Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 40

að en hýðið. Við komumst að
raun um, að rotnaðar fíkjur,
soðnar í rommi, voru mesta lost-
æti, en urðum að takmarka á-
fengisneyzluna stranglega — við
vorum allir svo þreyttir og
þjakaðir orðnir, að lítið mátti út
af bera svo að ekki hlytist af
orðaskak og reiði, enda kom það
fyrir oftar en skyldi. Carlos lét
þá skípun út ganga, að ekki
skyldi minnzt á stjórnmál og vín-
skammturinn minnkaður að mun.
Síðla í nóvember, á 48. degi
siglingarinnar, skall allt í einu
á okkur ofsarok, og lá við sjálft
að það riði okkur að fullu. Fyrsti
stormsveipurinn sleit eitt stagið
af borðstokknum með festingu
og öllu saman. Sveiflaðist stagið
til í rokinu, sitt á hvað, með fest-
inguna eins og kylfu á endan-
um, og stóð okkur öllum beinn
voði af. José, sem var okkar
handfastastur og snarastur í
snúningum, gerði sér það ljóst
að sigla og segl voru í hættu,
tækist ekki að festa stagið aftur,
gerði hverja árangurslausu til-
raunina á eftir annarri til að
grípa stagið í stormsveiflunum,
þrátt fyrir viðvörunarhróp okk-
ar, og minnti sá dans hans á sæ-
drifnum þiljunum mest á leik
bandarillóanna við nautin. Hvað
eftir annað varð hann að beygja
sig leiftursnöggt, svo að festing-
in berði hann ekki í rot. Loks
tókst honum að ná taki á henni
og munaði þá minnstu að hún
handleggsbryti hann, en við
Carlo festum stagið aftur og
strengdum það.
Það var nokkurn veginn jafn-
snemma að þeim stormi slotaði
og við þóttumst sjá örlög okkar
ráðin. Þá komum við auga á
þangrek úr Saragossahafinu.
Þótt þar væri ekki nema um
nokkrar þangklær að ræða, viss-
um við að nú nálguðumst við
hina miklu breiðu, sem þekur
„þanghafið" í grennd við Car-
ibbeanseyjar á mörg hundruð
mílna svæði. Seinna þann dag
snæddum við þangsalat með
ediki og olívuolíu.
Lognið er hættulegt þeim skip-
um, sem ber inn á Saragossahaf.
Kyrrði nú allan byr, rifin og
stöguð seglin slöptu við siglur
og skútan mjakaðist vart úr stað.
Ég las nýjatestamenti prestsins
til að dreifa huganum frá þorst-
anum og hungrinu, en félagar
mínir stunduðu enskunám af
kappi. Það kom fyrir að við
veiddum fisk; meðal annars
veiddum við fisk nokkurn, sem
var hvasstenntur eins og barra-
kúda, og Michael kvað svo sjald-
gæfan, að hann vildi að við
geymdum hann sem væntanleg-
an safngrip. En hungrið reynd-
ist vísindaáhuganum yfirsterk-
ara. Við átum fiskinn upp til
agna, en Michael starði á okkur
eins og við værum að fremja
einhvern hinn stórkostlegasta
glæp.
Að morgni þess 30. nóvember,
52. daginn frá því er við létum
í haf frá Las Palmas, sáum við
þess óvefengjanleg merki að lá-
deyðan mundi ekki lengi endast,
og yrði þó öllu hættulegra það,
er við tæki, því að allt benti til
þess að fellibylur væri ekki
langt undan. Fiskarnir stukku
allt í kringum okkur, og loft-
þrýstingurinn varð svo mikill,
að maður bókstaflega fann hann.
Skýjafar var undarlega hratt en
þó svo heitt og mollulegt, að við
vorum rennsveittir. Það var
skömmu eftir hádegið og hita-
II
mollan óbærilegri en nokkru
sinni, að Bedoya gamli kallaði
hástöfum:
„Avión en vista y viene
directamente para nosotros." Eða
að hann hefði komið auga á flug-
vél beint framundan.
í sömu svifum kom ég auga
á litla, dökkbláa og hraðfleyga
tvíhreyflu, sem ég þóttist þegar
vita að væri ein af þeim flug-
vélum sjóhersins, sem sendar eru
til „njósna" um fellibylji. Hún
stefndi beint í áttina til okkar,
en þó að koma hennar gleddi
mig ákaflega, kallaði ég til
Carlos, að eflaust væri hún að
vara okkur við aðvífandi fellibyl.
Hún flaug yfir skútuna hvað eft-
ir annað og við félagarnir lustum
upp fagnaðarópum. Nú var ör-
uggt að fjölskyldum okkar bær-
ust fregnir um að við værum á
lífi.
í eitt skiptið, sem flugvélin
flaug yfir, varpaði áhöfn hennar
lítilli talstöð, gúmbát og neyð-
arsenditæki niður til okkar, sem
við náðum til á sundi eða úr
léttabátnum. Með þessu fylgdi
og miði, þar sem spurt var hvort
skútan væri ekki „Nína II“.
„Hvað skyldu þeir eiginlega
halda?“ spurði José. „Það er eins
og okkur reki á trjábol, sem hef-
ur gleymt því að sökkva fyrir
áratug síðan“. Þegar ég komst
loks upp á lag með að nota tal-
------------------------—]
stöðina, bað ég þá í flugvélinni
að fljúga yfir og hækka sig í
lofti, ef fellibylur væri nálægur.
Við stóðum hljóðir eins og í
kirkju, þegar flugvélin hnitaði
hringa uppi yfir okkur, en án
þess að hún hækkaði flugið. Ótti
okkar var því ástæðulaus. Að
því búnu hélt hún brott og
var horfin sjónum okkar.
Þetta kvöld sungum við gamla
sjómannasöngva fullum hálsi á
meðan við máttum hljóði upp
koma. Félagar mínir vildu ekki
trúa því, að svo stór flugvél
hefði verið send til að leita okk-
ar, og það tók mig langan tíma
að koma þeim í skilning um að
strandgæzlan og flotinn kostuðu
jafn miklu til að hafa uppi á
hverju því skipi, sem saknað
væri, og gilti einu hvort þar
væru Bandaríkjamenn um borð
eða ekki. José sagði loks við mig
af mikilli alvöru: „Fyrir þetta
skal ég muna bandaríska flot-
ann á meðan ég lifi“.
Þrem dögum síðar flugu tvær
aðrar af flugvélum flotans yfir
okkur í fullar þrjár klukku-
stundir. Eftir að ég hafði rætt
málið við Carlos, sagði ég þeim
í flugvélunum það í gegnum tal-
stöðina, að við værum enn stað-
ráðnir í að leita ekki lands þar,
sem næst var, eða í Antigua,
heldur freista að ná til San
Salvador. Við þyrftum ekki
neinnar aðstoðar við og okkur
vanhagaði ekki um annað en
drykkjarvatn.
Við áttum því enn eftir 600
mílna siglingu, um haf, þar sem
búast mátti við stormum og and-
byr. Þessa dagana gerðist og
harmleikur um borð. Einn morg-
uninn söknuðum við Lindu litlu.
Hún hafði ekki lúrt hjá mér um
nóttina eins og hún var vön, en
ég talið víst að hún héldi sig
annars staðar um borð. Við leit-
uðum hennar um alla skútuna, í
seglabunkanum og jafnvel í
lestunum, en hún reyndist með
öllu horfin. Hún hafði gerzt
stöðugt djarfari í klifri sínu um
reiðann, og nú hafði hún að öll-
um líkindum fallið fyrir borð í
náttmyrkrinu, en rödd hennar
reynzt of veik til þess að hún
gæti kallað okkur sér til bjarg-
ar með mjálmi sínu. Það tók
okkur nokkurn tíma að átta
okkur á því að hún væri horfin.
Við söknuðum hennar allir, og
kaþólski presturinn okkar bað
fyrir henni.
Það var í rauninni undarlegt
hve okkur tók sárt til Lindu
litlu, flökkukettlingsins, sem við
tókum um borð í Las Palmas.
Hún hafði verið okkur kátur og
skemtmtilegur félagi í fárviðri
og blíðu, og það varð annarlega
hljótt og kyrrt um borð, þegar
við heyrðum ekki lengur mjálm
hennar og sáum hana ekki fram-
ar lesa sig upp stögin og leika
sér í reiðanum.
Eftir ládeyðu í hálfan mánuð
rann aftur á byr. Á 59. degi lét
staðvindurinn, sem borið hafði
skip Kólumbusar frá Spáni til
San Salvador, loks aftur til sín
taka og sex dýrðlega daga sigld-
um við þöndum seglum í átt til
Bahamaeyja. Við sungum og
hlupum um þiljur, opnuðum
flösku endrum og eins til há-
tíðarbrigða og væntum þess
fastlega að rigndi, svo að okkur
entist drykkjarvatnið, sem varp-
að hafði verið niður til okkar.
Öðru hverju flugu flugvélar yfir
okkur eða þá að skip sigldu til
móts við okkur, en ekkert fékk
haggað þeim ásetningi okkar, að
sigla í kjölfar Kólumbusar alla
leiðina til enda. Við höfðum
fyllstu þörf fyrir vatnið og vor-
um þakklátir fyrir tóbakið, en
eftir að ég hafði fengið talstöðina
til umráða, bað ég um það að
ekki yrðu skip send okkur til
Á þremur árum hafa selst hér á
landi WESLOCK hurðarskrár sem
svarar í 1500 íhúðir.
Þér getiff valiff úr fjórum litum af skrám, ólæstum,
takkalæstum og lykillæstum.
Þér verffiS ánægffari í nýju íbúðinni ef þér
hafiff valiff WESLOCK hurffarskrár og húna á
allar hurffir.
BER AF
UMBOÐSMENN:
K. ÞORSTEÍNSSON & CO.
Reykjavík, sími 19340.
— VIKAN 38. tbl.