Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 34

VITNI ÁKÆRANDANS.
Framhald af bls. 27.
vera á fótum alveg til klukkan
ellefu. Og einu sinni fengum
við einhvers konar vín sem er
kallað kampavín. En mér fannst
það ekkert gott, það kom svo
einkennilega upp í nefið á
manni.
Það var Jói frændi, sem kom
mcð kampavinið, og hann var
elztur af öllum frændunum.
Hann var alveg nauðasköllótt-
ur, og með yfirvararskegg, sem
var næstum alhvitt. Ég kunni nú
ekkert sérstaklega vel við hann,
en mamma sagði, að ég yrði
að vera sæt við hann, því hann
ætti mörg leikhús í Phila-
delphiu, og ef hún fengi að
syngja þar, fengi hún mikla
pcninga.
Svo fluttum við til Phila-
delphiu. Jói frændi hafði út-
vegað okkur íbúð í stóru húsi.
En ibúðin var nú ekkert svo
stór. Hún var bara tvö her-
bergi. Og Jói frændi sagði:
— Hvar á ég að vera, þegar
ég er í Philadelpiu? Hér er
jú ekkert pláss.
Og svo fékk mamma allt í
einu kvef, og ég varð að sofa
inni hjá Önnu, til þess að smit-
ast ekki. Það þótti mér hreint
ekkert spennandi, þvi það var
svo skritin lykt af henni.
Mamma vann á hverju kvöldi,
og hún hlýtur að hafa verið
voða dugleg, því nú vorum við
roikið ríkari, en þegar við
bjuggum í New York. En hún
sleppti sér alveg þegar ég bað
hana einu sinni að fá að fara
með henni, og sjá hvar hún
ynni.
Þar fyrir utan hafði mamma
eignazt heilan lióp af nýjum
vinum og síminn hringdi stanz-
laust. Það voru allt saman karl-
menn, sem hringdu, og allir
spurðu eftir Trixie. Fyrst svar-
aði ég alltaf, að hér byggi engin
Trixie, því mamma heitir
Dorothy. En svo spurði ég
Önnu, og liún sagði að kannski
væri þetta leiksviðsnafn
mömmu.
Daginn, sem ég varð ellefu
ára, var ég úti að ganga með
Önnu. Allt í einu sáum við
Jóa koma út úr skartgripa-
verzlun. Hann kallaði á Önnu,
og sagði: — Sjáðu bara hvað ég
keypti handa einni dömu. Og
svo dró hann upp úr vasa sín-
um kassa með ægilega fallegu
armbandi úr gulli og alsett
steinum. Það voru raunveru-
legir demantar og smaragðar,
og það glampaði svo og glitr-
aði á þá, að þeir lilutu að vera
ekta, því það lá eitt alveg eins
í glugganum, og kostaði fimm-
hundruð dollara. En þegar Jói
frændi sá, að ég mændi á arm-
bandið, sagði hann: — Bara
skoða, ekki snerta.
Svo stakk liann því í vasann
aftur. Og mér fannst Jói frændi
vera bezti frændi i heimi, fyrst
hann keypti svona fallegt arm-
hand handa mér í lafmælis-
gjöf.
Þegar Jói frændi kom heim
eftirmiðdaginn, leit liann eitt-
hvað einkennilega út, og talaði
óvenjulega liátt. Og svo kyssti
hann mig, og það var eitthvað
svo skrítin lykt af lionum, þeg-
ar hann sagði við mig: — Hér
er afmælisgjöfin handá uppá-
haldsstúlkunni minni.
Þetta var voða stór pakki,
og ég hélt, að hann hefði sett
armbandið í svona stóran pakka
til þess að koma mér á óvart.
Ég fór inn í svefnherbergi
til þess að opna pakkann, og
i honum var aðeins stór, feit
og heimsk dúkka með stór, blá
augu, sem ekki einu sinni opn-
uðust og lokuðust. Þá hataði ég
Jóa frænda, því hann hafði
svo gott sem lofað mér arm-
bandinu fyrir utan búðina.
‘ Mig langaði aðeins til þess að
kíkja einu sinni á armbandið,
og það gat varla gert neitt til,
því það var svo gott sem mitt.
Ég mundi vel, að Jói hafði
sett það i hægri vasann, og þá
bruggaði ég gott ráð. Ég fór
inn í stofu til mömmu og Jóa
aftur. Þau sátu og drukku og
töluðu, en ég klifraði upp á
hnéð á Jóa og sagði: — Þúsund
þakkir fyrir þessa fallegu
dúkku, góði Jói frændi. Og á
meðan ég knúskyssti hann,
stakk ég hendinni i vasa hans,
hægri vasann, þar sem hann
geymdi armbandið. Og hann tók
ekki eftir neinu.
Ég hljóp inn í svefnherbergi
aftur til þess að opna pakkann,
og þarna lá fallega armbandið
mitt með dömöntunum og eðal-
steinunum. En þá kallaði
mamma á mig að borða, og ég
faldi armhandið á leynistaðn-
um minum.
Eftir matinn sagði Jói frændi
að mamma ætti líka að fá gjöf,
veslingurinn. Og ef hún vildi
loka augunum, þá skyldi hann
koma henni á óvart. Og svo
lokaði hún augunum, og hann
stakk hendinni i vasann. En
vasinn var náttúrulega tómur.
Svo byrjuðum við að leita
um allt, og ég lijálpaði lika til
við leitina. Og þegar við mamma
vorum einar saman i eldhús-
inu, leit hún einkennilega á
mig, og sagði: — Ert það þú,
sem hefur stolið pakkanum
hans Jóa frænda?
Og ég sagði nei, ég hefði ekki
stolið armbandinu.
Og mamma sagði: — Hvernig
veizt þú þá, að það var arm-
band, ef þú hefur ekki tekiíj
það?
Þá varð ég hrædd um að
mamma mundi finna leyni-
staðinn minn. Ég hljóp inn í
svefnherbergi og náði í arm-
bandið og setti það aftur í
kassann. Svo faldi ég kassann
undir kjólnum mínum, og fór
inn í stofu aftur.
Ég ætlaði einmitt að stinga
kassanum í sófann til þess að
það gæti litið svo út, að Jói
hefði týnt honum þar, en þá
kom hann auga á mig, þaut til
mín og reif af mér kassann,
og sagði: — Litli rummungur-
inn þinn, ég vissi alltaf að það
varst þú, sem stalst armband-
inu. Og svo hristi hann mig
og skók og sló mig svo ofan. í
i kaupið. En þá kom mamma
hlaupandi inn, og sagði að Jói
mætti ekki slá barnið hennar.
Jói frændi æpti og hrópaði:
— Þetta skal kosta Beveýly
fangelsisvist, á betrunarliæli
með hana eins og skot, og það
strax á morgun.
Og svo koin Anna hlaupandi
og sá að ég var grátandi, og
hún byrjaði að skamma Jóa á
sænsku og sagði, að þetta væru
syndanna laun.
Allt þetta skeði vikuna áður
en Jói frændi var skotinn, svo
hann dó. En fyrst kom Frank
frændli líka til PKiladelphiu.
Hann bjó á hóteli í nágrenni
við okkur, og þegar mamma var
ekki heima, koin hann til okkar,
og Anna sagði honum sitt af
hverju. En eitt kvöld, þegar
mamma var heima, lá ég á
lileri og lilustaði á Frank frænda
tala við mömmu, en hann sagði:
■— Ég skal drepa Jóa Pinker
fyrir þetta. Hann ætti að
skammast sin. Hann, Hann, sem
á konu og þrjú börn í New
York.
Og mamma sagði: — En hann
hefur þó allavega útvegað mér
vinnu, og það er meira en þú
gazt gert.
Þegar Frank frændi lieyrði
þetta, varð hann alveg vitlaus
og hrópaði: — Kallarðu þetta
vinnu — að tína af sér spjar-
irnar fyrir framan lióp af
fólki.
Þá byrjaði mamma að gráta,
og Frank frændi sagði, — Vertu
nú ekki að skæla. Þú skalt
bara giftast mér. Ég elska þig
þó, það veiztu.
En mamma sagði, að það
gæti hún ekki, þvi að pabbi
væri ekki yfirlýstur dauður
ennþá.
Svo skeði svolítið skrítið. Það
var daginn áður en Jói frændi
var skotinn, svo að hann dó.
Við Anna sátum og borðuðum
morgunverð í eldhúsinu, þegar
hringt var dyrabjöllunni.
Anna fór fram og opnaði, en
hún var svo lengi, að ég lædd-
ist fram til þess að sjá, hvað
um væri að vera. Það hefði
getað verið þjófur á ferð. Anna
stóð framin-i í forstofu og kyssti
gamlan mann með snjóhvítt hár.
Þegar hún kom til baka, var
hún svo kát og söng og brosti
á báða bóga, og sagði, að ef
ég væri stillt og góð, mætti ég
koma með sér í dag og heilsa
upp á kærastann hennar. En ég
varð að lofa að segja mömmu
ekki neitt. Því lofaði ég.
Um eftirmiðdaginn fórum við
svo í götu, sem var full af bíl-
um og fólki. Og svo fórum við
inn i hótel, sem lyktaði við-
bjóðslega, og upp í herbergi,
sem lylctaði enn verr.
Og þar úti við glugga sat
kærastinn hennar Önnu. Þegar
við komum inn, þaut hann á
inóti okkur, og lyfti mér upp í
fang sér og sagði: — Elsku
lilla Beverly mín, litla stúlkan
mín. En ég streittist á móti,
og vildi ekki leyfa lionum að
kyssa mig. Þá sleppti liann mér,
lét mig niður, og sagði: — Ertu
alls ekkert fegin að sjá pabba
gamla aftur?
Og ég liló, og sagði, að pabbi
minn væri ungur og laglegur
með svart hár og hvitar hend-
ur, svo liann gæti alls ekki
verið pabbi minn.
En Anna sagði: — Jú, þetta
er pabbi þinn, Beverly. En
Japanirnir voru svo andstyggi-
legir við hann í fangelsinu að
hann er ekki lengur ungur.
Á eftir spurði liann mig um
allt mögulegt varðandi mömmu
og Jóa frænda. Og hann varð
hræðilega reiður, en sagði, að
hann myndi samt koma og
heilsa upp á mömmu eftir
kvöldmat. En ég mátti alls ekki
segja henni það, þvi hann ætl-
aði að koma henni að óvörum.
Þegar við fórum þaðan, byrj-
aði Anna að gráta, og sagði,
að hann hefði morð í hjarta
sér. Og á leiðinni heim kom
hún við á hótelinu hjá Frank
frænda. En ég vissi ekki um
hvað þau töluðu, þvi ég var
látin standa fyrir utan á meðan.
Þetta var allt saman svo d-ul-
arfullt, að ég botnaði hvorki
upp né niður i neinu. Ég gat
ekki fellt mig við, að faðir
minn, sem var talinn dáinn,
væri sami maðurinn, og þessi
gamli karl, sem nú var kominn
til baka.
Þegar við komum heim, bjó
Anna til inndælan kvöldverð,
og mamma var svo fín í hvíta
kjólnum sínum og með fallega
armbandið. Jói frændi var lika
hjá okkur, og við fengum öll
kampavín.
Einmitt þegar við vorum
búin að borða, hringdi dyra-
bjallan, og Anna og ég fórum
til dyra. Þetta var Frank
frændi, og stóð á öndinni, eins
og hann hefði hlaupið voða
hratt, og sagði: — Drottinn
minn dýri, hann er með skamm-
byssu, og kernur liingað á hverri
stundu.
Þá Ieit Anna svo undarlega
á mig, og spurði mig, hvort ég
vildi, að pabhi minn yrði sett-
ur í fangelsi aftur?
— Nei, sagði ég, — það vil
ég ekki.
— Jæja. Yeiztu livernig
skammbyssa litur út? spurði
2^ — VIKAN 38. tbl.