Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 46

FRAMHALDSSAGAN
4. HLUTI
TEIKNING BALTASAR
Það sem áður er lcomið: — Blanche Hudson var áður þekkt og dáð leikkona.
Jane systir hennar var barnastjarna og kölluð Baby Jane. Blanche lenti í bíl-
slysi og er síðan öryrki. Eftir það var hún í umsjá systur sinnar, en var vör
við að hún bar til hennar haturshug. Ræstingarkonan frú Stitt hefur fengið
henni stafla aðdáendabréfa sem systir hennar hafði stungið í ruslakörfuna.
Eftir lestur þeirra komu henni í huga orð eins meðleikara síns sem hafði sagt
henni að systir hennar bæri til hennar haturshug vegna afbrýðisemi. Blanche
hefur nú ákveðið að selja húsið og hefur talað við fulltrúa sinn í síma varð-
andi söluna, en hún verður vör við að hlerað er í annan síma í húsinu. Hún
sér eftir jiví um tíma að hafa ekki talað við systur sína um söluna, áður en
hún hringdi, en áttar sig samt á því að það muni hægara sagt en gjört, Jane er
nefnilega harn ennþá að vissu marki, hefur aldrei þroskazt til fulls. Jane fer
inn í herbergi þaö sem innréttað hafði verið fyrir Blanche til leikæfinga og
rifjast þá upp fyrir hcnni ýmislegt sem faðir hennar hafði sagt við hana ...
„Vaddu ekki of langt út i Jane! Stór alda gæti komið og tekið þig! ...
Ixom fyrir
^ *« ... . . •
Þetta var eftirlætisdraumur
hennar — þessi um fjöruna og
sjóinn. Stundum sat hún þannig
á gólfinu i heila iklukkustund og
hlustaði aðeins á ölduniSinn og
rödd föSur síns. Upp á síSkastiS
hafSi hún þó orSiS þess vör,
aS hún laSaSist meira aS öSrum
þáttum fortíSarinnar. Hún hafSi
tekiS fram allar gömlu úrklippu-
bækurnar, sem voru fullar af
myndum og úrklippum, og þar
var h'ka aS finna lögin og IjóS-
in, sem hún hafSi sungiS forS-
um ...
„En þegar ég er voSa vond ..
Alit í einu mundi hún þessa
hendingu úr einu ljóSinu, og
þá setti hún hendur á siSur til
aS verða nógu herská í útliti —
eins og götustrákur. Hún lækk-
aSi röddina og reyndi að tala
meS bassa, en það tókst þó ekld
til fullnustu.
„ ... og svara ósvífin fullum
hálsi...“
Skvapkennt, barnslegt andlitið
breytti um svip, varð illilegt, og
hún hallaði höfðinu sitt á hvað,
— VIKAN 38. tbl.
til að vera ögrandi útlits, og við
það kom titringur á skvapkeppina
við bæði kjálkabörS og hún varS
enn skringilegri útlits en áður.
„ ... þá segir mamma að ég sé
púki...“
Hún lyfti annari hendi, beindi
visifingri upp og hristi hann á-
vítandi, eins og foreldra er oft
siður, þegar nauðsynlegt er að
ávita barn.
„... og pabbi að ég sé upp-
skafningur ...“
Hún lét höndina síga aftur,
spcnnti greipar og setti upp
engilhreinan svip, gekk feti fram-
ar, eins og til að láta sviðsljós-
in skina betur á sig, og ávarpaði
síðan spegilmynd sjálfrar sín
með undrunar- og spurnarsvip.
„ ... og nú bið ég þig að fræða
mig, þvi ég er aðeins fáfróð
stelpa ...“
Það heyrðist í bjölln frammi á
ganginum, og hún hætti þulu
sinni. Hún hleypti brúnum og sá
myndina af sér í speglinum gera
þetta einnig. Hún hærði ekki á
sér að öðru leyti, stóð hreyfing-
arlaus í sömu sporum. Það varð
löng þögn, en svo heyrðist aft-
ur í bjöllunni, næstum reiðilega
og óþolinmóðlega að þessu sinni.
Þá snerist hún snöggt á hæli. Hún
reif borðann úr hárinu á sér og
þeytti honum þvert yfir herberg-
ið, þar sem hann lenti á flygl-
inum og datt svo á gólfið.
Hún gekk að hurðinni, hratt
henni upp og hvessti augun illi-
lega, starði fram á dimman gang-
inn. En heyrðist i bjöllunni frá
hægri, í átt frá eldhúsinu. Eftir
skamma hrið sneri hún aftur inn
í herbergiS, gekk að flyglinum og
opnaði hann. Svo skellti hún lok-
inu aftur af afli og af ásettu ráði.
Hljóðið, sem af þessu heyrðist,
illkvittnislegur skellur, barst fram
á ganginn og þaðan upp til her-
hergjanna á hæðinni fyrir ofan.
Jane leit upp í loftið, unz há-
vaðinn hafði hljóðnað. Bjallan
hringdi ekki aftur. Þá leit hún
enn í spegilinn, hallaði undir flatt
og hrosti til sjálfrar sín. Svo
hætti .hún snögglega að hrosa,
gekk út úr herberginu og stefndi
til eldhússins. Um leið og hún
kom jiangað, varð henni á ný
litið upp í loftið, i áttina til her-
bergis Blanche. Birtan féll i augu
hennar, og viS það kom einhver
harðneskjulegur glampi í þau.
Þegar hún kom aftur fram á
ganginn nokkrum mínútum síðar,
hélt hún á stórum, lakkeruSum
matarbakka, sem hvitur, snyrti-
legur pentudúkur hafði verið
lagður yfir. Hún gekk hvatlega
framhjá hurðinni á æfingaher-
berginu og gekk inn i setustofuna,
scm var stór og löng með háu
hvolflofti. Hún var við vesturvegg
hússins og þar var stigi, sem lá
upp á litlar, hangandi svalir.
Gegnt stiganum var stór, skraut-
legur arinn úr bleikum, ítölskum
marmara. Á útveggnum voru
nokkrir franskir gluggar, boga-
dregnir að ofan, >en á veggnum
á móti var hurðin að öðrum hlut-
um hússins, og var þar mahogni-
klæðning á veggnum. Gegnum
gluggana mátti sjá mjóa stein-
stétt með marmarariði, en frá
stéttinni miðri lágu brött þrep
ofan í garðinn.
HerbergiS var húið húsmunum
af ýmsu tagi og í ýmsum stíl.
Frammi fyrir arninum stóð risa-
vaxinn legubekkur með upplit-
uðu, grænu flossilki, og voru arm-
arnir skreyttir útskornum viði að
framanverðu. Við hlið hans var
sams konar stóll, en á milli þeirra
var kaffiborð úr Ijósum við.
Við vegginn með svölunum stóð
þungt lestrarborð, og hjá þvi var
sams konar stóll með JeSursetu.
Fyrir einum franska glugganum
stóð sjónvarpsviðtæki úr hvítu
plasti, heldur minna en það, sem
var í herbergi Blanche. Glugga-
tjöldin, sem voru tekin sarnan
milli glugganna, voru með skæru
rósamynztri, sem fór mjög illa
við gólfábreiðuna, en hún var
með flóknu, austurlenzku
mynztri, þar sem rautt og blátt
voru yfirgnæfandi litir. Skínandi
silfurumgerð var á arinhillunni,
og úr henni brosti mynd af ljós-
hærðri, fallegri stúlku með furðu-
legum tómleikasvip.
Jane gekk þvert i gegnum stof-
una og hélt upp stigann, og hún
knúSi þybbinn líkama sinn með
snöggum, reiðilegum hnykkjum.
Nú vildi þessi mikla, fagra og
fræga kvikmyndadís fá hádegis-
verSinn sinn — hin mikla stjarna
silfurtjaldsins, sem hélt, að hún
gæti sagt öllum fyrir verkum
aðeins af því að hinar heimsku-
legu, gömlu myndir voru sýndar
í sjónvarpinu ...
Þeg r Blanche heyrði fótatak
Jane í stiganum, sneri hún hjóla-
stölnum snöggt að dyrunum. Hún
varð að vera mjög gætin i öllu.
Hún yrði að hugsa livaS eina, sem
hún segði, sérstaklega vandlega.
Jafnskjótt og Jane hefði fengið
tækifæri til að taka afstöðu til
sölu hússins, mundi ógerningur
að fá hana til að breyta skoðun
sinni. Hún hafði alltaf verið þver-
úðug, breytti aldrci um skoðun.
Blanche greip um stólarminn,
þegar Jane nálgaðist dyrnar.
.Tane leit ekki við Blanche, þeg-
ar hún hélt á bakkanum inn i
herbergið og lét hann frá sér á
skrifborSiS með snöggri hreyf-
ingu, svo að þaS glamraði dálítið
í matarílátunum á lionum. Hún
snerist samstundis á hæli og ætl-
aði sína íeið aftur, en Blanche
rétti þá iit aðra höndina til aS
stöðva hana.
„Jané ...“ Henni fannst jafnvel
sjálfri, að röddin væri mjóróma
og óeðlileg. „Jane, ég var ekki
að hringja eftir hádegisverðinum
— þakka þér samt fyrir að k'oma
með hann — en það var dálítið,
sem ég þarf aS tala um við þig.“
Jane sneri sér við 1 dyragætt-
inni og leit á hana daufum aug-
um, sem sögðu ekkert um Irngs-
anir hennar. Rétt sem snöggvast
gat Blanche aðeins starað á hana,
á feitan skrokkinn í kryppluðum
kjólnum, á hroðalega Iitað hárið
með hörðu, rauðu slikjunni, og
barnalega andlitið, sem var al-
sett elli- og gremjuhrukkum. Þeg-
ar Blanche sá allt þetta — var
neydd lil að sjá það — fylltist
hún einkennilegri blöndu af sam-
úð og ótta. Hún leit niður á hend-
ur sínar.
„.Tane, ég er hrædd um að ég
hafi slæmar fréttir að segja þér.
Við höfum orðið fyrir nokkrum
áföllum upp á síðkastið — fjár-
hagslegum áföllum, skilur þú —
og samkvæmt þvi, sem Bert Hanl-
ey segir, verðum við að losa okk-
ur við þetta hús. Ég er jjegar ...“
Hún þagnaði, þvi að hún varð vör
við einhverja einkennilega breyt-
ingu á afstöðu Jane. „Ég veit, að
ég hefði átt að segja þér þetta
fyrr, en Bert liélt alltaf, að þetta
kynni að lagast...“
„Hvenær talaðir þú við Bert
Hanley?“