Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 39

í KJÖLFAR
KÓLUMBUSAR

tti
i
H,

*>hi
^Zy
ZJ«0,
tfytír
G<Í*ZZ
Z**«ÍZ bj**7b«
fl„ 'X/éuZ &
17 ^p/ . c-> ///(
'Ss.
Þó
jQtte
uð
'S'é
3(í /7
°4? £/á
í 5 blöð aöiens Kr. 20.50
:• ® Gilletlc cr skráscll vörumerki
Gillette raksturinn óviðjafnanlegi
Framhald af bls. 15.
eða fella þau, en réðum ekki
neitt við neitt unz fárviðrið tók
af okkur ómakið og reif þau í
tætlur.
Það varð okkur öllum löng og
svefnlaus nótt, og ekki tók betra
við þegar dagaði. Um níuleytið
var himinninn einn myrkrasorti,
regnið buldi á okkur eins og hagl-
él og sjóirnir léku sér að Nínu
eins og korktappa á reki. Vesa-
lings Pinzóna emjaði af skelfingu.
í átökum þessum hlaut Bedoya
gamli slæman áverka á hönd og
Antonio fékk köldukast. Við hinir
reikuðum eins og vofur um skip
sem virtist vera að gliðna í sund-
ur undir fótum okkar. Við átak
stórsiglunnar höfðu þilfarsplank-
arnir gliðnað svo að regnvatnið
streymdi niður um rifurnar, en
þó tókst okkur að safna nokkru
drykkjarvatni. Á öðrum degi
þessa fárviðris skoluðu sjóirnir
fyrir borð öllu lauslegu á þiljum,
meðal annars handfanginu af
annarri dælunni, en hin var ó-
nothæf, svo að við urðum enn
að taka til við byttuausturinn.
Enginn mælti orð frá munni; við
börðumst allir eins og örvita
menn, að við mættum lífi halda.
Stýrið brotnaði á öðrum degi, og
eftir það rak okkur stjórnlaust
fyrir stormi og sjóum; holskefl-
urnar gengu yfir okkur án afláts
og engum var fært um þiljur
nema hann skriði á fjórum fótum.
Þrátt fyrir hætturnar og fár-
viðrið heppnaðist okkur að gera
við stýrið. Ég var látinn síga fyr-
ir borð með hamar, nagla og kað-
al í höndum, og erfiðara smiðs-
verk hef ég áreiðanlega aldrei
unnið. Stýrið var klofið, en hékk
þó saman og allt var undir því
komið að takast mætti að negla
það traustlega. Um leið og ég
reyndi að reka fyrsta naglann,
fór ég í bólakaf, og þegar ég
reiddi hamarinn til höggs, valt
skútan til, svo að höggið skall
langt frá naglanum. Þannig end-
urtók sagan sig hvað eftir annað,
og ég geri ráð fyrir, að ég hafi
varla hitt naglann á höfuðið einu
sinni í hverjum þrjátíu höggum
að meðaltali. Það tók mig fullar
tvær klukkustundir að reka
fyrsta naglann; sumir af þeim,
sem ég rak síðar, kengbognuðu
vegna þess hve höggin voru ó-
nákvæm, en alls tók það mig um
fimm daga að gera við stýrið,
og þegar því var loksins lokið,
var ég orðinn örmagna af þreytu.
Þá var mesti ofsinn úr veðrinu
og sjó tekið að lægja. í tólf
klukkustundir svaf ég og hvíldi
mig; fyrr hafði ég ekki endur-
heimt þann þrótt sem með þurfti
til að draga upp seglin með fé-
lögum mínum. Maður finnur það
bezt á eftir, að það tekur á taug-
arnar að vita hákarlana allt í
kringum sig ■—- en verða að láta
sem maður hafi ekki hugmynd
um þá.
STORMUR EFTIR STORM.
Því fór fjarri að logn og kyrrð
ríkti til langframa þó að þessu
fárviðri slotaði. Varla var vikan
liðin, þegar við þóttumst sjá þess
merki að enn væri stormur í að-
sigi. Og þegar því fárviðri slot-
aði, skall annað á. Þetta var á
þeim árstíma, þegar þau eru tíð-
ust á þessum slóðum, enda höfð-
um við gert ráð fyrir að vera
komnir í höfn á San Salvador
fullum mánuði áður. Líf okkar
um borð var ein óslitin barátta,
barátta við stjórnvölinn, seglin
og byttuausturinn. Það styrkti
ekki heldur vonir okkar um að
ná höfn, að nú fengum við öðru
hverju mótbyr og andstreymi.
Það kom sjaldan fyrir nú orð-
ið, að við snæddum heitan mat.
Við vorum allir svo magrir orðn-
ir, að okkur gekk erfiðlega að
halda buxunum upp um okkur.
Og nú urðum við að gera alvöru
úr því, sem okkur féll sárast —
að slátra Pinzónu vesalingnum.
Dag eftir dag horfðum við á
hana hungruðum augum, og hét-
um því að við skyldum éta hana
á morgun, en fundum okkur allt-
af einhverja ástæðu til að skjóta
slátrun hennar á frest. Hún gerð-
ist mögur, hafði étið upp allan
maisinn sinn og smárann og virt-
ist eingöngu lifa á saltvatni og
köðlum og tré, sem hún nagaði
í sig. Svo kom sá dagur, er Pepe
mjólkaði hana í síðasta skiptið
og gaf Lindu mjólkina. Þá gáf-
um við Pinzónu nýtt vatn að
drekka, eins konar máltíð hins
dauðadæmda, en að því búnu
rotaði José hana með hamri.
Ekkert fór til spillis; blóðið var
steikt með tómötum í svínafeiti
og súpa soðin af innyflunum.
Okkur fannst sem við værum
undir sök seldir, en um annað
var ekki að ræða. Jafnvel Linda
var óvenjulega dauf í dálkinn
næstu dagana.
Eftir það átum við allt, sem
tönn á festi. Við hálsbrutum
flösku af volgu og freyðandi
kampavíni, daginn sem José
heppnaðist að skutla höfrung.
Sumir reyndu að tína ormana úr
því, sem eftir var af rúsínum,
fíkjum og sveskjum og þurrka
síðan það, sem eftir var af þess-
um ávöxtum, sem var lítið ann-
VIKAN 38. tbl. — 20