Vikan - 26.10.1961, Blaðsíða 36

Hcntugl....
og smckklcgí
Hvítir sloppar fyrir verzl-
unarfólk og starfsltð
jjúkrahúsa.
Bómullarskyrtur fyrir
(þrótta- og ferðafólk,
mansjettskyrtur.
Vasaklútar kvenna og
karla úr maco- og bóm-
ullarefnum, auk þess
tyrknesk handklæði.
Mlslit kjólaefni.
Framboð vefnaðarvara frá verksmiðjum þýzka Al-
þýðulýðveldisins er furðu fjölskrúðugt.
Þér ættuð að sjá með eigin augum hve úrval okkar
er mikið.
Útflytjendur:
DEUTSCHER IMNEN • UNOAOSStHHANDEL IEXTII
BERLINWa • BEHRENSTRASSE 44
DEUTSCHE DEMOCRATISCHI REPU|BLIK f ’
Létt rennur
amerlskir eða islenzkir verksljórar
á vinnustöðunum hér á vellinum.
Hvort hefur reynzt betur?
— Það er rétt, aS þeir hafa ýmist
verið innlendir eða útlendir, en oft-
ar þó amerískir og það hefur komið
til af erfiðleikum við að ná i inn-
lenda menn til starfans. Það segir
sig lika sjálft, að tungumálin gera
það að verkum, að það verður að
jafnaði erfiðara fyrir ameriskan
verkstjóra að vera yfir íslenzkum
mönnum, en annars held ég að sam-
starfið hafi yfirieitt gengið vel.
Stundum hefur varnarliðinu þótt
rétt að hafa islenzka verkstjóra, en
við höfum ekki alltaf getað fengið
islenzka verkstjóra þar sem þannig
stóð á, að sérstaka tæknilega mennt-
un þurfti til, en amerískir verk-
stjórar hafa venjulega einhverja
sérstaka tæknilega þjálfun. Annars
skiptir það ekki máli, hvort maður-
inn er íslendingur eða Bandaríkja-
maður. Það er maðurinn sjálfur,
dugnaður hans og hæfni, sem gera
það að verkum, hvort hann er góð-
ur verkstjóri eða ekki.
Svo kvöddum við lautinantinn og
þökkuðum honum fyrir ágætar upp-
lýsingar. Þar með lauk þessari
Kefiavikurgöngu okkar, sem farin
var f þeim tilgangi einum að kynna
þetta sérkennilega pláss fyrir les-
endum Vikunnar. Hafi einhver skýr-
ari hugmyndir um það lif, sem lifir
innan þessarar girðingar, er tilgang-
inum náð. GS.
f FULLRI ALVÖRU
Framhald af bls. 5.
sín að verðskulda það með þvi að
bregðast ekki trausti hans. Finni
bilstjórinn að hann megi treysta
bt! sfnum — það er að segfa að
bfllinn reynist vel, eða jafnvel von-
um framar við erfið skilyrðí —
bykir honum að hann verði að láta
bilinn njóta þess og auðsýna hon-
um þakklæti sitt i verki með þvf að
hugsa sem bezt um hann. Þetta get-
ur jafnvel snúizt upp i slfkt dálæti
og dekur, að öðrum — og þá einkum
fjðlskyldu bflstjórans — finnst það
óeðlilegt eða sjúklegt, og hversu ó-
trúlegt sem það kann að virðast,
munu finnast þess dæmi að bfll hafi
valdfð hjðnaskilnaði af þeim sðkum.
Enn er eitt atrfðf f „sambúð
manns og bfls", sem fyllsta ástæða
væri að geta, en verður ekkf gert
að gagni f stuttum pistli — þegar
bfllinn verður einskonar fjðlskyldu-
guð, sem ekki krefst eingðngu að-
dáunar og tilbeiðslu, heldur og
fórna; efnahagslegra fðrna oft og
tfðum langs umfram það, sem fjðl-
skyldunni er unnt að færa. . .
DORIS
Framhald af bls. 7.
sumirin f bústað út með firðinum.
Mildred hafði alltaf sagt að hún væri
boðin og velkomin þangað, þegar
hún vildi, en hún hafði ekki not-
fært sér það boð nema tvisvar,
vegna þess að þeim Mildred og Tage
kom illa ásamt. í þetta skipti svaraði
Mildred bréfi hennar að tveim dðg-
um liðnum; átti við hana sfmtal frá
Gautaborg og kvað þau hjónin vera
að leggja upp f sumarleyfisferð til
Spánar og þótti leitt að þannig
skyldi hittast á, en spurði Doris
hvort hún vildi ekki skreppa þang-
a8 samt. „Ef þú þarft að hvila þig
eitthvað, geturðu ekki hugsað þér
ákjósanlegri stað“, sagði hún. „Ekki
verður nágranninn til að raska ró
þinni — hann missti konuna sina
úr lömunarveikinni i fyrra, og litli
drengurinn þeirra fékk aðkenningu
af lömun líka, og er í sjúkrahúsi
__ég held að þessi nágranni okk-
ar ætli að dveljast í borginni sum-
arlangt ...“
Og nú var Doris sem sagt setzt
að í sumarbústað vinkonu sinnar.
Hún iá þarna vakandi, og þegar það
rifjaðist upp fyrri henni hvers vegna
hún væri þangað komin, varð hún
skyndilega gripin kvíða — þetta
hlyti að verða óumræðilega langur
dagur, fyrst hún vaknaði svo
snemma. Hún varð að reyna að
sofna aftur, hugsaði hún og lokaði
augunum aftur.
En henni reyndist það ógerlegt,
hún var útsofin og varð að gefa frek-
ari svefn uppá bátinn þennan morg-
uninn. Hún brá sér fram úr, dró
tjaldið frá glugganum, starði frá
sér numin út á sólgullinn, lognslétt-
an fjörðinn, og varð allt i einu grip-
in löngun eftir að fá sér bað. Hún
klæddi sig í skyndi i sundfötin og
brá yfir sig baðkápunni. Á leiðinni
niður að sjónum mætti hún póstin-
um, sem færði henni bréf; það var
með spænsku frímerki, og Doris sá
það á utanáskriftinni, að það var
frá Mildred. Hún stakk þvi f vas-
ann á baðkápunni og hélt niður i
fjöruna.
Þegar hún synti frá landi, hafði
hún ekki orðið neinna mannaferða
vxör uppi á ströndinni, en um leið
og hún sneri aftur til lands, sá hún
hávaxinn og grannan mann úti fyr-
ir næsta sumarbústað. Hann ók
hjólastól með 10—11 ára dreng i á
undan sér og stefndi niður að sjón-
um. Doris gekk upp fjöruna og
iagðist i sandinn; þeir virtust ekki
verða hennar varir og maðurinn
lyfti drengnum úr hjólastólnum, óð
með hann spöl út frá ströndinni og
lét hann taka sundtökin. Hún sá
það strax, að hann fór ekki rétt að,
sem ekki var heldur við að búast af
manni, sem ekkert kunni til slikra
hluta. Sem snöggvast datt henni i
hug að ganga til þeirra og bjóða
fram aðstoð sína — en hún átU að
hvíla sig, auk þess sem þetta kom
henni ekkert við, og það var aldrei
að vtia nema maðurinn kynni þvi
illa, að hún færi að gagnrýna við-
leitni hans. Hún sneri þvi baki við
þeim, braut upp bréfið frá Mildred
og fór að lesa hástemmdar lýsingar
hennar af öliu því framandlega, sem
fyrir augu hennar bar á Spáni, en
svo lauk hún bréfinu á þvi, að hún
befði frétt að nágranninn, sem hún
hafði áður minnzt á, dr. phil.
Strandberg, hefði í hyggju að verða
nokkurn tíma i sumarbústaðnum
með son sinn, og að öllum likind-
um mundi systir Strandbergs koma
þangað með þeim, en hún væri ráðs-
kona hans.
Dr. phii. hugsaði Doris með sér.
Ekkjumaðurinn, hávaxinn og grann-
ur, og að því er henni hafði virzt,
á bezta aldri ...
Síðari hluta dags gekk Doris aft-
ur til strandar. Nú lá drengurinn
þar á ábreiðu í sandinum; hann
hafði bók hjá sér, en las þó ekki i
henni, heldur starði með þrá i aug-
um út á fjörðinn. Stórri sólhlif var
komið þannig fyrir, að geislarnir
féllu ekki á andlit drengnum, en
þegar Doris kom aftur i land eftir
langan sundsprett, sá hún að sól-