Vikan - 09.11.1961, Síða 21

að það var eins og Þau gœfu frá sér
stunur og andvörp.
Einkennilegt að Það skyldi vera
langt síðan hún hafði náið samband
við karlmenn, hún sem var bæði ung
og aðlaðar.di. Sérkennilega fríð.
Sérkennilega fríð, og að þvi er virt-
ist einnig vel gefin. Mátti halda að
hún ástundaði að vera hreinskilin og
heiðarleg gagnvart sjálfri sér, og
sætti Því nokkurri gagnrýni. Það var
freistandi að skyggnast dálítið dýpra
í hugskot hennar; ekki í leit að ein-
hverju afbrigðilegu, heldur til þess
að kynnast þó einu sinni manneskju,
sem var ærleg sjálfri sér.
— Ungfrú Wallin, ef ég brottskrái
yður á morgun, krefst ég þess að
þér haldið yður heima og hvílið yð-
ur i allt að þvi hálfan mánuð.
— Það verður einmanalegt. Ég
þarf að hafa eitthvert starf mér til
afþreyingar.
— Veit ég það. En þér farið villt
vegar, ef þér álítið hyggilegast að
fara tafarlaust að vinna baki brotnu.
Þá getur hæglega farið svo, að brátt
sæki í sama horfið og þér liggið
andvaka um nætur. Getið þér ekki
farið eitthvað?
Hann virti hana fyrir sér meðan
hún hugsaði svarið. Augu hennar
voru skærbrún og sló á þau grænni
slikju.
— Foreldrar minir eiga heima. í
Suður-Sviþjóð, en ég hef ekki neina
löngun til að fara heim. Ég get alltaf
fundið mér eitthvað til að hafa fyrir
stafni í vikutíma, þó ég verði um
kyrrt i borginni. Skoðað söfn og ann-
að þessháttar, sem maður gefur sér
annars aldrei tíma til. Þegar ég fer
að hugsa nánar, væri það dásamlegt
að eiga fyrir höndum iðjuleysisviku,
án þess að nokkuð ami að manni. Ég
get setið úti i kirkjugarðinum í
grennd við leiðið hans Litladengsa ...
— Það megið Þér ekki fyrir nokk-
urn mun.
Þessi stuttorðu og afráttarlausu
andmæli hans urðu til þess að hún
lyfti höfði og leit á hann.
— Ungfrú Wallin. Ég á sumarbú-
stað úti í skerjagarðinum, en kem
þangað yfirleitt aldrei. Þar getið þér
dvalizt í hálfan mánuð. E'f yður leiðist
þar, getið þér horfið heim aftur. Ég
ráðlegg yður nú samt að reyna. Ef
til vill finnið þér sjálfa yður aftur
í einverunni og breyttu umhverfi.
Fjarlægizt atburðina, sem gerðust í
vetur ...
Nokkra stund sat hún Þögul og laut
höfði. En svo leit hún upp og virti
hann fyrir sér.
Það var ekki nema eðlilegt, hugs-
aði hann. Þetta var óvenjuleg uppá-
stunga, hugsuð um leið og hún var
borin fram. Eflaust var engin ástæða
til að óttast um þessa stúlku í borg-
inni, hún leit út fyrir að kunna fót-
um sínum íorráð. Hversvegna reyndi
hann þá að koma henni út í skerja-
garðinn?
... Vegna þess, hugsaði hann gegn
vilja sínum, að ég vil kynnast henni
nánar. Vegna þess að ég vil koma
í veg fyrir að leiðir okkar skilji.
Vegna þess ... nei, þetta er ekki eins
og það ætti að vera. Þetta er hættu-
legt tiltæki . ..
— Ég þigg boð yðar með þökkum,
Stenlund læknir. Það verður dásam-
legt að geta legið í fylgsni um nokk-
urt skeið og notið einverunnar og
umhverfisins. Vona bara að þetta
valdi yður ekki óþægindum.
Hann vissi að það var barnalegt
að fagna þessu svari hennar. En hann
afréð samt að leyfa sér það.
— Þá er það afráðið, að ég brott-
skrái yður á morgun. Ég læt yður
hafa styrkjandi lyf i nestið, og visa
yður leiðina.
Hann kvaddi hana með handabandi
og fylgdi henni að lyftudyrunum. Svo
hélt hann aftur inn í herbergi sitt
og hallaði sér fram á skrifborðið.
Hugleysi, hugsaði hann. Tek alltaf
á mig grímu læknisins, þegar mig
langar til að vera maður.
Hann fór úr sloppnum og brá sér
í jakkann. Ég verð að reyna að vera
sjálfum mér hreinskilinn. Og ég verð
að tala við Maud, áður en hún fer.
Þetta getur ekki gengið svona leng-
ur ...
SONJA hringdi til Irmu, og sagði
henni fréttirnar; að hún væri
brottskráð úr sjúkrahúsinu, og
læknirinn hefði boðið sér að dveljast
í sumarbústað, sem hann ætti, á með-
an hún væri að jafna sig. Irmu þótti
þetta góðar fréttir og spurði þegar
margs um læknirinn. Var það þessi
ungi og laglegi, sem hún talaði við.
Hann var að vísu með trúlofunar-
hring, en þeim kom báðum saman
um það, að það hefði ekki svo mikið
að segja, jafnvel ekki þótt það væri
giftingarhringur, og Irma hvatti
Sonju til að fara kænlega að öllu.
Sonja spurði hvað stúlkurnar í
skrifstofunni segðu um veikindi
hennar.
— Þær? varð Irmu að orði. Þú
heldur þó ekki að ég hafi farið að
segja þeim frá svefntöflunum. Ég
sagði þeim að það væri fyrst og
fremst þreyta, sem að þér gengi og
þær trúa því. Kemur hann að heim-
sækja þig?
— Hver?
— Læknirinn, auðvitað.
— Irma . .. ég fullvissa þig um að
svo langt er það ekki gengið. Ekki
enn ...
— Ekki það? Getur nokkur kona
staðizt lækni í hvitum slopp. Hann
hefði að minnsta kosti átt auðvelt
með að fá mig til hvers, sem hann
vildi.
Sonja gat ekki varizt brosi. Eln-
hversstaðar hið innra með henni sat
ástarguðinn, lítill og glettinn og hló
að ístöðuleysi hennar og þrá. Irma
masaði eins og hún var vön, að þessu
sinni hafði hún svo sannarlega lög
að mæla.
— Hefurðu eitthvað ákveðið fyrir
stafni á laugardaginn, Irma?
—■ Ekki það ég man. Ég hef sagt
Davíð að ég líti ekki við honum fram-
ar og enn er enginn nýr kominn i
spilið. Hann metur bilinn meir en
mig og hugsar ekki um annað en
lausakaup.
— Þú getur þá kannski heimsótt
mig í sumarbústaðinn?
— Það yrði dásamlegt. Hvernig
kemst maður þangað ...
— Það veit ég varla sjálf. Ég er
i þann veginn að leggja af stað, og
ef ég finn sumarbústaðinn á annað
borð, sendi ég þér línu og læt þig
vita nánar um leiðina.
—• Afbragð. Ég hef danskjólinn með
mér. Einhver samkomustaður hlýtur
að vera þarna ...
Sumarbústaðurinn stóð á ey einni,
spölkorn undan ströndinni og á milli
tveggja nesodda, sem gengu út í sjó-
inn og skýldu eyjarvognum fyrir vindi
og báru. Bústaðurinn var rauðmál-
aður, en liturinn farinn að dökkna
og hvíta málningin á glugga og dyra-
listum var farinn að láta á sjá vegna
sjávarseltunnar og sólskinsins.
Sonja hafði kviðið einverunni þarna
úti í skerjagarðinum, en um leið og
hún sá sumarbústaðinn, var eins og
hann byði hana hjartanlega velkomna.
Og henni fannst sjálfri sem hún væri
einhver mektarkvinna, þegar stór og
sterkur karlmaður gekk á undan
henni upp stigann og bar töskurnar
hennar. Þetta var Aron nokkur Ey-
berg, en hann hafði litla verzlun við
bryggjuna, þar sem báturinn lagð-
ist að.
Aron þessi hafði tekið á móti henni
á bryggjunni, og ekki spurt hana
neins, svo það leyndi sér ekki að
Stenlund læknir hafði hringt til hans
og sagt honum fyrir verkum. Kona
Arons hafði gætt henni á kaffi og
nýbökuðum pönnukökum áður en þau
lögðu af stað út að sumarbústaðnum.
Þau sögðu að hún gæti fengið allar
nauðsynjar í verzluninni og greitt svo
reikninginn um leið og hún færi; það
yrði hampaminnst. Það stóð til að
halda dansleik og skemmtun mikla
að Línnesi næstkomandi laugardag.
og þangað ætluðu þau hjónin. Og ef
ungfrú Wallin vildi slást i förina . . .
— Er það venjulegt, að læknirinn
sendi sjúklinga sína hingað? spurði
hún leiðsögumann sinn.
— Það hefur víst komið fyrir einu
sinni áður. Jæja, hérna er þá slotið
Læknirinn kemur hingað aldrei sjálf-
ur Það hefur heyrzt að hann vilji
selja sumarbústaðinn.
— Það væri gott fyrir yður, að
einhver keypti hann, sem dveldist
hér sumarlangt. Ég á við að yður
bættust þá viðskiptavinir.
— Og ég kemst af á meðan einhver
branda fyrirfinnst í sjónum. Gerið
svo vel. Ég opnaði allt upp á gátt
i morgun og tók hlerana ofan af reyk-
háfnum. E'f yður leiðist einveran,
skuluð þér bara skreppa til okkar
stund og stund. Gerða hefur bara
gaman af því að fá einhverja til að
rabba við.
Aron kvaddi og hélt á brott. Sonja
svipaðist um. Lítið eldhús með stór-
um reykháf og innbyggðu eldstæði.
Svefnherbergi til vinstri og loks rúm-
góð setustofa. Það var greinilegt að
húsgögnin höíðu verið keypt á upp-
boðum þarna í skerjagarðinum, en
þó var nýtízkulegum legubekk komið
fyrir í setustofunni, og virtist hann
ekki eiga þar heima innan um hin
húsgögnin.
Hún tók sér sæti. Á gömlu borði
stóð mynd í skeljaskreyttri umgerð
—■ mynd af ungri stúiku, sem virtist
í algerðri mótsögn við Sonju hvað
sviphöfn alla snerti. Dökkhærð stúlka,
með stór augu. Myndin vakti annar-
lega ónotakennd með Sonju, svo hún
setti hana ofan í borðskúffuna. Þetta
hlaut að vera þessi unnusta Sten-
lunds læknis ...
Sonja lagðist aftur á bak á legu-
bekkinn og spennti greipar undir
hnakkanum.
Vitanlega stendur mér á sama um
hana, hugsaði hún. Öðru máli gegnir
um lækninn. Ég er ástfangin af hon-
um. Jú, það er ég, en það skal verða
mitt leyndarmál, nema eitthvað
breytist. Hann er töfrandi maður,
þegar við fyrstu kynni. Nú veit ég
þó hvernig sannur maður lítur út.
EGAR leið á laugardaginn, varð
Stenlund lækni það allt í einu
Ijóst, að loks væri komið sumar.
Það leyndi sér ekki heldur eirðar-
leysið, sem jafnan greip gangastúlk-
urnar og hjúkrunarkonurnar þegar
líða tók á laugardagana á sumrin,
enda var þá líka fátítt að ungir menn
lægju í sjúkrahúsinu, en því meira
um gamalt fólk, meira og minna far-
lama. Þetta mátti meira að segja
sjá á hjúkrunarkonunum, sem farnar
voru að reskjast.
Hann fór niður í lyftunni og gekk
inn í skrifstofuna. Þar beið hans
hlaði af plöggum, sem Þurfti athug-
unar og undirritunar við, en hann
hafði, einhverra hluta vegna, enga
eirð í sér til slikrar skriffinnsku. Það
var sólskin úti fyrir, fátt um bila
á stæðinu, en öðru hverju var gljáandi
bílum ekið upp að hjúkrunarkvenna-
skálanum, einhver af yngri árgöng-
unum settist inn og bíllinn ók aftur
af stað eitthvað út I buskann.
Maud var komin til Lundúna,
dvaldist þar hjá prófessornum, föður
sínum, sem eflaust hafði þegar spurt
Framhald á bls. 42.
VIKAN 21