Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 42

Stærsta húsgagnaverzlun landsins býður yður:
9 gerðir svefnherbergissett „
«>
5 gerðir borðstofuhúsgögn
3
13 gerðir sófasett
11 gerðir sófaborð
7 gerðir skrifborð
7 gerðir
eins og tveggja manna sófar
HM
v>
|
*5
^SKEIFAN^
SVEFNSTÓLAR. ALLT !
HANSASAMSTÆÐUNA.
BARNARÚM. BARNAKOJUR.
SKRIFBORÐSSTÓLAR.
STAKIR STÓLAR.
Áklæði í 99 mismunandi litum
og gerðum
Kjörgarði
li
KJALLAI II N N _ _ KJALLARINN KJALLARINN
v—r

í LE'IT AÐ LÍFSFÖRUNAUT.
Framhald af bls. 21.
hana hvenær þau hygðust gera al-
vöru úr þessu og ganga I hjónaband,
hún og Stenlund læknir. Og hún haföi
vafalaust svaraS eins og vanalega:
—- Sennilega verður nú af þvi með
haustinu. Sjálfur varð hann að viður-
kenna, að það létti af honum byrði
við fjarveru hennar.
En það var eingöngu stundar-
ánægja, sprottin af langvarandi og
djúplægri óánægju. Seinasta daginn,
sem þau voru saman, hafði hann
verið staðráðinn í að tala hreinskiln-
islega við hana, en orðið óttasleginn
og brostið kjark, um leið og hann
sá skelfinguna, sem greip hana, þegar
hún þóttist vita hvað hann hefði í
huga. Hann var sjálfum sér reiður,
fyrst og fremst fyrir það, að
hann skyldi enn vera bundinn þessu
heiti.
1 huganum varð honum reikað til
sumarbústaðarins úti í skerjagarð-
inum, þar sem Sonja hafði nú dvalizt
í viku. Það mundi ekki taka hann
nema tvær klukkustundir að skreppa
þangað og vita hvernig henni liði.
Nei, hann hafði hvað eftir annað
visað þessari hugsun á bug þennan
laugardag. Hann langaði til þess, en
var óheiðarlegt gagnvart Maud.
Hann sá hvít segl úti á víkinni.
til vill var Sonja í baði í sjónum
nei, það var tæplega orðið nógu
til þess enn. Eitthvað hafði
verið að minnast á dansleik í
símanum; kannski færi hún þangað
honum.
Tvær klukkustundir ... einungis til
að komast að raun um hvernig
henni liði; að hún hvíldi sig, að ...
Að fá að sjá hana aftur, vita af
henni, sjá bros hennar og sannfærast
um að hún væri lifandi stúlka með
holdi og blóði en ekki nein draum-
sýn.
Hann greip um bíllyklana í vasa
sinum. Það var óheiðarlegt gagnvart
Maud. Barnaskapur, vanþroski ... í
slíkum málum var ekki til neitt ó-
heiðarlegt gagnvart neinum ...
AÐ var um sólarupprás. Hreyf-
íj illinn i bátnum hans Arons
r suðaði lystilega, Aron hafði
fengið sér nokkra snafsa um nóttina
og unnið bangsa fyrri skotleikni sína.
Og nú var hann sæll og ánægður,
þar sem hann sat og hafði aðra hend-
ina á stýrinu en hina um mittið á
Gerðu sinni og söng hástöfum.
Sonja sat í stafni og hafði vafið
um sig þykkri ábreiöu. Hvernig
skyldi Irmu líða, hugsaði hún með
sér. Það hafði ekki tekið hana nema
svo sem hálftíma að komast í kunn-
ingskap við miðaldra mann, sem átti
hraðbát og var sólbrenndur og úti-
tekinn. Þau höfðu dansað saman og
þegar á leið nóttina, kom Irma og
tilkynnti henni, að hún ætlaði að
skreppa með honum í hraðbátnum
út í skerin, þar sem hann átti lítinn
sumarbústað, svo hennar væri ekki
von heim fyrr en einhverntíma á
morgun.
Aron hafði dansað af miklum dugn-
aði, bæði við Gerðu sína og Sonju.
Þeir voru og allmargir, sem höfðu
dansað við hana einn og einn dans
og boðið henni með sér til frekari
skemmtunar út í sumarbústaðina, en
einhverra hluta vegna kærði hún sig
ekkert um slíkt þessa nótt, og þeg&r
það barst svo út, var sem enginn
vildi líta við henni. Hún varð því að
láta sér nægja að dansa við Aron —
og svo dró hún kaffistauk á hluta-
veltunni.
— Peningavirði, sagði Aron.
Skrautmálaður, tvær krónur og tutt-
ugu aurar, það held ég.
Báturinn klauf bylgjukambana.
Þau nálguðust bryggjuna, búðina
hans Arons, bóndabæina og sumar-
bústaðina. Stenlund læknir, hann
hefði átt að vera þarna í nótt, hugs-
aði Sonja með sér. Ég hefði feginn
viljað hvíla við barm hans I dans-
inum. Sjá hann klæddan í annað en
þennan hvita slopp, heyra hann tala
og ...
Stefnið rann upp með bryggju-
brúninni. Aron stökk upp á bryggj-
una og batt bátinn en Gerða vafði
saman ábreiðurnar.
— Á ég að fylgja þér á leið? sagði
hann við Sonju.
— Nú förum við beint heim I hátt-
inn, greip Gerða fram í, áður en
Sonju gafst tækifæri til að þiggja
boð hans. Og Sonja skildi þegar að
Gerða hafði orðið afbrýðisöm; vissi
ef til vill að honum væri ekki treyst-
andi, þegar hann hafði fengið sér í
staupinu.
— Veðrið er svo yndislegt, að ég
hef ekki nema gaman af að ganga
ein þennan spotta, sagði Sonja; þakk-
aði þeim fyrir skemmtunina og sam-
veruna og hélt heim beinustu leið
yfir móana. Lyngið brakaði og brast
undir fótum hennar. Það sló roða á
þil sumarbústaðarins. Það væri dá-
samlegt að koma heim og fara að
sofa.
Þegar hún kom að útidyrunum,
varð hún gripin kvíða og ugg. Lyk-
illinn, sem hún hafði falið undir
dreglinum á dyraþrepinu, stóð í
skránni. Beið einhver hennar þar inni
— einhver, sem hafði talað við hana
dansleiknum? Eða hafði einhver
Iitið inn sem snöggvast og var farinn
aftur. Hjartað barðist um i barmi
henar af kvíða og eftirvæntingu i
senn. Þegar hún kom inn á ganginn,
virtist þar allt með kyrrum kjörum.
Dyrnar að svefnherberginu, stof-
unni og eldhúsinu voru lokaöar. Hún
svaf jafnan i svefnherberginu. Það
gæti orðið spennandi ævintýri, ef —
og þó ...
Nei, hún varð að sannfæra sig um
að hún væri ein í sumarbústaðnum.
Annars mundi hún ekki sofna blund,
heldur llggja vakandi milli vonar og
ótta, kvíða og eftirvæntingar.
Hún opnaði stofudyrnar með var-
úð. Allt virtist rólegt og kyrrt, og
hún opnaði dyrnar dálítið meir. Og
þar á legubekknum hvíldi manneskja
nokkur undir ábreiðu ... karl-
maður ...
Framhald i næsta blaði.
42 VIKAN