Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 17

litlu? Það er nú líka heimsdama,
sem segir sex, ætli hún verði
ekki konan þín, áður en lýkur?“
,,Þú trúir því nú kannski ekki,
Ása mín, en ég er svolítið gam-
aldags í mér. Þess vegna vil ég
kvænast þér. Mig langar ekki til
að koma í selskap með konuna
mína og sjá helminginn af herr-
unum brosa með sjálfum sér,
vegna þess, að þeir hafa verið
vinir hennar á undan mér. Mér
er engin launung á því, að ég
vil ekki sjá konu, sem aðrir hafa
káfað á. — Jæja, ég kem í
hvelli!“
Þau urðu að bíða rúman hálf-
tíma eftir Lóu Dalberg, sem bjó
vestur á Kvisthaga, en Herjólfur
B. Hanson stóð úti á götu í Tún-
unum, þar sem hann var til húsa.
„Seztu aftur í hjá heimsdöm-
unni,“ sagði Sigtryggur Háfells
og gaut augunum heldur óástúð-
lega til þessa ljóshærða, fremur
væskilslega manns. Sjálfur sat
hann frammí og hafði Ásu á milli
sín og bílstjórans.
Þau óku út úr bænum sem leið
lá að Reykjum í Mosfellssveit.
Klukkan var nú orðin rúmlega
tíu, sól skein í heiði og veður hið
fegursta, svo sem bezt má verða
á Islandi.
f brekkuhjalla einum stóð lít-
ið býli: húskorn og tvö stór
gróðurhús. Gufustróka lagði upp
af heitri laug, eilítið ofar í brekk-
unni, en ekki sáust nein merki
þess, að fólk væri komið á fætur.
„Við tökum bara hús á drengn-
um,“ sagði Sigtryggur Háfells.
„Hann er sennilega í bólinu
ennþá.“
Þau fóru nú út úr bílnum,
gengu heim að húsinu, sem var
snotur, lítil bygging með valma-
þaki. Sálfræðingurinn labbaði
heim að dyrunum og barði á þær
þrjú högg. „Ætli durgurinn komi
ekki til dyra á nærbuxunum?"
sagði hann háðslega. „Sveita-
menn eru vanir því.“
„Ég ætla bara að láta þig vita,“
sagði Sigtryggur Háfells, „að vin-
ur minn, Bergur Þorsteinsson er
stoltur af því að vera ættaður úr
sveit og það er ég einnig, ef því
er að skipta! Ef þú heldur, að
sveitamenn séu eitthvað lakari
en aðrir ..
„Ekki lakari," sagði Lóa með
hæglátri og elskulegri rödd sinni.
„En leiðinlegri — öll sveita-
mennska er ósköp púkó.“
Heildsalinn leit hvasst á stúlk-
una og ætlaði bersýnilega að
segja eitthvað, en hikaði við það
og horfði á hana drykklanga
stund. Svo hristi hann höfuðið.
„Ég jagast ekki við kvenfólk!"
sagði hann.
„Sko til, þú ert þá skynsamari
en ég hélt, vinurinn," sagði Lóa
blíðlátlega og sendi honum
elskulegt bros.
Hann horfði enn á hana,
brúnaþungur og hvass í augum,
en loks hló hann stuttlega og
mælti: „Það er meira en ég get
sagt um þig!“
„Svona, svona,“ sagði Ása, sem
hafði horft á þau brosleit í aug-
um. „Mér er nær að halda, 6ig-
tryggur minn, að þú endir með
því að biðja hennar Lóu Dalberg.
Þó að þið séuð ekkert sérstak-
lega lík, þá er samt sem áður
einhver hjónasvipur með ykkur.“
Sálfræðingurinn hafði nú bar-
ið á dyrnar þrisvar sinnum, en
er það bar engan árangur, kom
hann aftur til þeirra. „Ég er
hræddur um að sveitamaðurinn
sofi nokkuð fast,“ sagði hann.
Heildsalinn leit á hann með
djúpri fyrirlitningu. „Það sýnir
bara hvað þú hefur lítið vit, góði
minn,“ sagði hann. „Ég þori að
veðja hverju sem er, að Bergur
er vaknaður fyrir löngu.“
Hann opnaði nú bíldyrnar og
steðjaði út. Gekk hann fyrst
einn hring í kringum húsið, en
síðan til gróðurhúsanna, er stóðu
nokkru fjær. Kom hann svo von
bráðar aftur og í fylgd með hon-
um ungur maður, ljósjarpur á
hár, vaxtarmikill og í hærra lagi,
bláeygður og hýrlegur, með beint
nef og vararjóðan munn. Heils-
aði hann þeim öllum glaðlega,
sagði þau velkomin og bauð þeim
inn. „Ég hef ekki mikið að bjóða
upp á, og engin er húsmóðirin
að matreiða það sem til er; en
einhver innkaup gerði ég nú í
gær og ef stúlkurnar vilja hjálpa
mér svolítið í eldhúsinu, held ég
að hægt sé að búa til sæmilegan
hádegisverð. Á meðan þið bíðið
eftir honum, skuluð þið fá að
smakka vínið mitt.“
„Já, vínið þitt, það er nú mun-
gát í lagi,“ sagði Sigtryggur glað-
klakkalega. Hann sneri sér að
hinum: „Ég ætla bara að láta
ykkur vita það að næst eftir ölið
hennar Guðríðar Methúsalems-
dóttur er vínið hans Bergs góm-
sætasti drykkur í heimi. Svo er
hann líka meinhollur, ég hef
stundum þambað hann, þegar ég
hef verið timbraður, og það skal
ekki skeika að mér skánar alltaf
af honum, enda þótt hann sé al-
gjörlega óáfengur — það er nú
kannski galli, en þeir sem vilja
geta fengið eitthvað sterkara útí
hjá sér. Ég fyrir minn part ætla
að láta mér nægja jurtavínið
svona til að byrja með.“
Framhald á bls. 45.
TEIKNING:
ÞÓRDÍS TRYGGVADÓTTIR.
VIKAN 38. tbl.