Fálkinn - 21.03.1966, Blaðsíða 23

ÞÓTT ÉG FARI UM DAUÐANS DAL
Sá, sem tók hana af lífi varð sturlaður skömmu seinna
og framdi sjálfsmorð. Aðeins eitt af hinum opinberu vitnum
að aftökunni virtist ekki hljóta af því varanlegt mein — hin
flýðu land og hurfu með öllu.
Svipað átti sér stað, þegar Margaret Allen var tekin af
lífi í Manchester árið 1949. Hún skildi eftir djúpstæð sálarör
hjá því fólki, sem var viðstatt aftökuna og presturinn, sem
dvaldi hjá henni síðustu stundirnar, dó skömmu síðar úr
hjartaslagi. Böðullinn sjálfur sökk æ dýpra í eiturlyfja-
nautn..
Fáir geta talað um aftökur af jafnmikilli þekkingu og
■ reynslu og Robert Elliott, síðasti böðullinn í Sing Sing. —-
Af þeim fimm konum, sem ég hef tekið af lífi, sagði hann,
i — var aðeins ein, sem virtist óhrædd. Hinar allar liðu ægi-
! legustu kvalir áður en þær komu í dauðaklefann.
Eitt það versta, sem Elliott hafði lent í, var aftaka Borgia
■ okkar tima — Frances Creighton. Hún og „Dumbbell morð-
inginn“ Ruth Snyder, voru báðar nærri meðvitundarlausar
þegar dóminum yfir þeim var fullnægt.
Hið grimmúðlegasta við réttarfar Ameríku — þegar undan
er skilinn sjálfur líflátsdómurinn — er hinn óhugnanlega
langi biðtími, oft svo árum skiptir. í Englandi er dauðadómi
fullnægt þrjátíu dögum eftir að hann er upp kveðinn.
Fyrstu mánuðina í dauðaganginum í Sing Sing var Frances
Creighton sterk. Hún trúði því statt og stöðugt að hún yrði
náðuð. En smám saman vann biðin bug á mótstöðu hennar og
þegar síðustu náðunarbeiðni hennar var synjað, missti hún
algjörlega vald á geðsmunum sínum. Hún fékk æðisleg reiði-
köst, grét og bað til skiptis og í hvert skipti og einhver var
leiddur framhjá klefa hennar á leið til rafmagnsstólsins,
féll hún í djúpt dá. Þegar leið að lokum, var ástand hennar
orðið þannig, að Lehmann fangelsisstjóri bað um úrskurð
lækna um það, hvort hún væri orðin vitskert.
En nóttina 16. júlí 1936 var fresturinn útrunninn. Elliott
sagði síðar. að hann hefði orðið að beita sig hörðu til að
framfylgja dómnum.
Frances Creighton gat ekki gengið. Henni var lyft upp í
hjólastól og ekið til aftökuklefans. Þá var hún aðeins með
hálfri meðvitund. Hár hennar hékk í lufsum niður í andlitið
og húðin var gulleit og skorpin og strengd á beinunum, svo
hún líktist meir múmíu en manneskju.
— Það var eins og hún væri þegar liðið lík, sagði Elliott
síðar. Ruth Snyder var dæmd stuttu á eftir Frances Creighton.
Hún og elskhugi hennar höfðu drepið eiginmanninn, Snyder,
og enda þótt morðið sannaðist á þau, trúði hún því ekki, að
hún myndi fá harðari dóm en tveggja ára fangelsi. Dauða-
dómi bjóst hún sízt af öllu við.
Allan biðtímann var Ruth Snyder sem óð. Hún grét og
bað og skellti allri skuldinni á elskhugann, Henry Judd Gray.
Þegar henni skildist, að hún átti að láta lífið, umhverfðist
hún af skelfingu. Hún æpti og kveinaði dag og nótt og þegar
hún 13. janúar 1938 var leidd til aftökunnar af tveim þrek-
vöxnum gæzlukonum, var hún aðeins skuggi af sjálfri sér.
Þegar hún var bundin niður í rafmagnsstólinn með svörtum
leðurreimum var hún algjörlega magnþrota. Síðar kom í ljós,
að Ijósmyndari nokkur frá Daily News í New York, sem við-
staddur var aftökuna, hafði falið myndavél á fótlegg sínum
og náð mynd af atburðinum, sem vakti geysilega athygli um
heim allan.
En sú kona, sem mestar þjáningar leið áður en hún átti
að deyja, var hin fagra Anna Antonio. Hún var tekin af 1 9.
ágúst 1934. Þá hafði hún beðið í fimmtán mánuði og á þeim
tíma verið færð þrisvar sinnum til dauðaklefans en aftök-
unni í hvert skipti frestað á síðustu stundu.
24 menn voru leiddir framhjá klefa hennar til rafmagns-
stólsins, meðan hún beið dauða síns og eina nóttina voru þrír
menn teknir af lífi. Þetta olli henni óbærilegum þjáningum
og gerði sitt til þess, að menn héldu að hún myndi missa
vitið.
Hún missti ekki vitið. Hún missti ekki einu sinni meðvit-
und og hún kom Robert Elliott og vitnunum á óvart með að
bera höfuðið hátt og ganga óstudd að rafmagnsstólnum. Hún
var ein hinna fáu kvenna, sem dóu óbugaðar og með fullri
FÁLKINN 23