Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 32

liágrét og blóðið Íagaði úr sári á
hökunni. Pálína var náföl, en hún
var engu að síður róleg, hegar hún
mælti: —- Ég verð víst að skreppa
riieð hann til læknisins og láta
sauma þetta saman, þegar ég hef
gert að þvi til bráðabirgða. Ég
verð vist að biðja þig, Sharon, að
taka að þér heimilið á meðan, ef
með þarf.
Þegar þau voru farin, spurði Shar-
on Nancy livenig þetta hefði viljað
til. — Hann datt úr róiunni á leik-
vellinum, sagði hún, og ég vildi
fara með hann til umsjónarstúlk-
unnar. En liann var ófáanlegur til
þess og vildi bara fara lieim.
Sharon minntist* ástúðarinnar i
rödd Pálínu — það var skiljanlegt
að hann vildi ekki fara annað en
heim. — Hvernig er það, Nancy,
ætli við ættum ekki að hafa ein-
hvern mat til reiðu. begar þau koma
heim. Þú verðui- að gæta Teddys
á meðan ég sé um það.
Nancy mældi hana augum. — Þú
kannt ekki að búa til mat. Mamma
sagði pabba, að hún væri viss um
;:ð þú gætir ekki einu sinni soðið
egg.
Sharon leit fast á liana. — Jú,
ég get svo sannarlega búið til mat,
það máttu bóka. Að því mæltu tók
hún þegar til við matreiðsluna.
Tveim klukkustundum síðar kom
Pálína heim. Hún starði stórum
augum á Sharon. Er þetta imyndun
mín eða hvað? spurði hún.
— Það er ekki ímyndun, svaraði
Sharon. Þér skjátlaðist, þegar þú
heldur að ég geti ekki einu sinni
soðið egg.
— Ó, þessi Nancy . . . Það var á
takmörkum að ég kynni það sjálf,
þegar ég giftist, og matreiðslan var
ekki á marga fiskana fyrst i stað.
En þetta kom smátt og smátt.
— Hvenær kemur Ted heim?
spurði Sliaron.
-—- Á hverri stundu, sagði Pálina
og klappaði henni á öxlina. Og ég
er viss um að þetta verður sann-
kallaður hátíðamatur .. .
Sharon lilakkaði til. Hún hlust-
aði eftir fótataki hans, en tíminn
leið og hann kom ekki. Hún gekk
inn í stofuna; Pálína stóð við
gluggann og starði út i myrkrið.
— Það er allt í lagi með matinn,
þátt hann bíði, varð Sharon að
orði.
Pálina leit á hana tárvotum undr-
unaraugum. — Heldurðu að ég sé
að hugsa um það
— Kemur Ted aldrei seint lieim?
— Aldrei. Það kemur ekki fyrir.
Ég hringi til jieirra í verksmiðjunni
og spyrst fyrir . . . Hún reikaði út
úr stofunm, eins og hún gengi i
leiðslu.
— n.íddu, hrópaði Sharon. Það
heml r bíil liérna úti fyrir.
Andartaki síðar var Ted kominn
'nn í stofuna. Hanii heilsaði glað-
lega. Forstjórinn þurfli að tala við
mig, og það tafði mig. ilann heldur
að einhverri vangá í aðalskrifstóf-
unni sé um að kenna, að ég fékk
ekki iaunahækkunina, og hann ætl-
ar að athuga það sjálfur.. .
Hvað . ..
Pálína varpaði sér í faðm honum
og hágrét. — Ted . . . hamingjunni
sé iof fyrir að ekkert kom fyrir
þig • • ■
— Pálína, elskan mín, hvíslaði
hann ástúðlega og þrýsti henni að
sér. Og kyssti hana.
Tárin fylltu augu Sharon og hjart-
að barðist ákaflega í barm* hennar.
Þetta var ekki aðeins rómantískt. ..
Með FEVON þvottaefninu verður þvotturinn hvítur
og ilmandi — Reynið FEVON.
Fegurðhársins hefst með
Hversvegna? Vegna þess, að
með því að nota White Rain
verður hárið lifandi og blæfagurt.
Þessi silkimjúki vökvi er með
lokkandi ilmi, gerir hárið glitr-
andi, gefur þvi blæbrigði . . . vek-
ur hina duldu fegurð þess. White
Rain er framleitt á þrennan mis-
munandi hátt til þess að fegra
sérhverja hárgerð — ein þeirra
hæfir einmitt yðar hári.
White Rain fegrunar shampoo
— hsfir ölln hári.
frá Toni
Perluhvítt fyrir venjulegt hár
Fölblátt fyrir þurrt hár
Bleikfölt fyrir feitt hár
það var mun djúplægara en það.
Eftir átta ár .. . nei, iiún þurfti ekki
að aumka Pálínu. Enginn þurfti að
aumka hana l'yrir það, að hún skyldi
hafa valið sér þetta lilutski]iti.
Allt 1 einu varð Sharon gripin
ómótstæðilegri þrá eftir Steve. Hún
hafði aldrei þráð jiað eins sterkt
að vera návistum við hann.
■—- Svona ljúkið jmssu nú af,
sagði hún glettnislega, en rödd
liennar titraði. Þið verðið að borða
matinn áður en hann verður lcald-
ur — annars fái þið aldrei tækifæri
lil að sannfærast um matreiðslu-
list mína. . . því ég fer heim á
morgun .. .
Beinagrind og tíu
leöurpokar með gulli.
Framhald af bls. 1E
van Niekerck bana. Hann var engu
að síður ákærður um morð, og hóf-
ust réttarhöld í máli hans i Jóhann-
esarborg, þann 13. janúar 1904. Sir
James Rose-Innes dómari var i for-
sæti.
Hinn opinberi ákærandi, E. Wing-
field Douglass, seinna fulltrúi yfir-
hershöfðingjans i Capenýlendunni,
rakti harmleikinn í frumskóginum
fyrir réttinum, en C. F. Stallgard,
seinna dómsmálaráðherra, hélt uppi
málsvörn fyrir Swartz og kvað óger-
legt að sanna að hann hefði orðið
Philip að bana eða með hvaða hætti
dauða hans hefði að höndum borið.
Kvað hann götin, sem fundust á
hjálmi og klæðaslitrum hins látna,
ekki endilega þurfa að vera eftir
byssukúlur — þau gætu eins verið
eftir stafprik, en ekki leiddi hann
þó neinar getur að því, hvernig eða
hvers vegna þau kynnu að hafa verið
gerð á þann hátt. Hann leiddi lækni
nokkurn sem vitni, og bar læknirinn
það, að sérfræðingum skjátlaðist oft,
Þegar þeir kvæðu upp úrskurði um
slíka hluti.
Þegar leiðangursmenn voru leiddir
sem vitni, vildu Þeir sem fæst segja,
að öllum líkindum af ótta við að
verða ákærðir um meinta tilraun til
að brjóta lög ríkisins, varðandi með-
ferð gulls og demanta. Blöðin töldu
hinsvegar að fjársjóðurinn hefði ver-
ið, eða væri, allt að því fjögurra
milljóna sterlingspunda virði.
Smorenberg einn gaf hinsvegar í
skyn, að hann hefði séð eitthvað af
demöntunum; minntist eitthvað á
smáböggul, sem komið hefði í leit-
irnar, en neitaði svo harðlega að segja
meira um það, þar sem hann ætti þá
á hættu að vera kærður fyrir brot á
áður nefndum lögum. Þegar Stallard
gekk á hann, kvað hann réttinum
heimilt að leggja þann skilning í orð
sín, sem hann teldi líklegastan.
Anna, ekkja hins látna, bar vitni
og kvaðst hafa borið kennsl á fata-
slitrin, sem fundust í grennd við bein-
in, og verjandinn dró ekki heldur
í efa að þar væri um jarðneskar
leifar Philips að ræða. En hann kvað
með öllu ósannað að hann hefði verið
myrtur, hann gæti eins hafa látizt
úr einhverri bráðri sótt, eða ljón
hefðu unnið á honum.
Saksóknarinn kvað vörnina byggj-
ast á ágizkunum einum. Það væri
hinsvegar staðreynd, að byssa hins
myrta hefði fundizt i runna og bæði
hlaup hennar verið hlaðin; hinsveg-
ar hefðu leiðangursmenn heyrt skot
og fundið tóm skothylki i grennd við
beinin, enda benti allt til þess að hinn
myrti hefði verið skotinn í hnakkann.
„Þegar van Niekerck lagði af stað
frá tjöldunum þetta sama kvöld,"
sagði saksóknarinn við kviðdómend-
ur, „var ekki annað að sjá en hann
væri við beztu heilsu. Er þá sennilegt
að hann hafi látist úr bráðri sótt
andartaki síðar, eftir að hann hafði
gengið frá byssu sinni í runnanum?"
32 VIKAN