Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 8

Hann var vingjarnlegur á svip og gler-
augun hans voru ekki nema umgerðin
ein, en hann handlék skammbyssuna eins
og sá sem valdið hafSi. Ég fur8a?5i mig
á rósemi minni, þegar mér var?5 ljóst
hvert erindi hans var.
— Þa?5 er leiðinlegt a?5 þurfa a?5 deyja
og vita ekki ástæ?5una, sag?5i ég. — Hver
hefir fengið y?5ur til a?S myr?Sa mig?
— Ég gæti sjálfur veri?5 óvinur y?5ar,
sagði hann blf?51ega.
Ég sat i vinnustofu minni, og haf?5i ver-
ið 1 þann veginn að hella viskfi f glasið
mitt, þegar ég varð hans var. — Ég tók
flöskuna og hellti i glasið.
— Ég hekki óvini mfna, en y?5ur þekki
ég ekki. Er það konan mín?
— Þér eigið kollgátuna, og tilgangur
hennar er auðsær. — .Tá, sagði ég. — Ég
á peninga og það er greinilegt að hún
vlil komast yfir þá alla.
Hann horfði rannsakandi á mig. — Hve
gamall eruð þér?
— Fimmtiu og fjögurra ára.
— Og konan yðar?
— Tuttugu og tveggja ára.
Hann skellti i góm. — Það var heimsku-
lf»gt af yður að halda, að þetta gæti geng-
ið til lengdar.
Ég rlrevnti á viskfinu. Éö gat vel hugsað
mér að skilia við hana éftir eitt eða tvö
ár, og greiða henni rfflegan Hfeyri, en
mig langaði til að lifa lengúr.
— Konan yðar er falleg. en áaiörn. hr.
Williams, og ég furða mig á þvf, ef þér
haf'ð aldrei orðið þess var.
Ég leit á skambyssuna. — Ég get fmynd-
að mér að þefta verði ekki fyrsta morðið,
sem þér fremjið?
— Nei.
— Og þér hafið greinilega ánægju af
þessu?
Hann kinkaði kolli. — Siúklega ánægiu.
það skal ég viðurkenna, en samt er þetta
staðrevnd.
Ég horfði á hann og beið átekta. Að
'okum sagði ég: — Þér hafið verið hérna
f rúmar tvær mínútur og ennhá er ég á
lífi.
— Ekkert liggur á, hr. Williams, sagði
hann vingjarnlega.
— .Tæ.ia. það er þá ekki siálft morðið.
heldur aðdragandi þess, sem þér hafið
mesta skemmtun af.
— Þér eruð rnjög skarpskvggn, hr.
Williams. Og meðan ég get á einhvern hátt
verið yður til skemmtunar, fæ ég að halda
Iffi?
— .Tá. en auðvitað innan vissra tak-
marka.
— Skilianlega, má bjóða yður viskí
hr. .. . ?
— Smith er nafn. sem auðveh er að
tuuna. .Tá. bakka yður fvrir. en ég vil
gjarnan fvlgjast með því hvernig þér
þ'andið það.
— Finnst vður sennilegt að ég hafi
eifur við höndina undir þessum kringum-
stæðum?
— Það er að vfsti ótrúlegt, en þó ekki
útilokað. Hann horfði á mig meðan ég
hellti f glasið, sfðan settist hann f hæg-
indastól. Ég settist á legubekkinn.
— Og konan mín, hvar er hún þessa
stundina?
— Hún er f samkvæmi, hr. Williams.
Það eru að minnsta kosti tólf manns, sem
geta svarið, að þeir hafi ekki misst sjónar
af henni á þeim tfma, sem morðið verður
framið.
— Á þetta að lfta út eins og innbrots-
þjófur hafi verið að verki?
Hann setti glasið á borðið.. — Já, þegar
þessu er lokið, þurrka ég auðvitað af
glasinu og læt það aftur inn í vinskáp-
inn yðar. Þegar ég fer, þurrka ég einnig
af öllum hurðarhúnum, sem ég hef snert.
— Ætlið þér ekki að taka með yður einhverja smá-
hluti, svo enginn vafi leiki á því að um innbrots-
þjóf hafi verið að ræða?
— Þess gerist ekki þörf, hr. Williams. Lögreglan
mun draga þá ályktun, að þjófurinn hafi orðið svo
skelkaður, eftir að hafa framið morðið, að hann hafi
flúið tómhentur.
— Málverkið þarna er þrjátíu þúsund króna virði,
sagði ég.
Hann leit á myndina sem snöggvast og sagði: —
Það er freistandi, hr. Williams, en ég vil ekki hafa
neitt f fórum minum, sem kynni að vekja grun.
Ég hef miklar mætur á listaverkum, einkanlega pen-
Þegar maðurinn kom og miðaði á mig bvss-
unni, þá bauð ég honum auðvitað upp á drykk.
Ég hef alltaf verið mjög kúltiveraður maður.
ingunum, sem hægt er að fá fyrir þau,
þó ekki svo miklar, að ég vilji eiga það
á hættu að lenda í rafmagnsstólnum þeirra
vegna. Hann brosti. — Eða ætlið þér ef til
vill að láta mig fá málverkið fyrir að
þyrma lifi yðar?
— Það var hugmyndin.
Hann hristi höfuðið. — Þvi miður, hr.
Williams. Þegar ég hef tekið að mér eitt-
hvert verkefni, verður mér ekki hnikað.
Það er nokkurs konar vinnustolt.
Ég setti glasið á borðið. — Eruð þér
að bíða eftir þvi að sjá á mér einhver
hræðslumerki, hr. Smith?
— Það hlýtur að koma að því.
— Þá ætlið þér að drepa mig? Augna-
ráð hans varð flöktandi. — Er þetta ekki
dálítið erfitt, hr. Williams, að vera hrædd-
ur og þora ekki að láta á þvi bera?
— Ætlizt þér til þess að fórnarlömb
yðar grátbiðji yður um miskunn? spurði
ég.
— Það gera þau alltaf, þó það sé auð-
vitað með ýmsu móti.
— Skfrskota til mannúðar yðar, eigið
þér við? Og það er sem sé vonlaust?
— Vissulega.
— Þau bjóða yður peninga?
— Mjög oft.
— Er það lika árangurslaust?
— Hingað til hefir því verið þannig
farið, hr. Williams.
— Bak við málverkið, sem ég benti
yður á áðan er smáhólf, hr. Smith. Hann
leit aftijr á málverkið. — í þvf eru fimm
jnisund dollarar.
— Það er mikið fé, hr. Williams. Ég
tók glasið mitt og gekk að málverkinu.
Ég opnaði hólfið, tók úr því brúnt um-
slag.og drakk sfðan það sem eftir var i
glasinu. Ég setti tómt glasið inn i hólfið
og aflæsti því.
Smith hafði ekki augun af umslaginu.
— Komið með það hingað. Ég lagði um-
slagið á borðið. Hann horfði á það i nokkr-
ar sekúndur, og leit siðan á mig.
— Datt yður f hug að þér gætuð keypt
líf yðar?
Ég kveikti mér í sígarettu. — Nei, það
er víst ekki hægt að múta yður.
— Samt sem áður gefið þér mér kost
á öllum þessum peningum, sagði hann
hálfgramur.
Ég tók umslagið og tæmdi úr því á
borðið. — Þetta eru gamlar kvittanir, sem
eru einskis virði.
— Hélduð þér að þetta kæmi yður að
einhverju haldi?
— Mér gafst tækifæri til að opna hólfið
og læsa glasið yðar þar inni.
Hann leit á glasið, sem var fyrir fram-
an hann. — Þetta var yðar glas, ekki mitt.
Ég brosti. — Það var glasið yðar, hr.
Smith, og ég býst við að lögreglumenn-
irnir verði undrandi, þegar þeir sjá tómt
gfas í peningahólfinu minu, og það kæmi
mér ekki á óvart þó þeir athuguðu fingra-
förin á glasinu, einkanlega þar sem um
morð er að ræða.
Han kipraði saman augun. — Ég hefi
aldrei haft af yður augun. Yður hefir
ekki gefizt neitt tækifæri til að skipta á
glösunum.
— Jæja, en má ég þá minna yður á það
að þér lituð að minnsta kosti tvisvar á
málverkið. Hann leit ósjálfrátt í áttina til
málverksins. — Aðeins nokkrar sekúndur
í mesta lagi. — Það nægði. Honum hitnaði
i hamsi. — Það getur ekki verið, ég trúi
þvi ekki.
— Þá verðið þér sjálfsagt undrandi,
þegar lögreglan kemur að sækja yður.
Og að nokkrum tíma liðnum hljótið þér
Framhald á bls. 38,
8 VIKAN