Vaka - 01.04.1927, Síða 89

[vaka]
RITFREGNIR.
199
gáfu, en ekki eftir hinum fyllri, frumlegri texta, sem far-
ið er eftir í Methuens útg. af verkum Wildes, IX. bindi
(1914?). En fyrir bragðið hafa fallið úr suinir áhrifa-
mestu kaflarnir úr þessari raunasögu. Og þetta virðist
jafnvel ekki vera fyllsta útg. af „De profundis“, því að
ég hefi rekið mig á einar tvær tilvitnanir úr „De pro-
fundis“, sem standa ekki einu sinni i henni. Skal síð-
ar sýnt, hve miklu máli þær skifta. Það virðist svo sem
þýð. hafi alls ekki vitað um þessar fyllri útgáfur. Var
honum þó vorkunnarlaust að sjá þetta á úrfellismerkj-
unum í upphafi þeirrar útg„ sein hann fór eftir. En það
er satt að segja nokkuð léttúðugt af þýðara, þegar um
aðra eins bók er að ræða, að kynna sér ekki betur út-
gáfurnar, áður en hann byrjar á starfi sinu. En svo hafa
ísl. þýðarar iðulega í'arið að.
Þýð. segist líka fyrir „siðasakir“ ætla að geta þess,
að Oscar Wilde hafi verið enskt skáld, f. 1856, d. 1900,
og að hann hafi ort nokkur skáldrit, er þyki ágæt, en
verið dæmdur fyrir siðferðisbrol, og bókin lýsi því, hver
áhrif sú reynsla hafi haft á þessa listrænu sál.
Þetta er auðvitað allt rétt, en nokkuð snubbótt, þar
sem um annan eins höf. og Wilde er að ræða. Vel hefði
mátt lýsa sumum skáldritum hans, eins og t. d. The
Pictarc of Dorian Gray, Salomé o. fl. Þá hefði og verið
rétt að lýsa fagurlífi því, sem hann lifði svo að segja
samvizkulaust, og hlaut því að enda svo, sem það gerði.
Og loks hefði mátt geta um hið mikla harmljóð, er
hann orti í fangelsinu: Thc Ballad of Reading Gaol. En
bótin er, að mikið af þessu má lesa út úr sjálfri píslar-
sögu Wilde’s, sem vér nú skulum virða lítillega fyrir oss.
„Allt þetta, sem hér er lýst“, segir í upjihafi Methuens
útg., „kom fyrir fyrri hluta nóvembermánaðar í hitt eð
i'yrra. Mikil elfur liðins lífs rennur milli mín og þess
tíma, er nú virðist svo fjarri. Naumast verður eygt yfir
slika reginauðn. En mér virðist þetta hafa gjörst, ég vil
ekki segja í gær, heldur í dag. Þjáningin er eitt æva-
langt (very long) augnablik o. s. frv.“ Og svo fer hann
að telja raunir sínar. En einnig þar vantar í kafla, t. d.
á bls. 6 og 9 í ísl. þýð.; á bls. 9 þetta: „Bréf hans (þ. e.
Rob. Ross, vinar hans og litgefanda) hafa verið mér boð-
berar frá þessum yndislega, en óverulega heimi listar-
innar, þar sem ég einu sinni var konungur og mundi