Vaka - 01.04.1927, Qupperneq 91

[vaka]
KITFREGNiIR.
201
Wilde liftSi m. ö. o. samvizkulausu fagurliíi, og aö síö-
ustu, þegar hann var orðinn ofmettur af öllu góðgæti
hinna æðri, listrænu nautna, sökkti hann sér ofan i spill-
inguna. Sjálfur fer hanii svofeldum orðum um þetta:
„Áður lifði ég eingöngu fyrir ánægjuna. Ég forðaðist
hverskonar þjáningar og sorg. Ég hataði hvorttveggja“.
(BIs. 33). En svo varð hann ,,harmkvælamaður“ og
segir þá:
,,Ég hafði enga hugmynd um, að þetta var eitt af því,
sem forlögin höfðu sérstaklega fyrirhugað mér, að ég
átti lítið annað að gera í heilt ár af ,æfá minni. En þetta
hefir orðið hlutskifti mitt, og síðustu mánuðina hefir
inér tekizt, eftir hræðilega erfiðleika og bar.áttu, að skilja
nokkuð af þeim lærdómi, sem þjáningin felur i sér“.
(Bls. 34—35).
Wilde hrapaði nú allt í einu, fyrir svik og róghurð
eins kunningja síns, ofan af hátindum menningarinnar
niður í skuggadali hinna hrjáðu og fyrirlitnu. Hann var
hæddur og spottaður í fangabúningi sínum, og honum
var varpað í dýflizzu. Þar var hann tvo vetur og varð
sjálfur að þvo klefa sinn á hverjum degi, tæja hamp o.
fl. þ. h. Vinir hans fjarlægðust hann flestir, nema tveir;
móður sína missti hann eftir þriggja mánaða refsivist;
en þó féll honum það einna sárast, að börn hans voru
dæmd frá honum að lögum. Maðurinn, sem haí'ði verið
„tákn sinnn tíma“ í lífi og listum, var allt í einu orðinn
„harmkvælamaður", hrjáður og hrakinn og þyrnum
krýndur. Von var, þótt hann renndi huganum til Jesú
og léti huggast af líferni hans og kenningu, enda þótt
hann útskýri hana allt of mjög á sína fagurfræðisvísu.
Fyrra árið var Wilde fullur örvæntingar og heiftúð-
ar gegn mannfélaginu. En svo, þegar hann er búinn að
inissa allt, móður sína, konu sina og börn, þá fer hon-
um að skiljast, að harmkvælin geti orðið að endurnýj-
unarlaug, ef menn að eins auðniýki sig og iðrist og kann-
ist við allt það, sein þeir hafi illt gjört. Og nú tekur hann
að iðrast; en þetta vantar einmitt í ísl. þýðinguna og
raunar Methuens-útgáfuna líka. En svo mannlega og
„táknlega" er þar talað, að synd var að sleppa því úr
þýðingunni.
Á fyrri staðnuin, rétt áður en hann tekur að iðrast,
segir hann: „Eg er lamaður af einhverjum óljósum sárs-
auka. Bráðsoltin angistin ætlar að gleypa mig í sig, rétt