Vikan - 26.10.1961, Blaðsíða 46

, &4tdu-^ÚA&ítta&íð,
um fimm mílur var Sean orðinn svo
þreyttur, aö þeir hvíldu sig um hríö
í skjóli viö runna. Sean hreyfði því,
aö nú, þegar hann væri í brottu, yröi
aö velja annan aöstoðarforingja í
sveitinni og kvaö sér þykja líklegt
að Dermot yrði fyrir valinu. Dermot
varð þögull við, en sagði loks aö
hann væri ekki viss um aö hann hefði
hug á því. Sean brá. — Hvað gengur
að þér? spurði hann.
Dermot teygði úr sér. — Hvað
verður, ef brezki hermaðurinn deyr?
spurði hann og leit á Sean. Kirkjan
mundi telja okkur hafa gerzt seka
um morð. Ég er sjálfur farinn að
efast um, að við höfum heimild til
að skjóta brezka hermenn.
— Við eigum í styrjöld, svaraði
Sean hörkulega. Þeirri styrjöld, sem
staðið hefur um aldir milli okkar og
Breta, og iýkur ekki fyrr en tekizt
hefur að ná hverjum ferfaðmi af
irsku landi undan yfirráðum þeirra
og þriliti fáninn blaktir aftur yfir
ráðhúsinu i Belfast.
— Við skulum halda af stað aftur.
sagði Dermot.
Þeir héldu göngunni áfram, hvíldu
sig við og við og héldu nú meðfram
veginum. Allt i einu heyrðu þeir bíl
nálgast; Dermot þreif til Seans og
dró hann meO sér ofan i skurðinn,
þar sem þeir stóðu í vatni upp í mitti
á meðan bíllinn ók framhjá; þetta
var opinn bíll og sátu í honum fjórir,
brezkir lögreglumenn. — Þar skall
hurð nærri hælum, varð Dermot að
orði, þegar bílljósin voru horfin út í
náttmyrkrið og hann dró Sean upp
úr skurðinum.
— Það er farið að blæða úr sárinu
aftur, sagði Sean.
— Við verðum að koma okkur frá
veginum, mælti Dermot. Eflaust fara
þeir hérna um aftur innan stundar.
Framhald í næsta blaði.
VIKAN OG TÆKNI
Framhald af bls. 4.
verksmiðjurnar framleitt og selt 1450
„Bjóra“ og 400 „Otra“, en kaupend-
urnir eru alls 200 talsins í 62 þjóð-
löndum. Þá hafa flugvélar af báðum
þessum gerðum og verið valdar í
samtals níu leiðangursferðir um Suð-
urheimsskautssvæðin, og reynzt vel
við örðugustu aðstæður, ekki síður
þar en annarsstaðar, enda báðar
gerðirnar einkum miðaðar við flug
í köldu veðri, því frosthörkur eru
tíðar nyrzt i Kanada. En þær hafa
einnig reynzt meö ágætum þar sem
heitast er — í Suðaustur-Asíu og Miö-
austurlöndum.
Og nú er þriðja gerðin í þessum
flokki, „DHC-4“ Caribou — eða
„Hreindýrið" — komið á markaðinn
frá DE HAVILLAND-verksmiðjun-
um. Þessi flugvél er ætluð til vöru-
flutninga einkum — ber allt að fjór-
um smálestum — á skemmri vega-
lengdum og við þær aðstæður, að
venjulegum flugvélum verði þar ekki
við komið, svo sem flugtak og lend-
ingu á „sjálfgerðum" flugvöllum. Að
sjálfsögðu kemur hún að sömu not-
um við fólksflutninga.
Þannig er frá lendingarútbúnaði
gengið, að þess verður litt vart í
lendingu eða flugtaki þótt völlurinn
sé ekki sem sléttastur. Fyrir sérstak-
an blökuhemlaútbúnað á vængjum,
meðal ananrs, getur flugvélin farið
mjög hægt í lofti, 65 hnúta, sem er
að sjálfsögðu ákaflega hentugt þegar
athuga þarf lendingarstað, ef til vill
í slæmu skyggni, eða ef varpa þarf
niður flutningi. Annars er meðalflug-
hraði við venjuleg skilyrði 157 hnút-
ar, eða 291 km á klst. Þá gerir þaö
Caribou-vélina mjög öruggan flug-
kost, að hún getur flogið á öörum
hreyflinum og lætur þó fullkomlega
að stjórn — getur jafnvel hafiö sig
til flugs eins og ekkert hafi Iskorizt,
þótt annar hreyfillinn „drepi á sér“
í flugtaki, og einnig lent örugglega
með aðeins annan hreyfilinn í gangi.
Binnig er öryggi að þvi, að tengja
má leiðslur frá bensíngeymunum við
hreyflana ef Þörf krefur.
En meginkostur Caribou-vélarinn-
ar, miðað við það hlutverk, sem henni
er ætlað að gegna, er þó hve stutt
færi hún Þarf til flugtaks og lend-
ingar. Fullhiaðin, og við venjuleg
veðurskilyrði, þarf hún ekki lengri
flugtaksbraut en 725 fet, en 760 feta
völl til lendingar. Klifhraði vélarinnar
er mjög mikill, eða 1355 fet á mín-
útu, sem kemur sér að sjálfsögðu
einkar vel, þegar um flugtak í fjall-
lendi er að ræða.
Þá er ákaflega fljótlegt að koma
flutningi um borð í vélina •— bíllinn
getur ekið aftur á bak inn undir stél
hennar að dyrum farmrýmisins, en
þar eru og útgöngudvr, sé vélin ætluð
til fólksflutninga. Mjög fljótlegt er
og auðvelt að koma fyrir farþega-
sætum og taka þau á brott, eftir þvi
sem með þarf, en sé vélin eingöngu
ætluð til farþegaflutnings tekur hún
þrjátíu manns í sæti.
Þess skal getið, að Caribou-vél frá
DE HAVILLAND-verksmiðjunum
hefur oftar en einu sinni komið við
hér á landi í sýningarför, og blaða-
mönnum og öðrum áhugamönnum
um fiug verið gefinn kostur á að
fljúga með henni og kynna sér yfir-
burði hennar við örðugar flugtaks-
og lendingaraðstæður, og orðið næsta
undrandi yfir getu hennar og hæfni.
En eins og minnzt er á í upphafi
þessaar orða er gerð hennar fyrst
og fremst miðuð við aðstæður, sem
ekki eru ósvipaðar því, sem gerist hér
á landi, og byggja verksmiðjurnar
þar á langri reynslu af eldri flugvéla-
gerðum sínum í þessum sama flokki
— ..Bjórnum" og ,,Oturnum“, sem
að vísu eru mun minni flugvélar, en
báðar miðaðar við flugþjónustu þar
sem aðstæður eru slíkar, að venju-
legum flugvélum verður þar vart eða
ekki við komið. Sama máli gegnir
um Caribou-vélina, og er ekki nein
ástæða til að efast um, að hún geti
sér ekki síður góðan orðstír.
★
1 LEIT AÐ LÍFSHAMINGJU
Framhald af bls. 19.
Hún hafði lokið prófi meö fyrstu
einkunn, en var þö gersamlega ófróð
um flest. Hún hafði aldrei kysst
strák, lærði í laumi að stíga nokkur
dansspor og varö aö leyna því eins
og hræðilegum glæp.
Þannig liðu nokkur ár enn, og
henni var meinað að komast 1 snert-
ingu við þær freistlngar. sem hún
hráði heitast. Ef hún hefði til dæmis
fengið að fara í kvikmyndahús með
einhverjum, sem henni leizt sæmi-
lega á. En henni var allt bannað,
og þessvegna hlaut að fara sem fór.
Dag nokkurn brauzt hún út úr búr-
niu og flúði til Stokkhólms. Eiginlega
langaði hana ekki bangað. Hún vlidi
einungis verða frjáls, mega lifa líf-
inu. Hún æddi fram á glötunarbarm-
inn. þótt hún steyptist ekki fram
af fyrr en Litlidengsi kom í heim-
inn, að sjálfum sér forspurðum.
Klukkan var orðin fjðgur. Það
mátti einu gilda hvað stóð í notkun-
arreglunum. Eina töflu enn. Hún varð
að stöðva ásókn hugsananna, áður en
'þær sviptu hana vitinu.
Kirkjuklukkan sló stundarfjórðung
I fimm, og enn veittust hugsanirnar
að henni. Innan skamms rann upp
langur starfsdagur, sem yrði hennl
óbærilegur, ef henni tækist ekki að
festa blund.
Geislar morgunsólarinnar blika á
töfluglasinu. Kannski . . . ef hún
tæki eins og tvær i viðbót, mundi hún
kannski sofna djúpum, endurnærandi
svefni; hætta að hugsa eitt andartak,
hætta að vera til. Fá að sofa um hríð!
án þess að vita af sjálfri sér.
★
Stenlund læknir kom stundarfjórð-