Vikan - 09.11.1961, Síða 31

sem
huðin finnur ekki fyrir
l*að verðið þér að gera! Raksturinn sem það gefur er alveg ótrúlega mjúkur og þægilegur. Skeggið
hverfur án pess að maður viti af því. Þó húð yðar sé viðkvæm, er varla hægt að trúa því að
rakblað hafi verið í vélinni, ef notað er Blátt Gillette Extra. 5 blöð aðeins Kr. 20JI
Pað er þess virði að reyna það
og þó sér í lagi Pálinu. Hún reis
á fœtur, bað þau að afsaka sig;
kvaðst þurfa að skrifa bréf.
— Kœri Steve, skrifaði bún, en
komst ekki lengra. Starði utan við
sig út i bláinn. Hún heyrði þau ræða
saman binum megin við þilið iauna-
bækkunina, sem dróst enn eitt árið,
gleraugun, sem kaupa yrði banda
Keith, kjólbnn, sem Nancy reif, báls-
kirtlana. . . .
Hún sneri sér i stólnum og starði
á ljósmyndina af Steve, sem bún
iét standa á náttborðinu. Þegar þau
voru að tala um að ganga i heiiagt
bjónaband, bugsaði bún, þá áttu
fyrst og fremst við það að þurfa
ekki að kveðjast á dyraþrepinu.
Það rifjaðist upp fyrir benni, þeg-
ar bún bafði einu sinni sem telpa
komið að þeim i faðmlögum, Pálinu
og Ted, og hvernig bjartað befði
þá tekið að berjast í brjósti hennar.
Nú virtist faðmlögunum lokið, og
ekki kysstust þau lengur nema að
nafninu til. Og Sbaron óskaði þess
að hún befði ekki komið; að bún
befði alia ævi getað varðveitt
stjörrnublikið í augnatilliti þeirra,
sem þess fegursta i minningunni.
Sbaron ákvað að sleppa öllum
bréfaskriftum í bili. Hún var þreytt.
Og svo þessi molluhiti. Hún gat eins
skrifað á morgun.
Það rigndi um nóttina og um
morguninn var rálítið svalara.
Sharon þurrkaði bolfana, og teygði
sig upp i eldhússkápinn, sem óneit-
anlega hefði getað verið þægilegri.
Teddy var kominn á fætur og lét
nú heldur en ekki til sín taka. —
Það er ólíkt þægilegra að hiafa
hann rúmliggjandi, sagði Pálína.
— Hann er svo yndislegur, sagði
Sharon og horfði á hann, þar sem
hann staulaðist um á stuttum, feit-
um fóttunum.
— Hann er vandræðagripur, en
okkur þykir ekki síður vænt um
liann fyrir það, svaraði Pálina.
Láttu sykurkerið vera, drengur ...
Sharon kepptist við að fúga te-
skeiðarnar, og Pálína sagði með
áhyggjuhreim í röddinni: — Ég er
hrædd um að þú hafir lítið gam-
an af þessari heimsókn þinni hing-
að. Ef til vill get ég fengið einhvern
til þess að vera hjá Teddy á morg-
un, og skroppið með þér út i bæ-
inn.
— Nei, Pálína, þess er ekki þörf.
Ég hef fyrst og fremst skemmtun af
að vera hérna heima hjá þér og
fjölskyldu þinni. Og þessa stundina
var það satt. Það var ánægjulegt
að vera hjá Pálínu í eldhúsinu og
rabba við hana. Og loks sagði hún:
— Pálína . . . ég hef verið að hugsa
um eitt að undanförnu ... hefurðr
aldrei séð eftir því, að þú ... að þú
giftist Ted? Ég á við . .. Hún þagn-
aði við og roðnaði.
— Að ég giftist Ted? Pálina bisaði
við skáphurð, sem ekki vildi opnast.
— Jú, auðvitað . .. maður býr ekki
meeð karlmanni í allt að því ára-
tug, án þess að sú spurning hvarfli
að öðru hverju ... til dæmis þegar
hann hendir fötunum hingað og
þangað; gleymir að skrúfa lokið á
tannsápuskálpinn, eða gleymir
jafnvel brúðkaupsdeginum ...
Teddy komdu strax út úr skápnum!
Það er ég viss um að þú lokast þar
inni einhverntíma.
— Komdu til mín, Teddy og lof-
aðu mér að halda á þér svolitla
stund, sagði Sharon. Hún hafði orð-
ið fyrir vonbrigðum — haldið að
Pálina mundi taka spurninguna al-
varlega, en það var Ijóst að hún
kærði sig ekki um það.
— En hvað hann er laglegur,
pilturinn á myndinni, sem þú hef-
ur á náttborðinu, sagði Pálína allt
í einu. Er þetta alvara hjá ykkur?
Sharon kinnkaði kolli. —- Já, en
mamma er því mótfallin. Hann hef-
ur ekki lokið námi enn, svo að við
yrðum að lifa af loftinu fyrst í
stað. Og svo heldur mamma þvi
fram, að ég mundi vitanlega strax
fara að eiga börn, skilurðu ...
Hún beit á vörina. Auðvitað
skildi Pálina það. Og auðvitað skildi
hún það lika nú hvernig á þessari
heimsókn Sharon stóð. Loks leit
hún fast á Sharon og mælti. —
Nú veit ég hvcrs vegna þú lagðir
spurninguna fyrir mig. En því
máttu trúa, Sharon mín, að svarið
kæmi sjálfri þér ekki að neinu
haldi, hvort heldur ég segði að ég
liefði aldrei séð eftir því, eða hið
gagnstæða. Þú verður að komast að
raun um það, annars færu aldrei að
vita vissu þína.
Teddy gerðist ókyrr, svo Sharon
sleppti honum. Þetta var einmitt
það, sem móðir hennar hafði sagt
— þú skalt sjólf komast að raun
um það. Sjá eigin augum hvernig
fer fyrir jjeim, sem ana í hjónaband-
ið af tómum krakkaskap. Hafði
móðir hennar þá á réttu að standa.
Ekki mátti Sharon til þess liugsa
að ást hennar og Steve króknaði í
nepju hversdagsleikans. Þá var
áreiðanlega hyggilegra að hætta áð-
ur en í sjálfheldu var komið, og eiga
svo ljúfar endurminningar ...
— ÍÞvo upp eftir morgunverðinn
og síðan að hugsa fyrir hádegis-
verðinum, sagði Pálína. Svo kemur
miðdegiskaffið, kvöldmaturinn ...
eilífur hringekjuakstur, alla daga.
Þetta er lifið ... stöðugt annriki...
Nokkru síðar tókst Pólinu að fá
Teddy til að taka sér blund. — Ég
held ég noti næðið til að hvila mig
andartak, sagði hún við Sharon.
Það er lakast ef þér leiðist.
— Fyrir alla muni hafðu ekki
áhyggjur af mér, sagði Sharon.
Pálína var þreytt. Sharon gekk inn
í herbergi sitt og hugðist halda
áfram að skrifa Steve, en þegar inn
kom, brá hún sér úr kjólnum, lagð-
ist upp í rúmið, starði upp i loftið
og hugsaði margt .. . Hún sá það
fyrir hugskotsjónum sinum, er Steve
kæmi þreyttur heim frá vinnu og
kyssti hana lauslega á kinnina, en
krakkarnir ætluðu allt um koll að
keyra .. . Þannig lá hún góða stund,
en loks sofnaði hún.
Hún vaknaði við að einhver rak
upp hljóð, og hún heyrði kallað á
sig. Hún þaut fram úr, úti á gang-
inum stóð Pálína með Keith; hann
VIKAN 31