarlægð-
ist herragarðinn meir. Henni
fannst sem hún kæmi inn í ann-
an heim, þegar hún gekk yfir
brúna og inn í þorpið. Bæirnir
voru þokkalegir og notalega
hversdagslegir og áin lá eins og
hvítfyssandi gjörð milli þeirra
og herragarðsins. Henni fannst
hún verða frjálsari af að vita
Ulf og Louise hinum megin við
freyðandi vatnið.
Ef hún hefði nú getað fengið
inni hjá einhverjum i þorpinu
og komizt hjá að matast með
þeim á hverjum degi. Það var
henni um megn, en hún yrði að
reyna að haldast við þangað til
Hákon hefði útvegað henni at-
vinnu í Ameríku.
Bær Janssons var gamall, en
nýinnréttaður og endurnýjaður.
Borðið stóð dúkað í eldhúsinu
með ljósu, mynstruðu korkgólfi,
rafmagnseldavél, kæliskáp og
frystikistu, útvarpstæki og rönd-
óttum strámottum. Allt glamp-
aði af lakkmálningu og fernis.
Frú Jansson var þrifleg, ljós-
leit kona. Dóttirin, þrettán ára
var eins og eftirliking af föð-
ur sínum og drengirnir tveir,
sjö og níu ára voru skemmtileg
blanda af báðum foreldrunum.
Frú Jansson lét ekki i ljósi
neina undrun yfir því, að maður
hennar kom með óvæntan gest
til hádegisverðar.
— Velkomin! sagði hún að-
eins. Hafði Jansson getað gert
henni aðvart um, að hann hefði
boðið Marianne með sér?
— Þakka þér fyrir! Ég vona
að ég verði ekki til trafala,
sagði Marianne.
— Auðvitað ekki. Hún verður
að gera sér að góðu það sem
við borðum sjálf og koma hing-
að eins oft og hana lystir. Ef
hún hímir þarna uppi á herra-
garðinum, verður varla mikið
blóð eftir i æðunum áður en
lýkur, sagði frú Jansson um leið
og hún færði diskana til á borð-
inu svo rúm yrði fyrir einn í
viðbót.
— Ekkert blóð? Við hvað á
frú Jansson? spurði Marianne
forviða.
— Uss, hirtu ekki um það,
sem kerlingin min segir! Hún
er dálítið skrýtin í kollinum,
sagði Jansson og rýndi yfir gler-
augun.
— Ég hef þá liklega orðið það
eftir að ég giftist þér, svaraði
hún. Komdu og seztu hérna á
móti karlinum mínum. Óboðna
gestinum er visað til sætis móti
prestinum.
— Ég er boðin! mótmælti
Marianne hlæjandi.
— Og ekki er ég prestur,
hrrm, sagði Jansson.
Marianne fannst eins og hún
hefði verið leyst úr spennitreyju.
Það var langt siðan hún hafði
skemmt sér svo vel, hugsaði hún
meðan hún hlustaði á glaðværar
orðahnippingar fjölskyldu, þar
sem enginn virtist taka hinn
alvarlega. Hér varð hún aftur
með sjálfri sér. En hvers vegna
var hún það ekki uppi á herra-
setrinu? Var það vegna þess, að
hún var ástfangin af Ulf og
varð að gæta vel að hverju svip-
Framh. á bls. 37.
HON HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HON NOKK-
URN TIMA FINNA HINN ÖÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ATTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVÍ AÐ HON FENGI ALDREI MANNINN SEM HON ELSKAÐI?
FALKINN
29