Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 18

HIN DJARFA, NYJA FEGURÐARDIS
NÝJASTI og skæðasti
keppinauturinn um titil
Alheimsástargyðjunnar kom
alltof seint til hádegisverðar
í Manhattan veitingastof-
unni, íklædd drapplitum síð-
buxum, drapplitum rúskinns
skóm og drapplitri fleginni
blússu, í appelsínugulri —
já, appelsínugulri — regn-
kápu og með regnhatt í
sama lit.
Ursula Andress er tuttugu
og átta ára gömul, hefur ver-
ið gift í átta og hálft ár
(sama manninum, kvik-
myndaleikaranum John De-
rek) og segist aldrei hafa
kært sig hætis hót um að
verða kvikmyndaleikkona.
Hún lítur út fyrir að vera
tvítug, eyðir miklum hluta
að viðtalstímanum í að lof-
syngja hæfileika eiginmanns
síns og er á góðri leið með
að verða stórt nafn í kvik-
myndaheiminum.
Hún hefur verið kölluð
fegursta kona heimsins. Þó
minnir hún í eigin persónu
meira á eðlilega skapað nátt-
úrubarn, sem hefur flækt
sig í trúðleikaneti kvik-
myndaiðnaðarins. í stað þess
að geisla frá sér kynþokka
og glæsimennsku, eins og
allar almennilegar ástar-
gyðjur, er hún líkamlega
smávaxin og lætur lítið yfir
sér. Reyndar virðist enga
dýrslegri eiginleika að finna
í fari hennar, en óseðjandi
matarlyst.
— Ef ég er ekki svöng,
þá hlýt ég að vera mjög
veik, segir hún og sveiflar
Ijósu faxinu frá andlitinu
um leið og hún teygir sig
eftir brauðkörfunni. —
Brau-au-u-ð! Rú-úúgbrauð!
hrópar hún himinlifandi. —
Ég borða á við þrjá karl-
menn. Matur er ástríða hjá
mér. Eins og lífið. Ég elska
lífið. Ég nýt þess að borða
— fyllta tómata, steikt zucch
ini, ost, hvað sem er. Ég hef
18
enga sjálfsögun. Ég borða
og borða og get ekki hætt.
Mig langar í svo margt. Og
hvers vegna ætti ég að bæla
löngunina niður?
Ég var ekki alveg viss
um hvort hún hefði ein-
hverja sérstaka löngun í
huga, en matur virðist vissu-
lega ekki skaða Ursulu á
nokkurn hátt. Hún er um
167 cm á hæð og vegur í
mesta lagi 55 kg rennvot, en
þannig hefur hún oft sézt
á kvikmyndatjaldinu. Raun-
ar hlaut hún eldskírn frægð-
arinnar rennandi blaut og í
bikini baðfötum í kvikmynd-
inni „Dr. No.“ þar sem hún
var ástarmótleikari James
Bond. Eftir margra ára
áhugaleysi um kvikmynda-
tilboð, lét hún eiginmann
sinn telja sig á að taka hlut-
verkið í „Dr. No.“ — Mér
þykir gaman að synda, og
þegar ég vissi að mynda-
takan átti að fara fram á
Jamaica og að ég átti að
leika kafara, þá ja, drottinn
minn dýri, þá lét ég slag
standa, Ég teiknaði bara bað-
fötin sjálf. Eins og þú veizt,
gerðu þeir eftirlíkingu af
þeim um allt Frakkland.
Viðtal okkar átti sér stað
við hádegisverðinn, síðan í
bíl á hraðri ferð milli ýmissa
myndatökustaða og að lok-
um í gistihúsíbúð hennar,
þar sem hún leitaði í fata-
skáp fullum af Fontana-
módelkjólum að hæfilegum
búningi til að sitja fyrir í,
opnaði bréf með blómasend-
ingum frá fjölda aðdáenda
og bað aðstoðarfólk sitt með
sterkum erlendum hreim,
um að hætta að reka á eftir
sér.
Hér fara á eftir nokkrar
spurningar, sem maður get-
ur leyft sér að spyrja tilvon-
andi ástargyðju, og svör
hennar við þeim:
Sp.: Ef þú yrðir að skipta
á fegurðinni og einhverju
öðru, hvað myndi þér þá
finnast sanngjörn skipti?
U. A.: Þessu get ég ekki
svarað vegna þess að ég óska
mér alls! Það er alltaf hægt
að óska sér alls, eða að reyna
að fá allt. Mér finnst dapur-
legt að reyna það ekki. Allir
ættu að reyna að fá allt.
Sp.: Læturðu þér vel
lynda að vera kölluð alþjóð-
leg ástargyðja?
U. A.: Ég veit ekki. Ég hef
engar seiðkonur leikið enn
sem komið er, þrátt fyrir
allt þetta tal um það. Það
sem ég hef komizt næst því
er gestaleikurinn í „What’s
new Pussycat" og það var
bara grín. Ég veit hvað ég
er, svo að hver sem titillinn
verður, sem þeir koma til
með að hengja á mig, þá
verð ég samt sem áður ég.
Ég tek sífelldum stakka-
skiptum.
Sp.: Þú ert fædd í Bern
í Svisslandi og ferð þangað
oft í heimsóknir til fjöl-
skyldu þinnar, en hvert
finnst þér vera þitt raun-
verulega heimili?
U. A.: Það er hálf erfitt að
átta sig á því síðan ég fór
að ferðast svona mikið. Næst
fer ég til írlands til þess að
leika í The Blue Max, með
George Peppard og James
Mason. Sennilega kaupi ég
mér hús í París og íbúð í
Róm. Við John eigum hús
í Californíu og mér þykir
mjög vænt um bæði Cali-
forníu og Evrópu. í Cali-
forníu elda ég mat og ræsti
húsið og tek til eftir mann-
inn minn. Ég get ekki þolað
óreiðu. Ég verð að hreiðra
um mig hvar sem ég fer —
koma blómum fyrir, finna
dýrunum samastað.
Sp.: Hvað áttu af gælu-
dýrum?
U. A.: Það er eins og þau
leiti mig uppi. Ég á rang-
eygan Siamskött og svo kan-
ínurnar mínar. Marcello
Mastroianni gaf mér kanínu
í Róm, seinna fékk ég vin-
konu fyrir hana, en þegar
í ljós kom að hún var pilt-
ur, fékk ég mér eina til.
Nú á ég fjórar, Cleopatra,
Schotzy, Orphea og Tururoo.
Sp.: Hvað ætlastu fyrir
eftir að The Blue Max er
lokið?
U. A.: Það er alveg óráðið.
Margt hefur komið til mála.
En ég veit ekki. Um jólin
verð ég í Sviss svo leik ég
í einni kvikmynd í Róm.
Eftir það fer ég í tuttugu
daga frí, eftir læknisráði. Af-
dráttarlaust! Ég gæti aldrei
skrifað undir samning til
langs tíma.
Sp.: Hvers vegna hótað-
irðu að hætta kvikmynda-
leik eftir myndina. „Hún?“
U. A.: Ja ... sástu hana?
Þar var ég á einum stað mál-
uð til að sýnast tvö þúsund
ára gömul. Ég grét allan
þann dag, — það var svo
hryllilegt.
Sp.: Hvað álítur þú að sé
aðferðin til að öðlast ham-
ingju?
U. A.: Að lifa og njóta lífs-
ins og vera óhræddur vegna
þess að við erum hér ekki
lengi og tíminn líður mjög
fljótt. Að líta um öxl gerir
mann hræddan. (í þessu fór
þjónn fram hjá með sneið af
osttertu. Ursula stöðvaði
hann og sagði: „Ummmmm,
ostterta. Hana vil ég fá,“ og
hellti úr sér orðaflaumi á
ítölsku. Hún talar auk þess
frönsku og þýzku.)
Sp.: Margar amerískar
konur hafa af því stórar
áhyggjur þessa dagana, að
þær séu að glata kvenleika
sínum. Hefur þú nokkuð að
leggja til þeirra mála?
U. A.: Ef ég hefði slíkar
áhyggjur, þá myndi ég gera
eitthvað í málinu. Ég myndi
reyna að verða kvenlegri.
Þegar maður veit hvar skór-
FALKINN