Vikan - 09.11.1961, Blaðsíða 17

Fyrir þetta skal ég drepa þig. Quir.n,
stundi hann og barðist árangur.-iaus'
um á hæl og hnakka
24.
Þeir faðir Sheel.,> O'; aöstoða,-
presturinn, McCory, sátr. við irin
inn, þegar knúð ’’ - dyra. McCory
gekk fram og opnaT f>að va: Dermot
0‘ Neill, sem stóð úti fyrir, bað af-
sökunar á þvi hve seint hann væri
á ferð, en kvaðst eiga áríðandi erindi
við prestinn.
— Við skulum koma inn í eldhúsið,
svo við gerum föður Sheehy ekki
ónæði, sagði McCory og vísaði hon-
um leiðina. Hann bauð Dermot sæti,
og Þegar hann sá hve örðugt honum
var að bera upp erindið, fór hann að
spjalla við hann um knattspyrnu-
kappleikina, sem nú yrði ekki langt
að bíða. Svo varð nokkur þögn.
— Þér vitið, faðir, að sveit úr
þjóðfrelsishernum er starfandi hér í
Duncrana, mælti Dermot lágt.
—- Mig hefur grunað það, svaraði
McCory stillilega og hlutlaust.
— Ég hef verið í þeirri sveit frá
stofnun hennar, mælti Dermot enn.
—- Og þó vissuð þér að það var
dauðasynd ...
Dermot kinkaði kolli; kvað sér
ekki hafa verið kunnugt um það fyrr
en bréf biskupanna barst. — En nú
hefur sveitin afráðið að gera árás
á herlögreglustöð, op' þegar ég vissi
að kona foringjans og börn dveldust
í stöðnini, neitaði ég að taka nokk-
urn þátt í þeim aðgerðum.
— Þar gerðuð þér rétt.
— Ég reyndi að hafa þá ofan af
þessu, en það reyndist árangurslaust.
Dermot lét hallast fram á borðið og
fól andlitið í höndum sér. Presturinn
reis úr sæti sínu og hellti upp á te;
spurði hversvegna hann leitaði á sinn
fund, og til hvers hann ætlaðist af
sér; hvort hann vildi að hann talaði
við þá.
— Alls ekki. Þeir mundu ekki hlusta
á yður; þeir eru kirkjunni gramir
sökum biskupabréfsins. Foringi sveit-
arinnar er þverlyndur, og hann
mundi verða enn ákveðnari að gera
árásina, aðeins til að sýna kirkjunni,
að frelsisvinir fari sínu fram, hvað
sem hún segi.
— Ég geri ekki ráð fyrir að föður
Sheehy tækist betur, mælti McCory.
Það er ekki nema um tvö virki að
gera, sem eru nægliega sterk til að
geta stöðvað þá — kirkjan og lög-
reglan. Samkvæmt landslögum, ber
yður skylda til að gera lögreglunyí
aðvart. Enda þótt ef til viil t.r.ni.-"
afsökun fyrir ýmsum lögbrotum
þjóðfrelsishersins, á morð á konum
og börnum sér enga afsökun ... Og
faðir McCory mælti hægt og með
festu. — Ég tel að yður beri því að
gera lögreglunni aðvart.
Dermot kreppti hnefana. — Hvern-
ig gæti ég það? Mér stendur á sama
sjálfs míns vegna, en faðir minn
mundi ekki lifa það af, að sonur
hans gerðist svikari. Hann tók þátt
í uppreisninni 1916, og fjandmenn-
irnir felldu bróður hans.
— Þér gætuð sagt lögreglunni frá
þvi að árásin væri fyrirhuguð, án
þess að nefna nokkurt nafn. Siðan
segðuð þér foringja sveitarinnar, að
þér hefðuð aðvarað lögregluna. Það
mundi nægja til þess að hann þyrði
ekki að gera alvöru úr árásinni ...
Um annað ráð er ekki að ræða.
25.
Kvöldið eftir leit Dermot inn hjá
McGinnis á leið sinni til Hannafins
og færði það í tal við hann, að Það
mundu ýmsir aðrir staðir vera fullt
eins ákjósanlegir til árása og Þessi
eina lögreglustöð, og án þess lífi
kvenna eða barna væri stefnt í hættu.
— Þér er þýðingarlaust að vera að
þrefa þetta við mig, svaraði McGinnis;
ég veit hvað þú ætlast fyrir. Þú hefur
ekki minnstu áhyggjur af konunni
eða börnunum, þér gengur annað til.
En ég er foringi sveitarinnar, ég hef
ákveðið þessa árás og hún skal verða
frarr.kvæmd ... Þér gengur ekki eins
uðveldlega að losna við mig og Sean
Keilly.
Dermot varð hörkulegur á svipinn.
— Hvað áttu við? spurði hann.
— Það er að minnsta kosti ein-
kennilegt, að þeir skyldu taka hann
höndum um leið og hann fór yfir
landamærin, en láta þig ganga lausan.
— Ekki á ég neina sök á því! hróp-
aði Dermot rauður af reiði. Þú veizt
það líka vel, en það er ekki nema ein
hugsun, sem kemst að hjá þér — að
verða fræg frelsishetja, og þessvegna
stendur þér á sama um þótt Sean
rotni lifandi í dyflissunni, og líf
kvenna og barna er þér einskis virði.
En það máttu vita, að nú fer ég beina
leið til lögreglunnar og vara þá við
árásinni, án þess að nefna nokkur
nöfn ... Dermot titraði og skalf af
reiði.
McGinnis þreif upp þungan skrúf-
lykil. — Gerirðu það, Þá skal ég drepa
þig ...
— Hafir þú ekki afturkallað árás-
ina fyrir klukkan tólf á laugardags-
kvöld, aðvara ég lögregluna. Og til
þess að sýna að hann væri ekki hið
minnsta hræddur við McGinnis, sneri
hann baki við honum og gekk út
hægum skrefum. Hann heyrði hann
kalla á eftir sér að hann væri svik-
ari, og þegar út kom, fann hann, að
hann var kvíðinn og óttasleginn, ekki
einungis sjálfs sín vegna, heldur og
foreldra sinna og systkina. Hann
knúði dyra hjá Neeve, og hún bað
guð að hjálpa sér, þegar hún sá hve
fölur hann var. — Ég er í dálitlum
vandræðum, hvíslaði hann.
— Ekki þó lögreglan? spurði hún
skelkuð.
— Nei, svaraði hann, og sagði
henni síðan upp alla söguna.
McGinnis hafði í skyndi gert boð
eftir fjórum af liðsmönnum sinum,
Quinn, Malone og Mclntyre-bræðr-
um, sem brugðu skjótt við og hlýddu
nú af athygli á ræðu hans inni á
vinnustofunni, eftir að hann hafði
tilkynnt þeim fyrirætlun Dermots
með viðeigandi skýringum. — ...
Þeir bundu föður minn við eikina
úti i garðinum og drápu hann með
byssustingjum að móður minni ásjá-
andi og misþyrmdu henni, og fyrir
það fæddist ég, sem hún bar þá undir
brjósti, með vanskapaðan fót. Þessa
fanta vill hann vernda, og það nú,
þegar aðeins vantar herzlumuninn, að
við ráðum niðurlögum þeirra. Þjóð-
verjar gera innrásina þá og þegar,
og þá gefst okkur tækifæri til að
hefna þeirra, sem féllu í uppreisn-
inni 1916, hefna allra þeirra irsku
manna og kvenna, sem þeir hafa
myrt á undanförnum öldum. Takist
það ekki nú, tekst Það aldrei og þá
verður skömm okkar uppi um allan
aldur. Þess vegna verðum við að
stöðva Dermot O' Neill ...
— Hvernig? spurði Quinn.
—• Þið verðið að veita honum þá
ráðningu, að hann þori ekki að vara
lögregluna við; berja hann nægilega
til þess að honum skiljist, að hann
verði drepinn ef hann-svíkur.
— Hann er harður í horn að taka,
varð Quinn að orði.
— Þú meinar að við fimm eigum
ekki í öllum höndum við hann? spurði
MeGinnis hæðnislega. Siðan sendi
hann Quinn af stað til að njósna um
ferðir Dermots. Við gætum þess að
berja hann ekki i andlitið, sagði hann,
þegar Quinn var farinn, heldur í
kviðinn og á rifin. Þið Tom og John
ráðizt aftan að honum og haldið hon-
um, en við sjáum um sjálfa ráðning-
una.
Dermot vafði Neeve örmum og
kyssti hana. — Þú verður að fara úr
landi, áður en þeir láta til skarar
skríða hvíslaði hún. Og þú mátt ekki
fyrir nokkurn mun aðvara lögregl-
una; það yrði þér aldrei fyrirgefið
og þá gætirðu aldrei komið hingað
aftur. Stundum má maður ekki, sin
og sinna vegna, gera það sem maður
veit réttast. . . .
— Ég skal hugleiða það nánar,
svaraðl Dermot. Hún fylgdi honum
til dyra og hann kyssti hana enn. Góða
nótt, vina mín, mælti hann lágt. Þeg-
ar hann var kominn spölkorn út á
götuna, heyrði hann Quinn kalla, að
McGinnis vildi tala við hann. Þeir
urðu samferða að verkstæðinu, en
þegar þangað kom, sagði Quinn að
þeir skyldu fara bakdyrameginn, þar
sem búið væri að loka götudyrunum.
Um leið og þeir komu inn í sundið,
fann Dermot að báðar hendur hans
voru gripnar og sveigðar á bak aftur,
áður en hann gat áttað sig og um
leið var gripið fyrir kverkar honum
aftan frá, en höggin dundu á honum
að framan. Hann var barinn í kvið-
in og fyrir bringspalirnar. — Fyrir
þetta skal ég drepa þig, Quinn, stundi
hann og barðist árangurslaust um á
hæl og hnakka, unz höggin drógu úr
honum allan mátt og hann hneig hálf-
meðvitundarlaus niður við vegginn.
Þeir slepptu honum og báru saman
ráð sín, og hann heyrði raddir þeirra
eins og úr fjarska og bar kennsl á
þær.
Nokru eftir að árásarmennirnir
voru farnir, staulaðist Dermot á fæt-
ur með erfiðismunum. Góða stund
Framhald á bls. 28.
vv%f rnr
VIKAN 17