Vikan - 26.10.1961, Blaðsíða 19

I' i
til þess, sem hann i rauninni alls ekki
vildi. Hann reyndi a8 afsaka sig með
fogrum orðatiltækjum — að fórna
lífi sínu fyrir annan, en svo göfugur
var hann varla.
En hvernig fékk hann þá skýrt
það, að hann skyldi lifa við slíkt
ósamræmi? Og hvað mundi gerast, ef
hann hitti einhverntíma fyrir stúlku,
sem hefði svo djúplæg áhrif á hann,
að hann tæki ekkert tillit til Maud?
★
Svefntöflurnar höfðu tilætluð á-
hrif fyrst í stað; hún féll í einskonar
dá, en þó ekki nema í nokkrar
klukkustundir. E’n svo tóku áhrif
þeirra að vara æ skemur. I febrúar-
mánuði gat hún sofnað um eittleytið,
en þegar kom fram i aprílmánuð og
tók að vora, lá hún oft andvaka til
klukkan fjögur.
Læknirinn, sem hafði eftirlit með
skrifstofunni þar sem hún vann, hafði
áhyggjur af útliti hennar; ráðlagði
styrkjandi lyf og fjörefni og' stakk
upp á því, að hún dveldist uppi i fjöll-
unum vikutíma. Hún fékk nauðsyn-
legan útbúnað að láni, dvaldist í
fjallaskála nokkra sólarhringa, þar
sem hún lá andvaka um nætur við
atlotapiskur og niðurbældra hlátra
dvalargestanna, hvarf heim eftir
viku og veitti því víst enginn athygli.
Og nú gat hún ekki heldur sofið
á morgnana, eftir að snemma tók að
birta með vorinu. Um leið og hún
vaknaði af dvalanum, sóttu minning-
arnar að henni, sjúklegar martraðar-
sýnir — Litlidengsi og bangsinn hans,
hvít líkkistan i kapellunni . .. tákn-
myndir úr hennar eigin æsku; brúð-
an, sem hún dró á hlutaveitunni, en
mátti svo ekki eiga, vegna Þess að
faðir hennar veitti því athygli, að
hún var með rauðar neglur . .. and-
lit manns nokkurs, sem hét Hilding
og gerði ýmist að brosa tvírætt, glotta
hæðnislega eða bíta hörkulega á jaxl-
inn; maðurinn, sem skildi einmana
leit hennar í stórborginni, en skildi
hinsvegar ekki neitt og vildi ekki
einu sinni við hana kannast, þegar
hann hafði gert hana barnshafandi.
Undir lok maímánaðar tók að hlýna
í veðri, og um það var rætt í dag-
blöðunum að sumarið væri snemma
á ferðinni. Umferðargnýrinn barst inn
um opinn gluggann, hratt fótatak,
ómur af glöðum söng skólafólksins.
Já, — það var ekki svo ýkjalangt
síðan hin gáfaða dóttir prestsins
lauk stúdentsprófi, áður en hún var
fullra fjórtán ára. Þann dag var fað-
ir hennar stoltur af henni. Safnað-
arnefndarmennirnir komu í heim-
sókn og drukku kaffi. Orð ... orð.
Mundu Það, Sonja litla, að það er
Guð, sem hefur gefið þér þína miklu
hæfileika, og viljir þú sýna honum
tilhlýðilegt þakklæti, ber þér að
helga honum krafta þína . . .
Framhald á bls. 46.
Jan Slenliind,
læknir, horfði
á hana, þar
sem hún lá á
sjúkrabeðinum.
Honum fannst
þessi stúSka svo
ólík öllum
öðrum, sem
gerðu sjálfs-
morðstilraimir.
Honum fannst,
að hann yrði
•
að bjarga
henni.