Vikan - 26.10.1961, Blaðsíða 45

til brottferðar. Segðu félaga þlnum
að ég komi innan stundar með eitt-
hvað handa honum að borða, og
læknirinn verði í för með mér.
Sean svaf þegar Dermot kom inn
í kofann. Dermot vakti hann og
spurði hvernig honum liði í fætinum;
kvað hann mega eiga von á læknis-
hjálp innan skamms. Sagði honum
siðan frá viðtökunum heima á bæn-
um, og útvarpsfréttunum af árásinni.
Sean virtist verða fyrir vonbrigðum,
þegar hann heyrði að aðeins fjórir
brezkir hefðu særzt. — Ég sem hélt,
að við hefðum fellt heila herdeild ...
Stundarkorni síðar kom bóndinn
inn f kofann til þeirra og bar körfu
f hendi, sem hann setti hjá Sean, tðk
sfðan upp úr henni teketil, fant og
gnægð matar, sem Sean tðk tafarlaust
að gera beztu skil. — Það verður
hyggilegast fyrlr ykkur að biða hérna
myrkursins, sagði bóndi við Dermot;
þá getið þið reynt að komast yfir
landamærin í nótt. Ég kem svo aftur
f kvöld með mat handa ykkur og
eitthvert nesti til ferðarinnar. Fari
lögreglan að hnusa hérna f kring,
geri ég ykkur aðvart í tíma. Annars
kem ég von bráðar aftur með lækn-
inum.
Þegar Sean hafði etið nægfu sína.
tók bóndi áhöldin og lét í körfu sina.
kvaddi þá og hélt á brott. Sean and-
varpað! af feginleik. — Nú liður
manni þó sæmllega. Viitu gera svo
vel að standa vörð á meðan ég fæ
mér blund ...
Dermot glotti. — Þér veitir ekki
af að sofa undir nóttina.
Dermot settist út við dvr kofans,
lét, hallast upp að veggnum svo hann
sæi út, og revndi að blunda, en hafði
bó allan andvara á sér. Honum tókst
það nokkrum sinnum: bað hressti
hann til muna, þótt hann hrykki upp
þess á milH með andfælum. Loks
heyrði hann mannamál f fjarska.
Bóndinn kom gangandi upp heiðar-
dragið og 5 fvlgd með honum feifiag-
inn maður. og bar hann svarta tösku
f hendi. Dermot. bað Sean vakna. —
Læknirinn er að koma. sagð? hann.
Læknirinn kom andartaki síðar inn
f kofann. Hann heilsaði glaðlega og
spurði Dermot eftir beljunni. Dermot
benti honum á Sean. sem lá á hálmi
inn við kofagaf! og strauk iæri sér.
D-íralaaknirinn gekk til bans tók um
úlnlið honum og athugaði æðaslögin:
losaði siðan um brækur bans svo hann
kæmist að sármu. — Ekki æt.tf betta
að verða ofverkið okkar. mælti hann
hressilega, þegar hann hafði athugað
það.
Siðan tók hann að hreinsa sárið
með baðmull. sem hann bleytti f
einhverfuim vökva, og er hann hafði
lok'ð bvf. t.ók hann að kanna bað með
skurðarhnff: Sean lokaði augunum og
beit á faxlinn. en loks sagði læknir-
inn að hann mætti hepnni hrósa. bví
hvorki væri kúla né flis bar innl.
Bfó haun sfðan um sárið snörum
handtökum eftir að hann hafði smurt
bað einhverlum hvltum áburði: kvað
bá verða að leita til sjúkrahússlæknis,
— Já, en þú sagðir sjálf að ég mætti
fá stykkið, sem var skorið af!
sem hefði yfir gegnumlýsingartækjum
að ráða, eins fljótt og þeir gætu.
Sean kinkaði kolli. — Ég sé um það,
strax þegar við erum komnir yfir
landamærin, svaraði Dermot, og
spurði síðan hvað hann tæki fyrir
læknishjálpina.
— Væri kunningi þinn nautgripur,
mundi ég taka nokkrar krónur, en
þar sem svo er ekki, fer ég ekki að
stofna lækningaleyfi mínu í hættu,
jafnvel þótt það takmarkist við
skepnur, svaraði hann og hló við.
Sean leit spyrjandi á Dermot, sem
hló nú dátt að öllu saman. — Hef ég
ekki alltaf sagt að þú værir skepna,
Sean, sagði hann.
— Dýralæknir, tautaði Sean stein-
hissa.
Læknirinn lokaði tösku sinni; bað
Sean reyna að standa upp og sjá
hvernig fóturinn dygði honum. Bónd-
inn studdi hann, Sean gretti sig af
sársauka fyrst í stað þegar hann lét
þungann hvila á særða fætinum.
Gekk síðan nokkur skref um gólfið
með aðstoð bónda og virtist furðu
lostinn, er hann kenndi mun minni
sársauka, en hann hafði gert ráð fyr-
ir. — Þetta verður S lagi, sagði lækn-
irinn. Þú hvílir þig það, sem eftir er
dagsins. gengur svo hægt fyrst í stað
oe reynir að hlifa fætinum og hvilir
þig um stund, ef þú verður þess var
að fari að blæða aftur.
— Ég skal lána honum staf, sagði
bðndi.
Sean þakkaði dýralækninum hjálp-
ina. — Ekkert að þakka, kunningi,
svaraði hann og bætti svo við um
leið og hann hvarf á brott: Ég hlaut
sjálfur skrámur við svipaðar aðstæður
og á svipuðum aldri ...
Þegar þeir, bðndinn og læknirinn
voru farnir, sneri Sean sér að Dermot
og var nú hinn reiðasti. —- Það er
bokkaleg klfpa, sem þú hefur komið
mér I ... að sækja handa mér dýra-
lækni!
— Vildirðu heldur að ég hefði
komið með venjulegan lækni — I
fylgd með lögreglu og hermönnum?
-—- Það sver ég, að ef þú segir
nokkrum lifandi manni nokkurntfma
frá þessu, þá skal ég myrða þig ...
Dermot gat ekki hlátri varizt, þeg-
ar honum skildist að Sean þótti slfk
skömm að þvf að hafa verið með-
höndiaður af dýralækni, að hann
hefði jafnvel frekar viljað eiga á
hættu að lenda i klóm lögreglunnar.
■— Farðu nú að sofa, mælti hann,
við eigum erfiða gönguferð fyrir
höndum.
— Helvízkur dýralæknir ... taut-
aði Sean, þegar hann lagðist aftur i
hálminn,
16.
Þeir hvfldust það sem eftir var
dagsins. Þegar skyggja tðk kom
bóndinn með körfu fulla af allskonar
lostæti, teketil og mataráhöld og bað
þá snæða. Einnig hafði hann með-
ferðis nestisböggul og stafinn. Hann
sagði þeim nýjustu útvarpsfréttir af
árðsinni, sjö menn höfðu verið teknir
höndum f Applebridge, yfir þrjátiu
í Beifast og fjórtán f Derry; þvf var
haldið fram að margir árásarmanna
hefðu særzt.
— Að þvf er ég bezt veit, var það
Sean einn sem særðist, varð Dermot
að orði.
— Hef ég ekki alltaf haldið þvl
fram að ég væri á við marga, mælti
Sean.
Bóndi kvað herflokk leita í grennd
við stöðvarnar og vörzlu setta á öll-
um vegum. — Það var gott að við
skyldum fara í þessa áttina, sagði
Dermot og svalg teið. Annars hefðum
við aldrei komizt undan.
Bóndi sagði þeim til vegar yfir að
landamærunum. Taldi auðvelt fyrir
þá að átta sig á því hvenær þeir
kæmu að landamærunum; handan
við þau myndu þeir sjá Ijós i húsum,
þar sem ekki giltu neinar mjrrkvun-
arreglur í fririkinu. Kvaddi bóndi þá
síðan, en þelr þökkuðu honum alla
hjálpinu sem bezt þeir kunnu. Að
þvi búnu hvíldu þeir sig enn og biðu
myrkursins. —. Við erum meiri
heimskingjarnir, varð Sean að orði.
— Ertu fyrst að sjá það núna?
— Skyldi ég geta snúið heim aft-
ur, þegar það vitnast að ég hef dval-
izt í fríríkinu?
Sjálfur kvaðst hann mundu snúa hið
bráðasta heim aftur; hann var svo
heppinn að eiga náfrænku i Donegal,
og gat því svarað því til, að hann
hefði verið að heimsækja hana. Og
þar sem hann var ekki særður, gat
lögreglan ekkert á hann sannað.
Þeir ræddu það mál ekki frekar
Dermot kvað það ólíklegt. Lögregl- að sinni. Þegar almyrkt var orðið
an mundi eflaust hafa hann grunað- héldu þeir af stað; Sean var stirður
an, og mætti hann því ekki hætta',, fóturinn í fyrstu en liðkaðist brátt
á það fyrr en styrjaldarátökum lyki.^nokkuð, en þegar þeir höfðu gengið
VIKAN 45