Vikan - 26.10.1961, Blaðsíða 38

síðan mágkona þln lézt — er unn-
ustinn ])inn ekki farinn að verða
óþolinmóður?
— Hann bíður mfn ekki svaraði
Vera. — Eftir svo sem misseri komst
hann að raun um að honum féll
ónnur betur.
— Hörmulegt, Vera. Þú hefur
fórnað miklu. . .
— Það er ég ekki svo viss um.
Ætli hann hefði ekki fljótt komizt að
raun um það sama, eftir að við
giftumst, ef til þess hefði komið og
þá hefði það orðiÖ örðugra við að
fást. Nei, það fór bezt sem fór.
Raunar hélt ég sjálf, að ég elskaði
hann, og þegar hann sendi mér
hringinn, var ég ekki með sjálfri
mér í nokkra daga. En svo kynntist
ég Lennart skömmu síðar, og þá
fyrst komst ég að raun um hvað
sönn ást er.
— Ætlarðu þá ekki að giftast hon-
um?
— Það vona ég innilega, en okk-
ur hefur komið saman um, að fyrst
verði málefni þeirra feðganna að
komast á öruggan grundvöll. Og það
er ekki nóg, að hann fái góða ráðs-
konu — bróðir minn þarfnast eigin
konu og Þorbjörn þarfnast móður.
— En geti dr. Strandberg nú ekki
gleymt konu sinni?
— Hún er dáin, og lífið krefst
síns, hvort sem um karl eða konu
er að ræða. Ég hef sjálf komizt að
raun um, að söknuðurinn hverfur
fljótt, þegar maður kynnist öðrum,
enda þótt ég hefði ekki trúað þvi
að óreyndu. Hvernig fellur þér við
bróður minn, Doris?
Áður en Doris hafði ráðið við sig
hvernig hyggilegast mundi að orða
svariö, rcnndi bíll i hlað. Doris
spratt á fætur. — Þetta eru ein-
hverjir kunningjar Mildred, sem
ekki vita að þau hjónin eru farin
úr landi, sagði hún. — Ég verð vlst
að tala við þá ...
Þeir feðgar komu um svipað
Ieyti og blllinn fór, svo Veru vannst
ekki tími til að endurtaka spurn-
inguna. Þorbjörn litli var i sjöunda
himni — sjúkrahúslæknirinn hafði
sagt, að batinn væri blátt áfram
ótrúlegur, og ef þessu héldi áfram,
yrði ekki langt þangað til hann gæti
gengið aftur styrkum fótum.
— En nú verð ég ekki nema viku
hérna enn, sagði Doris.
Drengurinn varð bersýnilega fyr-
ir sárum vonbrigðum.
— Mér þykir það ákaflega leitt,
Þorbjörn. En um leið og sjúkra-
leyfi mínu er lokið, verð ég að sjálf-
sögðu að hverfa aftur til vinnu
minnar við sjúkrahúsið.
— Pabbi, viltu ekki biðja hana
um að vera lengur hjá okkur, sagði
drengurinn og leit vonaraugum á
föður sinn.
— Ég er hræddur um að það
reynist árangurslítið, svaraöi faðir
hans stillilega. — Vinnan verður
að ganga fyrir öllu.
— En þú heimsækir okkur þá oft,
þesar við komum heim, mælti
drengurinn enn. — Þú ættir að koma
til okkar og búa hjá okkur i stóra
húsinu. Við höfum stórt gestaher-
bergi ...
Það varð djúp þögn. Doris fannst
sem þau systkinin héldu niðri í sér
andanum á meðan þau biðu svars-
ins. Ekki gátu þau þó gert ráð fyrir
þvi, að hún tæki marlc á oröum
drengsins. Dr. Strandberg varð að
sjálfsögðu að ræða málið við hana
afdráttarlaust. Og án þess að lita
á þau systkinin, sneri hún sér að
Þorbirni litla.
— Það yrði óhentugt fyrir mig.
Ég verð að búa i nágrenni við
sjúkrahúsið, þar sem ég starfa. En
nú verð ég að skrifa bréf. Þakka
þér fyrir daginn, Þorbjörn minn.
Hún gekk út, hröðum skrefum.
Leit ekki um öxl, en hljóp við fót
heim að sumarbústaðnum, settist i
stól úti á veröndinni og beiö átekta.
Það var orðið myrkt að kvöldi og
sterka angan lagði fyrir vit af
jasminublómum og lavendlum. Hún
hlustaði, og það leið ekki á löngu
áður en hún heyrði það, sem hún
beið eftir — hratt fótatak á malar-
stignum upp að húsinu. En hún
heyröi brátt, að það gat eins verið
fótatak Veru.
— Hversvegna kveikirðu ekki á
lampanum? Maður á það á hættu
að hrasa og fótbrjóta sig i þessu
myrkri, kallaöi Vera til hennar. —
Ég þarf að ræða dálitið við þig,
sagði hún, þegar hún kom upp á
veröndina. — Það er alltaf bezt að
fyrirbyggja allan hugsanlegan mis-
skilning. Þegar þú hljópst á brott,
án þess að svara spurningu Þor-
bjarnar gerði ég mér allt i einu
lióst, að bað gæti ekki verið nema
ein ástæða til þess, að þú hafðir
leitað einverunnar hérna. Vonbrigði
I ástum — eða hef ég ekki rétt fyrir
mér?
— Jú, svaraöi Doris. — Ég kom
hingað til þess að gleyma. Og ég
verð að játa, að þar hafa þeir, Þor-
björn og faðir hans, veitt mér mikil-
væga aðstoð.
— Ekki þarftu að þakka það, það
hefur verið þeim ósjálfrátt. En
hvernig hefur þér svo tekizt ... að
gleyma?
Doris hugsaði svarið. — Ekki sem
bezt.
— Þá er ég ekki mikill mann-
þekkjari, sagði Vera. — Ég hef ekki
getað betur séð, en þú endurgyldir
bróður minum tilfinningar hans
gagnavart þér.
Doris reis á fætur og gekk út að
handriðinu á veröndinni. Horfði út
i myrkrið. — Ég fer heim á morg-
un. Viltu ekki skýra þeim frá því
feðgunum. þegar ég er farin.
— Bróðir minn getur ef til vill
skilið ástæðuna, en Þorbjörn ekki.
Og þegar við komum til borgarinnar,
krefst hann þess að fá að hitta þig
öðru hverju, sem ekki er heldur
nema eðlilegt.
— Nei, Vera, ég held að við ætt-
um ekki að hittast aftur.
— Og þú kemst fljótt að raun um
hið sama og ég, svaraöi Vera, —
að við erum aðeins konur og getum
ekki látið vonbrigðin fjötra hneigðir
okkar til lengdar ...
Doris svaraði henni ekki.
Leif Vikström bauð hana vel-
komna. — Þú ert brún af sól og þú
hefur fitnað, sagði hann, — en þú
gabbar mig samt ekki. Þú hefur ekki
komizt yfir þetta að fullu enn ...
— Leif, mælti hún bænarrómi. —
Hversvegna þurfum við að vera að
rifja þetta upp.
Alllöngu síðar hitti hún dr.
Strandberg um kvöld, þegar hún
var að koma úr kvikmyndahúsi.
Ilann bauð henni að drekka með
sér kaffi í veitingastofu, og sýndi
henni myndir, sem hann hafði tek-
ið, þegar þau dvöldust i sumarbú-
stöðunum út með firðinum. Endur-
minningarnar vermdu huga hennar,
þegar hún skoðaði myndirnar, og
hún spurði að sjálfsögðu hvernig
Þorbirni liði. Hann kvað lækninn
hafa orðið fyrir vonbrigðum, fram-
förin hefði ekki orðið líkt því eins
mikil og í fyrra skiptið. Þegar þau
kvöddust, hét hún því að heimsækja
þá áður en langt um liði.
Dag nokkurn, þegar hún kom út
úr sjúkrahúsinu, leit hún rauðan
sportbíl þar úti fyrir, sem hún
þekkti þegar. Henni varð svo mikið
um, að hún ætlaði að hlaupa inn
aftur, en Tage hafði þá komið auga
á hana og kallaði á hana með nafni.
— Ég þarf að tala við þig, sagði
hann, og leiddi hana að bilnum.
Þegar þau óku af stað, fannst henni
sem síðustu mánuðurnir væru máðir
brott úr vitund sinni.
— Hreyfillinn er hávær eins og
vant er, sagði Tage. — En faðir
Helenu hefur ákveðið að gefa okkur
nýjan bíl í brúðkaupsgjöf.
Helena ... veruleikinn, hugsaði
hún með sér, og hratt frá sér þeim
óraunhæfu vonum, sem nærvera
hans hafði allt í einu vakið með
henni — að hann væri kominn til
hennar aftur, þótt ekki væri nema
rétt í bili. — Hvað var það, sem þú
vildir mér?, sagði hún stutt í spuna.
— Ég ætlaði bara að spyrja þig
hvort þú hefðir ekki skrifað hjá
þér það, sem þú lánaðir mér. Ég
ætla að greiða það að fullu ...
Greiða — og hún sem hafði gert
sér von um að hann væri kominn
til að segja sér, að það væri hún,
sem hann elskaði og þráði, en ekki
þessi Helena Svedberg.
— Nei, Tage, ég hef ekki skrifað
það hjá mér, því að mér kom aldrei
til hugar, að um endurgreiðslu yrði
að ræða.
— En þú hlýtur að skilja, að það
er erfitt fyrir mig, að vera þér
úr sögunni, þegar hann hefði kvænzt
annari. Að það mætti þurrka hana
út, rétt eins og tölur úr reiknings-
dálkum. Reikninginn, ungfrú, gerið
svo vel — og þar með væri það
búið. Eflaust fannst honum sjálfum
að þetta væri hreinskilnisleg fram-
koma; það væri ekki nema heiðar-
legt að brjóta þannig allar brýr að
baki sér. Og nú fyrst sá hún hvernig
hann var — sjálfselskur, tillitslaus
og tilfinningakaldur eins og talna-
dálkur; allt á hreinu, því ekki það.
Hún opnaði bíldyrnar og bað hann
nema staöar.
— Þú þarft ekki að endurgreiða
neitt, sagði hún um leið og hún
steig út úr bílnum. — Ég hef hlotið
það mikið fyrir þessa peninga, að
þú skuldar mér ekki neitt. Þú hefur
opnað augu mín fyrir þvi, að þessi
svokallaða sanna ást, sem ekki er á
neinn hátt bundin peningum og
tekur ekkert tillit til þeirra fjötra,
sem við kunnum annars að binda
okkur, er blekking ein. Ég er því
fegin að ég skuli hafa gert mér það
Ijóst, áður en það var um seinan.
Og án þess að láta sig undrun
hans nokkru skipta, skellti hún aftur
bílhurðinni og hljóp við fót yfir
götuna, rakleitt að næsta simklefa.
Hún ætlaði að hringja til dr. Strand-
bergs og segja honum, að af sinni
hálfu væri ekkert framar þvi til
fyrirstöðu, að þau endurskipulegðu
framtið sína í sameiningu. Fyrst
hann hikaði við að taka af skarið,
varð hún að gera það ... -fc
ÉG GÆTI ÞAÐ EF...
Framhald af bls. 33.
MINNIMÁTTARKENND OG
MAKAÁST.
Hjá karlmanni er sú kvöl ekki
sjaldgæf, ef honþm finnst eigin-
konan standa sér ofar að menntun
og mannvirðingu. Margur maöur,
sem vanrækti nám og fyrirleit
menntun, en huggaði sig við dag-
draumaafrek og knæpuraup, svipt-
ist snögglega út úr þessari sjálf-
blekkingu, þegar eiginkonan fer að
gera kröfur til siðfágunar hans og
starfshæfni.
Ef bæði finna, að hann stendur
henni að bnki, er bjónabandið sjald-
an óblandin sæla, t.d. þegar sfð-
búinn iðnnemi þarf að fá hjálp konu
sinnar við lexiurnar eða hún stund-
ar vegna menntunar sinnar æðra
starf en hann. Við slikar aðstæður
stendur konan sem stöðug áminn-
ing frammi fyrir manni sínum, jafn-
vel þótt hún sé engill að hógværð,
sem þó er ekki léð hverri konu!
Konan vill Hta upp til manns sfns,
sannfærast um sjálfstraust hans og
yfirburði. Maðurinn með vanmeta-
skuldbundinn, þegar ég hef kvænzt kenndina er þvf bein andstæða þess
annari, sagði hann. som kona hans óskar sér, og þess
Skuldbundinn, hugsaði hún. Það örugga verndara, sem hann óskar
vantaði ekki, að hann vildi hafarwað vera f hennar augum.
allt á hreinu. Það var eins og hannffl Viðbrögð beggja við
m
héldi, að ást þeirra væri með ölluS
t:..
þessu mis-
ræmi eru margvfsleg. Karlma’ður
KEXVERKSMIÐ3AN ^TÓn SÚKKULAÐI
3B VIKAN