Vaka - 01.04.1927, Blaðsíða 5

vaka]
MUSSOLINI.
115
beinzt í þá átt að lagfæra hin hneykslanlegustu og
háskalegustu afglöp þessa merkilega friðarþings. Svo
sem kunnugt er, dæmdi Parísarfundurinn á Þjóðverja
allar skaðabætur fyrir hinn lang-skaðvænasta ófrið,
sem nokkru sinni hel’ir verið háður á þessari jörð, en
svarf jafnframt svo fast að þýzku þjóðinni, hæði með
Jandaránum og á annan hátt, að henni var ókleift að
halda uppi jafnvel hóflegum og réttmætum bótum.
Hins vegar töluðu handamenn ekkert um skuldaskifti
sjálfra sín á fundinum, sem þó voru ærið margbrotin
og reynzt hafa síðan allerfið viðfangs. En þau rök eru
sögð til þessa, að Frakkar, ítalir og Belgar þorðu ekki
að minnast á skuldir sínar, því að þeir ætluðu sér
helzt að borga aldrei neitt, ef þeir gætu því við komið,
en Englendingum og Ameríkumönnum leizt hins vegar
ekki ráð að hreyfa skuldamálum á fundinum, því að
þeir hirtu ekki að þau væru rædd þar í sambandi við
ýmsar kröfur og kærur skuldunauta sinna. Af jiessu ó-
heyrilega ráðlagi, að gera enga skynsamlega tilraun til
þess að binda enda á þetta mikla vandamál, hafa marg-
ar þjóðir síðan orðið að súpa seyðið, og ítalía að lík-
indum einna mest, svo sem enn mun sagt verða. Þar
að auki tókst Parísarfundinum engan veginn að verða
við öllum þjóðerniskröfum ítala (Fiumc), og urðu af
því miklar og viðsjárverðar afleiðingar á Ítalíu.
Á ineðan á ófriðnum stóð var svo fastbundinn fé-
lagsskapur með bandaþjóðunum, að heita mátti að þær
hefðu eina sál og einn sjóð. En nú tók bróðurkærleik-
urinn heldur að kólna, og Italía komst hrátt að raun
um, að hi'in stóð ein uppi, rúin inn að skyrtunni og
skuldum vafin. Fyrsta afleiðingin var sú, að líran tók
að hríðfalla gagnvart erlendum gjaldeyri, en öll atvinnu-
mál landsins komust í botnlausar ógöngur. Hér er þess
vitanlega enginn kostur, að lýsa þeiin hörmungum, sem
nú dundu yfir ítaliu, og verður hér að eins drepið á fá-
ein höfuðatriði. Þá er líran féll, liækkuðu búsafurðir