Vaka - 01.04.1927, Side 87

[vaka]
ORÐABBLGUH.
197
ur áf þessuin dreng — engin uppeMisstofnun var til í
landinu, þar seni honum yréi komið Fyrir, ekkert sveita-
heimiii vildi veita honum viðtöku. Hann spurði mig
ráða.
— Látið hann læra kverið, sagði ég með rólegum sann-
færingarkraftí. Presturinn hafði horft í gaupnir sér, hon-
um hnykkti við orð min, en hann hætti við að iíta framan
í inig.
— Er hann kannske fermdur? sag'ði ég. — Nú, ekki
það —■ er að læra kverið, einmitt. Þá getur hann enn
orðið að nýjum og l>etra manni — haldið þér það ekki?
Ég hefi því miður gleymt mörgu, sem i kverinu stend-
ur, en sumt man ég. Hvílíka vörn gegn freistingum, hví-
líka trúargleði hlýtur það ekki að veita harnssálinni að
læra, að vér séum fæddir innan vébanda hinnar einu
sönnu lútersku kirkju, að vér einir vitum allan sann-
leik uin guð og tilveruna, að allar aðrar kristnar kirkj-
ur fari villar vegar og að Múhameð hafi verið falsspá-
máður! Allt þetta kennir kverið og miklu meira.
Drengurinn fær nú að vita, að hann á kost á að neyta alt-
arissakramentisins, að Kristur, sem nú situr til hægri
handar guði, „veitir oss á hulinn og yfirnáttúrlegan hátt
sinn líkama og hlóð i og með brauði og víni“. En vilji
hann ekki gangast upp við gott, þá hlýtur honum þó að
hrjósa hugur við launuin syndarinnar. Á dómsdegi birt-
ist Kristur og heldur allsherjardóm yfir öllum. Þá eigum
vér að rísa upp, hver og einn i þeim líkama, sem nú er
vor „óæðri partur“. Og „eftir dóminn hreppa þeir, sem
með vantrú og þrjózku hafa hafnað guðs náð, eilífan
dauða eða eilifa glötun. Líf þeirra verður a*finlegt kvala-
líf í sambúð við illa anda, endalaus angist og örvænt-
ing án allrar vonar um frelsun". Hér er svo skýrt að
orði komizt í kverinu, að hvert ]>að barn, seni fær að
vita þetta nógu snennna, hlýtur að fyllast þakklæti til
kirkjunnar og varast syndsamlegt athæfi. Nei, prestur
minn, talið þér við mig aftur, þegar drengurinn er hú-
inn að læra kverið utan að og veit að „allt sem guð skap-
aði var fagurt, fullkomið og gott, en hið fullkomnasta af
öllu jarðnesku var maðurinn; því að hann var skapaður i
guðs mynd“. Örvæntið ekki um þetta sóknarbarn yðar. Ef
til vill situr drengurinn nú á þessari stundu og lærir að
guð stjórni „með vísdómi og gæzku öllu, sem við her i
heiminum, smáu og stóru“, að „jafnvel hið illa, sem menn-