Vikan - 05.09.1963, Blaðsíða 16

NÝ FRAMHALDSSAGA EFTIR KRISTM
VIKUNA - NÚTÍMASAGA SEM GERI
Þetta er
nýjasta
verk
Kristmarms
það
fjallar um
ástina
i.
Bíllinn nam staðar við garðs-
hliðið, en stúlkan og maðurinn,
er sátu frammi í fóru ekki strax
út. Hún var dökkhærð og lang-
leit, með stór, gráblá augu og
stóran munn. Hann var vel bú-
inn, feitlaginn nokkuð og kringlu-
leitur, með þykkar varir, lítið
nef, svolítið uppbrett að framan
og glettnisleg, grá augu, ekki
stór.
„Vertu nú ekki að þessum þráa,
Ása mín!“ sagði hann; röddin var
djúp og hás, en um leið ákveðin
og sannfærandi; þetta var mál-
rómur hins þjálfaða sölumanns.
„Þú veizt, að mér þykir vænt um
þig og að ée vil giftast þér strax.
Húsið er tilbúið, tólf herbergi,
amerískt eldhús og bað •— hvað
viltu hafa það meira, stúlka
mín? Svo er það nú bílskrjóður-
inn hérna. Kostaði fimm hundruð
þúsund fyrir mánuði síðan, eins
og ég sagði þér, og lítinn bíl get-
urðu fensið sjálf til að skrölta
á, ef þig langar til að stinga af
frá mér öðru hvoru; þú veizt, að
ég ragast ekki í neinum smámun-
um. Nú, við erum búin að vera
vinir núna á annað ár og í raun-
inni sama sem trúlofuð. Mamma
þín er ánægð og þú hefur ailtaf
sagt, að þú kvnnir vel við mig —
hó að þú viljir ekki einu sinni
kvssa mig og það er nú í sjálfu
sér nógu bölvað fyrir mann eins
og mig, sem er ýmsu góðu vanur.
Ja, ég geng hreint til verks, eins
og þú veizt og mér er orðið mál
á að fá þig; þetta er hreint og
beint dreoandi ástand; ég get
varla sofið á nóttinni fyrir um-
hugsun um þig.“
Hún horfði á hann með kipr-
uðum augum og hugsaði sig um;
hún var dálítið nærsýn. Varir
hennar opnuðust og svipurinn
varð vandræðalegur. „Mér þykir
það leiðinlegt, Tryggvi minn,“
sagði hún með djúpum málrómi
sínum. ,,En ég hef oft sagt þér,
að þú mátt skemmta þér með
hvaða kvenmanni sem þú vilt,
mín veffna; ég yrði ekkert af-
brýðisöm út af því. Og svo erum
við alls ekki trúlofuð, það er nú
bara þú, sem segir það — og
kannski mamma, af því að hún
vill, að ég giftist ríkum manni.
Henni er lika sérstaklega vel við
þig, af því að þú gefur henni
stundum flösku og slærð henni
gullhamra. — En ég get ekki á-
kveðið þetta strax.“
Hann varð snögvast hvass á
brúnina, en svo hló hann. „Jæja,
góða, ég verð þá víst að gera mér
að góðu að bíða svolítið ennþá.
En fjandi ertu erfið viðfangs!"
Hann steig út úr bílnum og
hélt opinni hurðinni fyrir hana.
Framkoma hans var þægileg, en
ákveðin og ekki laust við steigur-
læti í fari hans; hann var í hærra
meðallagi og sterklega vaxinn.
„Ég ætla að skreppa með þér
inn og gauka svolitlu að gömlu
konunni,“ sagði hann með
drýldnu brosi. Það Veitir ekki af
að hafa hana með sér í þessu
stríði. Mér þykir lika gaman að
henni, það er eitthvað við hana,
hún kann að meta heimsins gæði.
Ég vildi að þú værir líkari henni,
en þú ert, Ása mín.“
Hann opnaði fyrir henni hlið-
ið og hún gekk á undan honum
eftir garðstígnum að búðardyr-
unum.
Þetta var í byrjun maí og
nokkrir krókusar höfðu skotið
upp kollinum undir birkitrján-
um, sem uxu þarna og voru orðin
jafnhá mæninum á húsinu, sem
var gamaldags steinbær, tvílyft-
ur. Að utan var hann frekar við-
kunnanlegur, þótt viðbyggingin
lýtti hann, en í henni var verzl-
un Guðríðar Metúsalemsdóttur
og kompa innar af, þar sem hún
spáði fyrir fólki.
Á búðarhurðinni var gamal-
dags bjalla, sem hringdi um leið
og þau gengu inn. Guðríður kom
snöggvast fram og brosti blíð-
lega, er hún sá hverjir komnir
voru.
„Góða kvöldið, frú Guðríður!“
Hann fékk henni pakka, sem í
voru tvær flöskur og hneigði sig
um leið. „Alltáf jafn ungleg og
fögur — hefði ég ekki verið
svona bálskotinn í henni dóttur
yðar, myndi ég hafa reynt að fá
yður fyrir konu.“
Spákonan hristi höfuðið lítil-
lega. „Látið þér nú ekki svona,
Sigtryggur Háfells, aldrei hefði
maður eins og þér viljað á mig
líta, jafnvel ekki meðan ég var
í- blóma lífsins. Og þér eigið ekki
alltaf að vera að færa mér gjafir;
ég skammast mín fyrir að taka
á móti þessu, það er allt of
mikið.“
„Mín er ánægjan og yðar lítil-
lætið, kæra frú.“
„Farðu inn í stofu með hann
vin þinn, Ása mín,“ sagði Guð-
ríður. „Ég kem svo bráðum og
fæ mér kaffisopa með ykkur.
„Hann Tryggvi má ekki vera
að því að stanza neitt núna,“
svaraði dóttirin og brosti ertnis-
lega til fylgdarmanns síns. „Og
ég ætla að leysa þig af í búðinni,
það sem eftir er dagsins."
„Ég er nú svo sem fegin því,“
sagði Guðríður. „Nóg verður að
gera á bak við, ef að vanda læt-
ur. — En eruð þér alveg vissir
um, Sigtryggur Háfells, að þér
■viljið ekki kaffisopa hjá okkur.“
Hann leit glottandi á Ásu, en
hristi svo höfuðið og kvaddi
stuttlega. Ása fór úr kápunni og
klæddist hvítum sloppi, sem hún
var vön að nota innan við búðar-
borðið, en móðir hennar sneri
aftur til kompu sinnar.
Það var furðu rúmgott her-
bergi, en lágt undir loft og vöru-
staflar meðfram öllum veggjum.
Á miðju gólfi var borð, gamall
rauður sófi og tveir fornfálegir
hægindastólar. í öðrum þeirra
sat fyrirferðarmikill maður, vel
klæddur, með tignarlegan svip,
brúnamikill og kinnastór, með
kaldgrá augu. Á skutli við hlið
hans var kaffikanna, bolli og
sykurker. Hann krimti eilítið og
mælti:
„Ég hef nú lítinn tíma, Guðríð-
ur mín, svo ég ætla að biðja þig
að vera heldur snögg upp á lag-
ið. En það sem ég vildi vita, er
hvort ég á að fylgja þessu frum-
varpi, sem ég var að tala um
við yður, eða ekki.“
Spákonan tók bollann, sem
hann rétti henni og starði í hann
alllanga stund. „Það er ýmislegt
hér, sem mælir bæði með og
Framhald á bls. 18.
Jg — VIKAN 36. tbl.