Vikan - 26.10.1961, Blaðsíða 37

OMO
SKILAR YÐUR
HEIMSINS
HVITASTA
ÞVOTTI!
hlifin veitti Tionnrn eklci lenmir
skjól. Að siálfsösfin gat hann ekki
flntt hana til sióifnr, svo hnn gekk
rakleitt til hans oir hasræfidi hei\ni
eins og meti hnrfti. — hakka hór
fyrir, sagfii hann feiminn. — Þetta
var gott ...
Og nú heffii Ooris afi sjálfsögfin
átt afi láta har vif? sitja. en hnn
settist nii samt hiá örengnnm og
fór afi taia vifi hann. FTann kvafist
vera híiinn afi iiggia heiit ár i
sinkrahvisinn, en af hvi hann lang-
afii til afi komast víf afi s.iónnm.
heffii nahiii sinn fengifS ieyfi tii
hess afi fara mef5 hann hnngaf! öá-
litinn fima. Pahhi er svo gófinr.
sagfii hann. en nó hnrfti hann afi
skrepna til borgnrinnar. og þeuar
hann kæm? affnr. mnnói verfia orfiif!
svo áiifiifi dass. afi hann gæti ekki
farif! i bafS aftnr.
— Ég skai hiálpa þér, mælfi
Ooris.
— Ég get ekki gengifi, skiinrfin.
Og hnfi getnr enginn hiátnafi mór
nema pahhi. Hann er svo sterknr.
— ,Tá, en ég er siúkrahiáifari, og
ég kann afi fara afi hessn. Hvafi heit-
irfin annars?
— Þorb.iðrn ... En heldurfin afi
bn getir borifi mig?
Horis haffii ekki nein orfi nm bafS.
en lant nifinr afi tirensnnm, Tyfti
honnm á arma sér og ófi mefi hann
út i sjóinn. Hnn hrosti. begar hún
sá hve hrifinn og undrandi hann
varfi. Og hegar hún haffii borif!
hann i land affur og lagt hann á
breifSuna, varfS honum afi oröi:
— Þefta gekk mikifS hetnr, en h}á
pahba. fíg átti miklu aufiveTdara
mefi afi hreyfa mig. GetnrfSu ekki
kennt pabba, hvernig á afi fara afi?
— Þaö er ekki vist afS pahbi binn
kæri sig nm baf5, svarafii Doris og
hugsafii margt.
— Pabbi verfiur bara feginn, hv<
afi hann veit afi hetta er betra fyrir
mig. Hann á ekki nema mig, sagfii
Þorbjörn fullorfiinslega, — og hann
segir að hessvegna verðum við afi
halda saman. En fyrst verfi ég að
verða friskur aftur. Heyrðu ...
Vera frænka er að koma með saft
og kökur. Þú verður að drekka saft
með okkur.
— Hafi frænka bin ekkert á móti
þvi, þá þakka ég fyrir. Það væri
ekki amalegt að fá saft núna.
Vera heilsaði Doris glaðlega og
setti kðrfuna frá sér á sandinn. —
Það var gott að Þorbjörn litli
þurfti ekki að vera einn, sagði hún.
— Pabbi hans þurfti að skreppa
lil borgarinnar, og það er ýmislegt,
sem ég hafði að sinna inni við,
svona fyrsta daginn.
— Ungfrú ... Þorbjörn þagði við
og varð vandræðalegur á svipinn,
þegar hann gerði sér Ijóst að hann
vissi cklci hvað hún hét.
— Linder, sagði Doris og brosti.
— Doris Linder, og ég dvelst i sum-
arbústaðnum, næsta við ykkur, i
nokkrar vikur.
— Ungfrú Linder hagræddi sól-
hlífinni fyrir mig, og svo hjálpaði
hún mér að synda. Og það tókst
henni vel. Ég hef aldrei átt eins
auðvelt með að hreyfa mig siðan ég
veiktist.
— Ég er lærð í sjúkraleikfimi,
eins og ég sagði þér, Þorbjörn, sagði
Doris, — svo það leiðir af sjálfu sér
að ég kunni þetta. Og Þorbjörn var
að bjóða mér að drekka saft með
ykkur, bætti hún við og leit til
Veru.
— Ég er fegin þvi, að þér skylduð
þelckjast boð hans, ungfrú Linder.
Ég geri ráð fyrir, að hann hafi sagt
yður það, að ég er föðursystir hans.
Ég heiti Vera Strandberg, og ég vona
að við eigum eftir að kynnast nánar,
þar sem við verðum nágrannar.
Doris vissi að þetta var ekki i
fullu samræmi við það, sem hún
hafði ætlað sér, þegar hún afréð að
setjast að í sumarbústaðhum um
skeið. En það var aldrei að vita hvað
manns beið, og þegar hún virti fyrir
sér bros Veru, sagði hún: — Það
vona ég líka.
Það var Þorbjörn, sem vakti at-
hygli þeirra á því, að faðir hans
hafði bætzt i hópinn. — Pabbi, sagði
hann. — Ungfrú Linder er lærð í
sjúkraleikfimi. Hún á heima i næsta
sumarbústað, og hún hefur kennt
mér hvernig ég eigi að hreyfa mig í
sjónum.
Doris leit upp, og hávaxni, granni
maðurinn hneigði sig lítið eitt, en
rödd hans var þrungin þakklæti,
þegar hann mælti:
— Það er vel gert af yður, ungfrú
Linder, að auðsýna drengnum mín.
um slíka umhyggju. Þér sjáið sjálf
liversu þakklátur hann er, og þá er
ég yður einnig þakklátur.
Doris var að liugsa um að finna
upp á einhverri tylliástæðu til að
kveðja þau og halda heim, en þá
sagði Vera: — Ég vona að þér veitið
okkur þá ánægju að snæða með okk-
ur kvöldverð, ungfrú Linder. Ég hef
komizt yfir stóra geddu, svo ekki
þarf að kviða því að maturinn verði
ekki nógur. Og svo fáum við súkku-
laðibúning i eftirmat, en það er dá-
lætisréttur þeirra feðganna.
— Minn líka. varð Doris að orði
ósjálfrátt, en iðraði þess; ef til vill
var það of langt gengið svona fyrst
i stað.
Kvöldverðurinn var óaðfinnan-
legur og skemmtilegf við borðið. Þnð
voru þau Þorbiörn litli og Vera
frænka. sem einkum héldu unni
samræðunum. en hau Doris og Dr.
Strandherg hlvddu brosandi á. Dor-
is hngsaði með sér, að hnð væri
langt siðan að hún hefði hitt fvn'r
iafn skemmtítevt fólk og hau syst-
kinin. Vera var kát og hafði næmt
ansa fvrir öllu skonlegu. og eflanst
var hiin ltka orúðiles húsmóðir. Þnð
leyndi sér að minnsta kosti ekki. að
bróðir hennnr knnni að meta hana.
Eftir hetta taldi Þorhiörn hað ekk?
nema siálfsagt. að hún aðstoðaði
hann við sundið á hverium degi.
og áðnr en langt um leið fannst
henni siálfri. sem hún væri orðin
ein af fiölskyldunni. svo hetfa gekk
infnvel hetur. en hún hafði urmhaf-
lesa horað að vona. Hiin komst líka
bráft að raun um. að dr. Strandberg
var kátur os skemtilesur. ekki sið-
ur en svsfir hans. enda hótt hann
væri dálftið hösull fvrst f stað. og
kynni heirra höfðu ekki staðið lensi.
hegar hann var farinn að ræða vif!
hana ýms sameinginleg áhugamál
heirra.
Þegar Doris hafði dvalizt þrjár
vikur í sumarbústaðnum, fór dr.
Standberg með drenginn til horgar-
innar til læknisskoðunar i sjúkra-
húsinu. har sem hann hafði legið.
Þegar feðgarnir voru farnir kom
Vera til Dorisar, sem sat niðri við
ströndina og horfði út yfir fjörð-
inn; það var eins og hiin fyndi
ekki hjá sér neina löngun til að fara
í bað, þegar hvorugur feðganna var
nálægur.
— Einkennilegt þetta, sagði Vera.
— Ég hlakkaði til þess hvað allt
yrði rólegt, en svo eru þeir varla
komnir út úr dyrunum, þegar mér
fer að finnast allt svo tómlegt. Ég
uni víst illa einveru, þessvegna kem
ég til þin. Já, þetta er skrltið, ég
hef ekki þekkt þig nema nokkrar
vikur, og samt finnst mér sem þú
sért ein af fjölskyldunni. Og þú get-
ur ekki gert þér í hugarlund hve
vænt mér þykir um að við skulum
hafa kynnzt; þú hefur svo holl áhrif
á Þorbjörn, og síðan Strandberg
missti konuna, hef ég aldrei heyrt
hann hlæja fyrr en nú. Og Þorbjörn
litli — hann blátt áfram trúir á
þig ■ • • ________________,
— Mér þykir líka innilega vænt
um Þorbjörn, sagði Doris, en gætti
þess að líta ekki á Veru. — Og það
mundi gleðja mig mikið, ef skoðun-
in í dag sýndi, að hann hefði eitt-
hvað styrkzt. Annars veit ég að Þor-
birni þykir líka ákaflega vænt um
])ig, Vcra. Og mér finnst það dásam-
lega gert af þér að fórna þér fyrir
þá, eins og þú gerir. Ég veit ekki
hvernig hefði farið fyrir þeim ann-
ars.
— Það var mér líka ljóst, þegar
bróðir minn missti konuna. Og þess
vegna tók ég þessa ákvörðun, þótt
það væri mér talsverð fórn. Ég var
trúlofuð og brúðkaupið ákveðið, en
mér fannst ég ekki geta brugðizt
þcim feðgunum.
— En það er liðið meir en ár