Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 16

Seint á sunnudagskvöld voru fjórir
menn úr liðsveitinni í Duncrana sam-
ankomnir í leiktjaldageymslunni í
samkomuhúsinu, og biðu þess að sá
fimmti, McGinnis, bættist i hópinn.
Dermot varpaði fram þeirri spurn-
ingu hvort McGinnis mundi enn stað-
ráðinn i að gera árás á stöðvar her-
lögreglunnar.
— Þvi ekki það, svaraði Quinn,
sem jafnan fylgdi McGinnis að mál-
um.
mína, ef Það flýtti fyrir frelsun lands-
ins?
McGinnis reis á fætur og hvessti
á hann augum. — Þú vilt koma af
stað vandræðum ...
—• Eg vil hvorki koma af stað
vandræðum, né valda saklausu fólki
vandræðum. Á meðan kona lögreglu-
foringjans og börn Þeirra eru í hús-
inu, tek ég ekki þátt í árásinni.
—- Þú gerir þér Ijóst að þú ríst
gegn foringja þínum?
TV. hluti kvikmyndn&ÖQu Vikunnur/ úr
frelsisbnráttu frn. jingftn verður \ sjö
blödum 09 verdur sídan sýnd \ Tri-
polibíói.
— Engan ofsa, mælti Dermot. Ég
spurði bara.
Quinn virti hann fyrir sér. — Það
skyldi ekki vera að þú hefðir hug
á að bola McGinnis frá forystunni og
taka hana í þínar hendur, sagði hann.
Þú hefur að minnsta kosti haldið uppi
stöðugri gagnrýni á hann eftir að
þú tókst þátt i þessum tveim árásum.
— Ég er ekki að seilast eftir nein-
um völdum, svaraði Dermot.
— Þú ert hermaður. yið^rum allir
hermenn; MeGinnis er foringi okkar
og okkur ber að hlýða honum skil-
yrðislaust.
Dermot hló kaldranalega. — Þú
kannt barnalærdóminn, mælti hann
og átti þá bæði við það að Quinn
var enn í menntaskóla, og að hann
endurtæki aðeins það, sem McGinnis
hefði kennt honum. Og hvað mundi
McGinnis þá segja að þessum fundi
loknum?
Dyrnar onnuðust o» McGinnis kom
inn. — Allir mættir? spurði hann og
svipaðist um.
— Já, nú eru allir mættir, svaraði
Dermot.
McGinnis hneppti frá sér frakkan-
um og settist. — Þú hefur aflað
nauðsvnlegra upplýsinga, Quinn?
spurði hann.
Quinn reis á fætur. — Já, svaraði
hann. Það eru ekki nema tveir lög-
reelubiónar og einn lögregluforingi i
búðunum eins og stendur, þvi að einn
af lögregluþjónunum liggur í sjúkra-
húsi.
— Gott, saeði McGinnis. þá er ein-
um færra við að fást. Hvar geyma
þeir vopnin?
— Niðri I setustofunnl, — sex riffla.
nokkrar marghleypur og talsvert af
skotfærum. Uppi eru tvö herbergi,
annað svefnherbergi með fiórum
rekkium. því að kona lögreglufor-
ingians dvelst. biá honum ásamt
bn-rnnm be'rra. í hinu herberginu eru
kaðlnr, steinoliubrúsar og annað þess-
háttar.
— Ekki förum við að gera árás á
stöðvar, þar sem konur og börn haf-
ast við. mælti Dermot með festu.
—- Hversvegna ekki? spurði Mc-
Ginnis. Við förum ekkert upp á efrl
hæðina. Tökum eingöngu vopnin niðri
og kveikium i skialageymslunni.
Dermot rökstuddi mótmæli sín. Þeir
hvgðust, sprengja gat á vegginn, og
þá væri ekki að vita nema sprengingin
reyndist svo öflug, að allt húsið ger-
eyðilegðist. Og þó svo færi ekki, þá
væri nokkurn veginn öruggt að þeir
mættu mótspyrnu; Þá yrði skipzt á
skotum og bað stofnaði konunni og
börnunum í hættu. — Ég gerðist ekki
meðlimur þessara samtaka í þeim til-
gangi að myrða konur og börn, sagði
hann.
— Ég mundi skjóta hvaða konu,
sem væri, ef Það flýtti fyrir frelsun
landsins, sagði McGinnis.
— Mundir þú gera Það? spurði
Dermot.
— Hiklaust.
— Mundir þú skjóta Bellu systur
16 VIKAN
Dermot var að því kominn að glata
stjórn á skapi sínu. — Mér stendur
á sama um það. Eg læt ekki hafa mig
til að skjóta konur eða börn.
McGinnis varð rauður upp í hárs-
rætur. Hann hvessti augun á þá hina,
en þeir forðuðust að mæta þeim. Svo
leit hann á Dermot og mælti kulda-
lega: — Við þurfum þín ekki við.
Þú getur farið.
Dermot hefði gjarna viljað ræða
málið frekar, en fann að sér hafði
þegar veitt betur, svo hann gekk út
hröðum skrefum og hnarreistur og
skellti aftur hurðinni. Þegar út á
götuna kom, þótti honum sem fallið
hefðu af sér fjötrar. Hann gat notað
sér þennan árekstur til þess að mæta
ekki framar á fundum sveitarinnar,
undirbúið för sína til Englands og
smevgt sér út úr þessu öllu saman.
Sér í lagi varð hann að sjá svo um,
að hann hefði óvefengjanlega fjar-
vistarsönnun þegar árásin væri fram-
in. McGinnis hafði minnzt á sunnu-
dagskvöld; hann varð að vera ein-
hversstaðar i margmenni það kvöld.
Og svo var það Englandsförin. Hann
skorti fé fyrir fargjaldinu; Þýðingar-
laust var að leita til gamla mannsins,
svo hann varð að treysta á að móðir
hans, og kannski Bella, hlypu þar
undir bagga.
Þegar hann kom inn í eldhúsið
heima, var Bella í óðaönn að strjúka
kjól með heitu járni. Hann glettist
við hana að vanda og hún galt hon-
um i sömu mynt, en þegar móðir
þeirra kom inn úr búrinu, varð hann
alvarlegri, og sagði þeim umsvifa-
af göflunum, ef hann fær grun um
að þú ætlir til Ehglands.
— Það er bezt að þeir viti það
hvorugur, sagði móðir þeirra. Ned
ekki heldur, því að honum er ekki að
treysta þegar hann er með vini. Að
svo mæltu seildist hún ofan í gamla
teketilinn á arinhillunni, en í honum
geymdi hún eggjapeningana, dró upp
tíu pundseðla, slétti þá og fékk
Dermot.
— Ég skal endurgreiða þér þetta
strax þegar ég hef fengið vinnu, sagði
hann.
— Ég veit það. Hún setti bolla á
borðið og skenkti þeim te. Það verður
þungbært að sjá á bak þér, sagði hún,
en hvað er það samanborið við dyfl-
issuna, eins og vesalings Sean fær
að sanna; nei, þá vil ég -heldur að
þú farir úr landi. Höfðu þeir ekki
i hótunum við þig?
— Þeim er betra að fara varlega,
hvað það snertir, þar sem ég hef
tekið þátt í tveim árásum.
— Hver er aðalmaðurinn? spurði
móðir hans.
Dermot beit í sódakökusneiðina.
Leit til móður sinnar og hristi höf-
uðið.
— Þá það, varð móður hans að orði.
Ég spurði bara vegna þess, að ég
vildi vita hvar ætti að koma fram
hefndum, ef þér væri eitthvert mein
unnið.
— Fari svo, svaraði Dermot og
tuggði kökuna, skaltu annaðhvort
snúa þér til Hannafins eða lögreglu-
stjórans Hannafin veit ýmislegt, og
hann kann alltaf ráð ...
Patrick gamli kom inn i þessu, og
þau leiddu talið að öðru.
— Hafið þér beðið um viðtal?
spurði aðstoðarstúlka tannlæknisins í
Applebridge, þegar McGinnis spurði
hvort hann væri viðstaddur.
— Við erum kunningjar, og ég á
einkaerindi við hann, svaraði Mc-
Ginnis.
Stúlkan brá sér inn fyrir dyr, kom
að vörmu spori aftur og ungur mað-
ur í hvítum slopp i fylgd með henni.
Hann heilsaði McGinnis með handa-
bandi, bauð honum inn fyrir og lok-
aði dyrunum.
— Þú ert nýi fylkisforinginn, er
ekki svo? spurði McGinnis.
—■ Rétt er það.
McGinnis sagði honum þá frá ár-
ásinni, sem þeir í Duncranasveitinni
hefðu ákveðið að gera á herlögreglu-
stöðvarnar að Trillaran; lýsti öllum
aðstæðum þar, nema hvað hann gat
þess ekki að kona og börn hefðust
við að hjálpa honum yfir landamærin.
Eða hversvegna hefurðu hann grun-
aðan?
McGinnis svaraði ekki beinum orð-
um; kvað Dermot hafa verið sér erf-
iðan að undanförnu og nú væri hann
hættur að sækja sveitarfundi. — En
ef til vill hef ég á röngu að standa .. .
Tannlæknirinn kvaðst viss um það.
Hann þekkti O' Neillsfólkið og vissi
að því væri að treysta. Spurði síðan
hvenær árásin væri ákveðin.
— Á sunnudagskvöld að þrem vik-
um liðnum.
Um kvöldið hitti McGinnis Dermot
hjá Hannafin og bað hann ganga
með sér spottakorn. Þegar út var
kómið, sagði hann Dermot undir og
ofan af ferð sinni til Applebridge;
kvað fylkisforingjann hafa lagt bless-
un sína yfir árásina.
—■ Þú hefur vitanlega sagt honum
af konunni og börnunum, mælti
Dermot.
Það kom hik á McGinnis, og það
dugði til þess að Dermot vissi, að
annaðhvort hafði hann ekki minnzt
á það atriði við fylkisforingjann,
eða þá að hann hafði alls ekki við
hann rætt. — Það breytir engu, Don
McGinnis. Ég tek ekki þátt í árásum,
sem stofna lífi kvenna og barna í
hættu.
Það varð fátt um kveðjur hjá þeim.
Dermot horfði á eftir honum, þar
sem hann haltraði út í myrkrið. Beið
enn um stund úti fyrir, en hélt svo
aftur inn í vinnustofuna til Hannaf-
ins. Sagði hann skósmiðnum frétt-
irnar — að hann hefði sagt skilið
við þjóðfrelsisherinn og hygð-
ist hverfa úr landi. — En þetta er al-
gert trúnaðarmál, Hannafin. Þeir
ætla að gera árás á herlögreglustöð,
en kona foringjans dvelst Þar með
tvö börn þeirra hjóna, svo ég kvaðst
ekki taka þátt í slíkum aðgerðum.
— En þeir gera árásina engu að
síður? Og þú ætlar yfir til Bretlands.
Manstu að ég sagði þér, að þú skyldir
spyrja sjálfan þig hvað Kristur mundi
hafa gert í þínum sporum?
— Já. Og hann mundi hafa gert
það sama.
—■ Ekki hefurðu nú sérlega mikið
álit á blessuðum frelsaranum, varð
Hannafin að orði. Ég er ekki i vafa
um, að hann hefði látið Bretlands-
ferðina biða, en komið I veg fyrir
árásina.
— Mér er ekki gefinn kraftur
Heilags anda, svaraði Dermot.
Hannafin kvað hann ekki hafa at-

laust, að hann hefði í hyggju að
hverfa til Englands. Hann hefði sagt
skilið við þjóðfrelsisherinn.
—• Guði sé lof, varð móður hans að
orði. Hvenær ferðu?
— Innan mánaðar svaraði hann.
Móðir hans leit tortryggnislega á
hann, hélt bersýnilega að hann hefði
ratað i einhver vandræði, en hann
flýtti sér að skýra Það fyrir henni,
að hann mætti búast við öllu af hálfu
fyrri félaga sinna, og ef eitthvað gengi
úrskeiðis hjá þeim, mundu þeir óðara
hafa hann grunaðan um lausmælgi.
— Hvað þarftu mikla peninga?
spurði móðir hans.
— Um það bil tiu sterlingspund;
— Þú þarft ekki að leita til pabba
um lán, sagði Bella. Hann gengur
þar við. Kvaðst þrátt fyrir allt kunna
því betur að fá samþykki hans fyrir
þessum aðgerðum, og svo þyrfti hann
að fá nokkurt magn af sprengiefni.
Tannlæknirinn hafði ekkert við árás-
aráformið að athuga. -— Slæmt þetta
með Sean Reilly, sagði hann, þegar
þeir höfðu talazt við góða stund.
— Já, sagði McGinnis. Og óneit-
anlega dálítið dularfullt.
— Hvað áttu við?
— Hversvegna tóku þeir hann ein-
an, en ekki Dermot O'Neill, enda þótt
þeir hljóti að hafa vitað að þeir voru
saman ...
— Fásinna, varð tannlækninum að
orði. Ef Dermot hefði átt einhvern
þátt að handtöku hans, mundi hann
ekki hafa lagt sjálfan sig I hættu
hugað málið nógu gaumgæfilega; það
væri ekki nóg að þvo hendur sínar
af blóði því, sem úthellt yrði, maður
yrði meðsekur eins fyrir það. Árás
þessi yrði fordæmd af kirkjunni og
öllu ábyrgu fólki, og þá fordæmingu
tæki hann einnig á sig, þar sem hann
hefði vitað um hana, en ekki reynt
að koma í veg fyrir hana. Og hann
ráðlagði honum að tala við prestinn,
föður McCory og leita ráða hans. —
Þú'-.manst hvernig þér leið, þegar þú
hafðir sem mestar áhyggjur af særða
hermanninum, sagði Hannafin. E'f
lögregluþjónarnir, konan eða börnin
bíða bana í þessari fyrirhuguðu árás,
ásakarðu þig alla ævi fyrir að hafa
ekki reynt að koma I veg fyrir
hana ...