Vaka - 01.04.1927, Qupperneq 53

; vaka]
KOKSANDUR.
16il
annars fer mikið af grein hans einmitt i að draga úr
þessum hugsjónum. Hann lœtur þær smám saman af
hendi, svo að lítið ber á, eins og munir eru seldir i kyrr-
þey úr þrotabúi.
Hann byrjar á því að segja, að fyrirgefningarskyld-
an eigi hvorki að gera oss að flónum né ræflum. Þetta
er eins og talað út úr mínu hjarta. Með því er reynt
að setja hugsjón fyrirgefningarinnar skynsamleg lak-
mörk, iniðuð við ófullkomna menn, svo að heldur sé
von til, að þeir geti lifað eftir henni. En það á ekkert
skylt við hina „ægilegu áherzlu“, sem E. H. Kv. hafði
áður talað um, að Kristur hafi lagt á fyrirgefninguna.
Kv., sem stunj;ið hefði verið upp á til Nóbelsverðlauna. Mér
dettur ekki i hug að halda, að sú athugasemd hafi verið sett
gegn vilja höfundar. Seint á sama óri kom í Ekstrabladet við-
tal við E. H. Kv. bar segir hann frá því, að stungið hafi ver-
ið upp á sér, blaðamaðurinn spyr, til livers hann ætli að nota
alla þessa peninga o. s. frv. Eg hef þessi blöð nú ekki handbær,
en ef E. H. Kv. andmælir þessu, skal eg fúslega birta kafla úr
greinunum, sem að ýmsu leyti voru ekki óskemmtilegar. ()g
nú skora eg á hann að tilfæra dæini þess, að aðrir höfundar,
sem eins hefur staðið á fyrir, hafi haldið slíkri uppástungu á
loft á sama hátt. E. H. Kv. hcfur nú játað, að hann hafi aldrei
haft trú á því, að hann hlyti verðlaunin. Hann cr meiri mað-
ur fvrir að jóta það. En honum hefði farið enn betur að vera
ekki að segja rangt frá þessu aukaatriði. — Þegar E. H. Kv.
siðan setur upp vandlætingarsvip og segist neyðast til að bera
þarna sannleikanum vitni, til þess að frelsa tímarit landsins
frá sömu spillingunni og blöðin sé fallin í, — þá væri þetta
gott, ef það ætti að vera fyndið gaman. Og iiklega hefur hann
svo mikinn smekk fyrir því, sem skopiegt er, að hann brosi að
þessu i kampinn sjálfur. En heldur E. H. Kv., að hann eigi
nokkurn svo auðtrúa iesanda, að hann taki þetta i alvöru? Eg
hef aldrei háð neina deilu fyrr en þessa. E. H. Kv. á að balti sér
blaðamennskuferil, sem flestum fullorðnum mönnum er i fersku
minni. Það er óhætt að fullyrða, að hann hafi með deiluaðferð
sinni átt drjúgan þátt í spillingu islenzkrar blaðamennsku. Hon-
um kynni á þeim vettvangi að fara sæmilega hlutverk hins iðr-
andi ræningja. Hitt er honum langsamlega ofviða að taka að sér
hlutverk frelsarans.