Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 6

Sharon og Steve héldust fast i
hendur og virtu fyrir sér flugvél-
ina, sem var i þann veginn að
lenda. Eftir nokkrar mínútur hlaut
Sharon að ganga um borð í flug-
vélina og halda á brott frá Steve.
Að vísu ekki nema í svo sem viku
eSa hálfan mánuð — en það var
samt nægilega langur tími til þess
að ýmislegt gæti komið fyrir hana.
Og það var vitanlega sem móðir
hennar vildi, hugsaði hún, — að
hún kæmi gerbreytt heim úr ferð-
þess framar að giftast Steve. Þetta
var allt svo heimskulegt. Ekkert
nema timasóun. — Ég veit að ég
sakna þin liræðilega, Steve, mælti
hún döpur.
iiann leit á hana; virti hana fyr-
ir sér með athygli, rétt eins og
hann óttaðist að hann kynni að
gleyma litla þúfunefinu eða bros-
sporinu i vinstri kinnina. — Þá
skil ég ekki hvers vegna þú villt
endilega fara að finna þessa frænku
þina, sem þú manst ekki einu sinni
eftir, sagði hann.
Hún gat ekki sagt honuin ástæð-
una. Ekki að móðir hennar hefði
sagt: — Þegar þú sérð það sjálf
hvernig Pálinu líður, þá skilurðu
hvað ég á við. Og þessvegna hafði
móðir hennar krafizt þess að hún
tæki heimboðinu frá Pálínu. Sharon
brosti og mælti: — Jú, víst man
ég eftir lienni, þegar ég liékk stöð-
ugt í pilsunum hennar sem smá-
telpa. Hún var falleg og ég tilbað
liana. Þegar liún og Ted Larsen
gengu i hjónaband hvað sem hver
sagði, fannst mér það vera sá róm-
antiskasti atburður, sem mannkyns-
sagan kynni frá að greina.
Steve hló. — Og það hefur þér
alltaf fundizt þangað til núna. Hann
vafði hana örmum og kyssti hana
lengi, unz einhver gerðist til þess
að blistra og Sharon sagði: Við
höfum víst valdið hneyksli á al-
manna færi, eins og mamma mundi
komast að orði.
— Hvað um það, svaraði Steve
og laut að henni aftur, en að þessu
sinni varð kossinn skemmri, þvi að
Sharon varð að fara um borð. Hún
náði í sæti út við glugga svo hún
gæti séð Stcve sem lengst, enda
þótt hún vissi að hann gæti ekki
komið auga á liana. Hún virti hann
fyrir sér þar sem hann stóð, há-
vaxinn og grannur með rauðjarpt,
6 VIKAN
mikið hár, sem flaksaðist í golunni,
og hendurnar djúpt í vösum snjáðr-
ar leðurtreyjunnar. Steve, ég er
hérna, hrópaði hún i huganum,
sjáðu, Steve, hérna. .. En hann
gat ekki komið auga á hana, þau
voru þegar eins langt hvort frá öðru
og órafjarlægð skildi þau að.
Stundarkorni síðar var hún farin
að hugsa um Pálínu. Fyrir átta ár-
um hafði hún búið í nágrenninu
með móður sinni, sem var ekkja og
móðursystir Sharons, sem þá hafði
hrafnsvart hár og stór, brosmild
grá augu. Hún leyfði Sharon að
leika sér að varalitnum sínum og
naglagljáanum, og hún hafði gefið
henni hring, sem Sharon bar enn.
Svo hvarf Pálína all í einu úr
nágrenninu. Móðir liennar hafði
grátið og mamma Sharons varð
liörkuleg á svipinn. Sharon heyrði
hana segja gremjulega, að Pálína
hefði eyðilagt sjálfa sig og framtíð
sina — eins og henni hefðu líka
boðizt einstök tækifæri. Móðir Pá-
línu lézt nokkru siðar, og móðir
Sharon fullyrti að hún hefði látizt
úr sorg yfir hinu bráðræðislega
hjónabandi dótturinnar, faðir Shar-
on sagði hinsvegar að það væri eins
og hvert annað þvaður, þar sem hún
hefði dáið úr lungnabólgu.
Páiína kom ekki heim aftur, ekki
einu sinni þegar móðir hennar var
jörðuð, þar eð hún gekk þá með
barni. En móðir Sharon hafði
spurnir af henni öðru hverju og
hristi þá jafnan höfuðið. — Vesa-
lings Pálína ... — Er Ted vondur
við liana? spurði faðir Sharon. Nei,
það var ekki það. En þau voru blá-
fátæk. Þetta hafðist upp úr því að
gifsast hverjum sem var.
Sharon þáði gúmtugguna, sem
flugfreyjan bauð henni og brosti
annars hugar. Hún vissi að fátækt
Pálínu var að minnsta kosti orðum
aukin. Pálína hlaut að varpa ljóma
fegurðar sinnar og gleði á umhverf-
ið, hversu fátæklegt sem það var
af þeiin gljáandi tómleika, sem
keyptur er fyrir peninga, hugsaði
hún. Sharon minntist þess enn hve
heitt liau Ted og Pálína höfðu unn-
azt; hún hafði einu sinni komið að
þeim i faðmlögum, og alltaf þegar
hún veitti því athygli hvernig þau
horfðu hvort á annað, höfðu augu
hennar fyllzt af tárum. Og nú unni
hún Steve á sama hátt. Það var
einmitt þetta, sem móðir hennar
fékk ekki skilið, þegar hún hélt að
heimsókn til Pálínu gæti breytt þar
einhverju um. Sharon hlakkaði í
rauninni til að sjá Pálínu, enda þótt
hún saknaði Steve.
Þegar flugvélin lenti, varð Sharon
að taka leigubil heim til Pálinu þar
sem Pálína gat ekki komið út á
flugvöllinn til að taka á móti henni.
Það var svækjuheitt i bilnum; Shar-
on athugaði sig í speglinum —
hvernig skyldi Pálinu frænku nú
lítast á hana, hún, sem hafði spáð
því að hún yrði frægasta piltagull,
þegar hún stækkaði. Og Sharon
minntist þess hve Pálína hafði sjálf
verið falleg . .. nei, spegilmyndin
sannfærði Sharon um að spáin
hefði ekki rætzt, enda þótt Steve
væri hrifinn af henni, hvernig svo
sem á því gat staðið. Steve, ástin . ..
hún ætlaði að skrifa honum langt
bréf, strax í kvöld.
-—- Þá erum við komin á leiðar-
enda, ungfrú, sagði bilstjórinn.
Sharon virti fyrir sér sambygging-
uná. Þrátt fyrir fjas móður sinnar
um fátækt Pálinu, hafði Sharon
alltaf gert sér það i hugarlund að
hún hlyti að búa í fallegu, litlu ein-
býlishúsi. Hún rataði þó á réttu
dyrnar og hringdi bjöllunni, og það
lá við að hún héldi niðri í sér and-
anum á meðan hún beið.
Loks opnuðust dyrnar og Pálína
kom fram á þröskuldinn. — Sæl og
blessuð, Sharon; það var gaman
að þú skyldir koma, sagði hún.
Pálina var klædd i rauðköflótta
blússu og bláar síðbuxur; hún var
grönn og föl ásýndum, augun
þreytuleg.. Hún tók við ferðatösk-
unni og bauð Sharon inn. — Var
ferðin skemmtileg? spurði hún.
— Ég er nú hrædd um það, svar-
aði Sliaron og gekk á eftir henni
inn ganginn, unz Pálina opnaði
lítið svefnherbergi. Sambygging,
hugsaði hún ... nei, þetta var á
einhvern hátt allt annað en hún
hafði búizt við.
— Þú vilt vitanlega hafa fata-
skipti, sagði Pálína. Farðu bara i
það lakasta, sem þú hefur meðferð-
is. Ég hef tæmt efstu skúffuna i
dragkistunni og helminginn af
klæðaskápnum, svo þú getur komið
fötunum þinum fyrir, sagði hún
enn.
Sharon hafði ekki neitt lakara
með sér en hvítan og strokinn lln-
kjól. Heimskulegt af mér, hugsaði
hún. Það leyndi sér ekki að hún
átti að gera sér að góðu svefn-
herbergi Nancyar, yngstu dóttur
Pálínu. — Þú situr nú hérna hjá
mér og rabbar við mig á meðan ég
hef fataskipti, sagði hún.
Pálína tók sér sæti. — Rétt sem
snöggvast, svaraði hún. Teddy
kallar áreiðanlega á mig áður en
langt um líður. Hann liggur í háls-
bólgu, og þess vegna gat ég ekki
sótt þig út á flugvöllinn.
— Það er leiðinlegt, sagði Shar-
on- Kannski get ég eitthvað hjálpað
þér. Það var fallega gert af þér að
bjóða mér að koma ...
— Bjóða ... Pálina varð undr-
andi á svipinn, það sá Sharon í
speglinum þegar hún hneppti að
sér kjólnum. En Pálina sagði ekki
meira i þá átt og kvað það hafa
verið skemmtilegt, að Sharon skyldi
geta komið.
Sliaron skammaðist sin niður
fyrir allar hellur. Vitanlega hafði
Pálina aldrei skrifað móður henn-
ar, aldrei beðið hana að skila því
til Sharon að hún vonaðist eftir að
ía að sjá hana. Sjálf hafði Sharon
aldrei séð þetta bréf, það mundi
hún núna. Og svo hafði móðir henn-
ar að sjálfsögðu skrifað Pálinu og
farið þess á leit við hana undir
einhverju yfirskini, að hún lofaði
Sharon að dveljast þar um tima.
Það lá við sjálft að liún reiddist
móður sinni fyrir vikið.
— En hve þú ert brún á hörund-
ið, mælti Pálína með aðdáun. Ég
öfunda þig sannarlega. Ekki hef ég
átt þess kost að njóta sólskinsins
i sumar. Þú ert orðin bráðfalleg
stúlka, Sharon — finnst þér ég
hafa breytzt mikið ...
Sharon dró við sig svarið. Gerði
Pálína sér það ekki Ijóst sxálf —
Ekki finnst mér það, sagði hún og
reyndi að láta það hljóma sannfær-
andi. Þú hefur kannski grennst
dálitið.
Pálína hló. — Ég þarf að minnsta
kosti ekki að beita neinum brögðum
til að megra mig; þau sjá um það,
krakkarnir. Nú kallar Teddy ...
Sharon fylgdist með henni inn i
barnaherbergið. Teddy neri augun
og brosti. — En hvað hann er ynd-
islegur, sagði Sharon.
— Þegar hann liggur í rúminu,
svaraði Pálína þurrlega. Annars er
hann blátt áfram martröð.
Teddy rak upp hlátur. — Hver
er þetta? spurði hann.
— Ég er Sharon frænka þin.
vinur. Og ég held bara að þú sért
orðinn frískur. Þú ert að minnsta
kosti ekki þesslegur, að það gangi
neitt alvarlegt að þér.
Teddy varð dapur á svipinn og
augun fylltust tárum. — Ég er víst
veikur, kjökraði hann. Mikið veikur.
— Svona, ekki að gráta, mælti
Pálina huggandi. Þá versnar þér í
hálsinum. Auðvitað ertu mikið
Framhald á bls. 30.