Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 20

ÚRDRÁTTUR
Sonja Wallin starfar í skrifstofu
vátryggingafélags eins í Stokkhólmi
og elur önn fyrir syni sínum, sem
hún ann mest af öllu. Svo verður
hann undir vörubíl og bíður bana,
en Sonja lætur bugast af sorginni;
liggur andvaka á nóttum, og tekur
að síðustu inn of stóran skammt af
svefnlyfi til þess að geta sofnað.
Irma, vinstúlka hennar, finnur hana
meðvitundarlausa og kemur henni
undir læknishendur. I sjúkrahúsinu
er ungur geðlæknir, Jan Stenlund,
sem hefur með höndum athugun á
slysi hennar. Hann er trúlofaður,
en unnusta hans gerir honum lífið
óbærilegt með ofurást sinni. Hann
þorir þó ekki að rifta heiti sínu af
ótta við að henni sé það alvara, að
hún geti ekki lifað án hans. Þegar
hann hefur komið inn í sjúkrastof-
una, virtist Sonju hann hversdags'-
legur, en það gerbreytist, þegar hún
situr andspænis honum í viðtals-
herbergi hans. Þá finnst henni sem
hann umljúki hana og þrýsti henni
að sér, og allt í einu hugsar hún
með sjálfri sér, að það sé einmitt
hann, sem hún hafi beðið eftir
alla ævi ...
5TENLUND læknir, hvíslaði hún.
Það var ekki með vilja gert. Þér
megið trúa því, að það hefur
aldrei hvarflað að mér að fremja
sjálfsmorð. En ég var orðin svo ör-
þreytt — og einmana. Litlidengsi dó
— og ég þráði það eitt að mega sofa.
Sofa sætt og rótt eina nótt. Annar
var tilgangurinn ekki.
Jan Stenlund hripaði eitthvað á
pappírsörk: Ekki með v. gert. Virð.
trúl. — Munið þér nokkuð hve marg-
ar svefntöflur þér gleyptuð þessa
nótt? spurði hann.
Það kom áhyggjusvipur á andlit
henni. Hún hleypti brúnum.
— Ég veit það ekki með vissu;
sennilega tvær töflur um ellefuleytið,
aftur tvær nokkrum klukkustundum
seinna — og litlu seinna einar tvær
í viðbót.
— Hafið þér lengi þjáðst af svefn-
leysi? Kannski alltaf átt örðugt með
svefn?
— Nei. Fyrst í vetur.
— Af einhverjum sérstökum or-
sökum?
—■ Já. Ég átti lítinn dreng, sem
varð undir bíl og beið bana. Það var
í nóvembermánuði. Ég reyndi að bera
það sem bezt ég gat. En maður ræð-
ur ekki við hugsanirnar.
— Þér starfið í tryggingaskrif-
stofu. Hverskonar starf er það?
— Sjóvátryggingar. Við tryggjum
skipsfarma og þessháttar.
—- Þreytandi vanastarf?
—■ Jú, auðvitað verður það vana-
bundið. Þreytandi —■ ég veit ekki.
Ég kann vel við mig þar.
— Engin önnur einkavandamál?
Enginn karlmaður, sem veldur yður
hugstríði?
Hann iðraðist þess að hafa spurt,
þegar hann sá hve henni brá. En svo
færðist bros á varir henni.
— Nei, Stenlund læknir. Það er
orðið langt síðan ég hef haft náið
samband við karlmenn.
Honum varð litið á skýrslublaðið.
Hvers vegna skrifaði hann ekki neitt
af því, sem hún sagði? Þessi viðstöðu-
lausu, hreinskilnislegu svör voru þó
þess virði að þau væru skrásett,
flokkuð og tekin til gaumgæfilegrar
meðferðar i doktorsritgerð hans.
Honum varð litið á skjalahylkin í
hillunum. Þau stóðu þar í stafrófs-
röð og höfðu inni að halda slík firn
af mannlegum þjáningum og kvöl,