Vikan - 05.09.1963, Qupperneq 49

Olymp
• Hér er hin vinsæla OLYMPTJS S ... 35 mm.
• Framúrskarandi myndavél á hóflegu verði.
• Útbúin öllum tæknilegum nýjungum.
© Mjög ljósnæm, Olympus Zuiko, linsa, F I. 8=42
mm, sem gefur eggskarpar myndir við allar
aðstæður!
9 Innbyggður Ijósmælir!
© Sjálfvirk á allar hraðastillingar!
INNFLYTJENDUR:
ÍSALDA Sf.
Pósthólf 1075, Reykjavík.
LJÓSOP:
1.8 = 42 mm.
• Vegna hinnar ljósnæmu
linsu, þá getið þér tek-
ið innimyndir, litmynd-
ir eða svart-hvítar
myndir, án þess að
nota leifturljós (flash).
VERÐ AÐEINS
KR. 3.805,00.
SÖLUUMBOÐ í REYKJAVÍK:
HANS PETERSEN
Bankastræti 4, sími 20313.
sig, að ræstingakonan beið -enn
eftir viðbrögðum hennar. Hún
neyddi sjálfa sig til að vera sem
rólegasta og leit svo upp.
„Hvar — hvar funduð þér bréf-
in? Ég hélt, að morgunpóstur-
inn . . .“
Frú Stitt setti upp hneykslunar-
svip. „Þessi bréf komu ekki með
morgunpóstinum,“ sagði hún af-
dráttarlaust. „Þau voru nefnilega
í sorptunnunni. Ég þurfti að fara
með dálítið af pappir út í tunn-
una, og ef ég hefði ekki gægzt
aðeins ofan í hana af tilviljun . .“
„í sorptunnunni?“ Blanche
starði forviða á konuna. „En —
eruð þér viss um það?“
Frú Stitt kinkaði kolli ákveðin,
svo benti hún með þumalfingr-
inum aftur fyrir sig. „Ég geri
ráð fyrir, að hún hafi bara fleygt
þeim.“ Frú Stitt hafði frá upp-
hafi liaft svo mikla óbeit á Jane,
að hún neitaði alltaf að nefna
hana mcð nafni. „Ég held því
ekki fram, að ég hafi raunveru-
lega séð hana gera það, ég segi
það ekki.“
„En hvar . . .?“
„Þau voru send hingað frá
sjónvarpsstöðinni, sem sýnir
myndirnar yðar. Stórt umslag
sem þau voru send i, var þar
líka.“
Blanche bandaði frá sér, eins
og hún væri alveg ruglnð. „Jane
lilýtur að hafa fleygt þeim óvart.
Hafi merki sjónvarpsstöðvarinn-
ar verið á umslaginu, liefur hún
líklega haldið, að þetta væri ein-
hvers konar auglýsing . . .“
Frú Stitt hristi höfuðið þrjózku-
lega. „Það var þegar búið að
opna umslagið — og þetta bréf
þarna var ei'st og auk þess ...“
Hún hikaði og leit flóttalega til
dyranna, sem stóðu opnar.
„Auk þess . . . ?“ hafði Blanclie
eftir henni.
Frú Stitt seildist ofan i stóran
vasann á svuntunni sinni og tók
þar upp stórt, brúnt umslag. Hún
rétti Blanche það eftir andartaks
hik.
„Ég býst við, að það geri ekki
til, þótt þér sjáið þetta ..
Blanche tók umslagið. í efra
horninu til vinstri var nafn og
merki sjónvarpsstöðvarinnar. í
miðju var hvítt blað með nafni
hennar og heimilisfangi, sem
límt hafði verið á umslagið. Að
öðru leyti virtist ekkert merki-
legt við umslagið.
„Lítið á bakhliðina,“ sagði frú
Stitt dauflegri röddu og leit um
leið undan. „Snúið þvi við.“
Það fór hræðsluhrollur um
Blanclie, þegar hún sneri um-
slaginu við.
Orðið virtist stökkva framan í
hana reiðilegt, ljótt, viðbjóðslegt,
krotað með miklum ofsa og hatri,
og blýantsoddurinn hafði á
nokkrum stöðum gengið gegnum
umslagið og rifið það. Blanche
sneri umslaginu við aftur og
þrýsti þvi í kjöltu sér, eins og hún
ætlaði með þvi að kremja orðið
og gera það að engu. Um leið og
frú Stitl leit á hana, dró liún
hendurnar stirðlega yfir svuntuna
sína.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði
hún, og það var einhver iðrun
í röddinni. „Ég býst við, að ég
hefði ekki átt að sýna yður þetta.
Það veit heilög hamingjan, að ég
vil ekki koma neinu illu af stað,
en ...“
Blanche lyfti annarri hendinni.
„Það gerir ekkert til.“ Henni varð
ósjálfrátt litið til opinna dyr-
anna. „Ég held annars, að ...“
Frú Stitt rétti höndina fram
snögglega. „Hérna, ég skal taka
vjð því og fleygja því.“ Hún tók
umslagið af kjöltu Blanclie, braut
það saman nokkrum sinnum og
stakk því í svuntuvasa sinn.
„Ungfrú Blance,“ sagði hún og
rödd hennar bar vott um um-
hyggju hennar, „ég veit, að það
er ekki ástæða til að vera að
hleypa sér upp út af þessu. En
það er bara ekki eðlilegt, að neinn
geri annað eins og þetta — að
minnsta kosti ekki lcona á henn-
ar aldri -— og svo ætlar hún að
fara að byrja venjulegu vitley's-
una enn einu sinni...“
Blance leit undan, svo að frú
Stitt sæi ekki í augu liennar og
kæmi þar auga á hræðsluna, sem
hafði allt í einu kviknað í sálu
hennar. Jane er systir mín, sagði
hún ströng við sjálfa sig, liún
hefur hjúkrað mér og verndað
mig öll þessi ár. Það minnsta,
scm ég get gert er að reyna að
skilja hana. Hún er systir mín ...
Það getur svo sem vel verið, að
hún sé systir þín, góða mín, þitt
eigið hold og blóð, en þú verð-
ur að láta þér skiljast, að djúpt
í sálu sinni hatar hún þig cins
og versta eitur, og ekkert mundi
gleðja hana meira en ef þú yrðir
fyrir stórkostlegu áfalli.
Orðin bergmáluðu allt i einu
í huga hennar frá löngu, löngu
liðnum árum. Það var Martin
Stagg, sem sagði þau við hana.
Hún hafði verið að vinna við
kvikmynd, og hann liafði beðið
hana að koma til skrifstofu sinn-
ar...
Eg veit, að það er erfitt fyrir
þig að viðurkenna þetta fyrir
sjálfri þér, en Jane er svo örvita
af afbrýðisemi, að hún veit ekki
hvað hún gerir.................
Marty hafði verið framleið-
andi myndarinnar, stór, einlægur
maður, hjartagóður og skilnings-
rikur, og það var næstum óhugn-
anlegt, hvað hann var næmur á
kvikmyndir og það fólk, sem
kom fram í þeim. Þegar einliver
leikara Martys var í vanda, var
hann alltaf boðinn og búinn til
að hlaupa undir bagga.
Hvers vegna heldur þú, að hún
drekki sig alltaf svona fulla ...
VIKAN 36. tbl. —