Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 47

Blanche hrökk viS, og þegar
hún leit upp, sá hún, aS dökk augu
systur hennar störSu beint á
hana, lifandi, kvik, bíSandi, og
allt í einu fannst lienni, aS hún
stæSi á öndinni.
„Nu — þaS var í siöustu viku,
minnir mig ...“
Jane starði á hana án þess aS
depla augunum og hristi höfuSiS
örlitiS, svo aS hreyfingin sást
naumast. „Bert Hanley hringdi
ekki hingað i síSustu viku, og ég
veit, aS þú hringdir ekki til hans.“
„Ég — nú, við töluSum ekki
sainan i síma,“ sagSi Blanche óSa-
mála. „Hann skrifaSi mér bréf
um þetta, En þaS gerir vitanlega
enga breytingu."
Aftur hristi Jane höfuSiS.
„Hann skrifaði heldur ekkert
bréf. ÞaS hefur ekki komið hréf
frá skrifstofu hans, siðan ...“
„Jú, Jane, jú, þaS kom bréf
frá honum.“
„Ég sæki póstinn,“ sagði Jane
með tryllandi rósemi. „Ég býst
viS aS ég ætti að vita það,.“
Blanclie fór nú svo hjá sér, aS
liún var farin aS roðna í and-
liti. Hún sleikti á sér varirnar
af taugaóstyrk. „Þá hlýtur þaS
aS liafa komið eittlivað fyrr. Hann
sendi það með mánaðarávísun-
inni ofckar.“
„ÞaS var fyrir um þaS bil mán-
uði. Ávísun fyrir þennan mánuð
á einmitt aS fara að koma. Hvers
vegna...“
„Jane,“ greip Blanche fram í
fyrir henni i örvæntingu, „ÞaS
skiptir ekfci máli hvenær cða
hvernig ég frétti frá Bert. ÞaS
er ekfci það, sem við þurfum aS
ræða um. ASalatriðið er ...“
Jane starði á liana miskunnar-
laust, og dró niður í henni, unz
hún þagnaði alveg. Veikt bros
lék um munnvik Jane, eins og
óljósir skuggar.
„Þú ert ljara að ljúga, Blanche,“
sagði hún rólega og afdráttar-
laust. „Þú ert bara lygari.“
Blanche tók viðbragð i stóln-
um, en þá hringdi síminn hátt
og hvellt, og hún leit eins og með
krampakenndri hreyfingu i átt til
skrifborðsins. Hljóðið fcom svo
óvænt og á óvart, að henni var
ómögulegt að koina stólnum af
stað, áður en Jane var komin
aftur inn i herbergið og var búin
að þrífa símann.
„Jane!“
En Jane var hvergi hrædd, og
hún bar símann út úr herberg-
inu fram á ganginn. Hún leit að-
eins um öxl rétt sem snöggvast,
áður en huri tók um taltækið.
„Halló?“ sagði hún.
Blanche var svo forviða, að hún
gat ekki andmælt meira og hlust-
aði aðeins í agndofa úrræða-
leysi.
„Nú ... Nei... Nei, hún er ekki
við rétt sem stendur ... Ó, nei,
]jað er engan veginn rétt... Nú,
henni sfcjátlast bara; hún hefur
alls engan áhuga fyrir því... Já,
já, ég er alveg viss um það...
Vitanlega er ég það ... Nú, þá
er hún bara búin að sjá sig um
hönd, svo að „þér þurfið ekki að
hugsa meira um þetta ... Já, ég
skal gera það, ef þér endilega
viljið ... Já, ég veit, að ég hefi
á réttu að standa, alveg hárviss
um það ... Já ... Já, ég skal gera
það ... Gott og vel, ef þér óskið
þess — en ... Já ... Segjum það
þá ... Sælir.“
Hún lét taltækið á sinn stað
og lagði simann síðan á hilluna,
þar sem Blanche hafði tekið liann
fyrst. Hún sneri síSan í átt til
stigans.
„Jane!“
Um leið og Blanche hreyfði
stólinn áfram, kom Jane í dyra-
gættina, og voru augun ógnar-
stór i sakleysislegri spurningu.
„Það var Bert, sem hringdi, var
það ekki?“
Jane stóð lengi án þess að mæla
orð. Svo hristi hún loksins höf-
uðið. „Það var ein af þessum kon-
um. sem auglýsa í símanum. Það
var eitthvað um, hvort við vild-
um láta bólstra húsgögnin aftur.
Ég sagði, að þú hefðir alls cngan
áhuga á því.“
„En þú sagðir að ég hefði séð
mig um hönd, Jane, ég veit, að
þú ert ekki...“
Hún sagði, að við værum á skrá
vfir fólk, sem hefði hug á að
láta gera þetta,“ svaraði Jane ró-
lega, „en hún var vitanlega að
ljúga.“ Aftur kom veikur vottur
bross fram í munnvik hennar.
„Ef ég væri i þinúm sporum,
niundi ég efcki þreyta mig á að
tala við fólk í simann.“
„.Tane ...“
„Önnur símtöl... ég skal svara
öðrum liringingum simans niðri,
svo að þú þurfir ekki að tala
við neinn.“
„Jane, gerSu það fyrir mig .. .“
En Jane hafði þegar þokað sér
út í rökfcrið, og Blanclie vissi, að
hún mundi ekki koma aftur.
Með hroðalegri nákvæmni hafði fugls-
hræinu verið komið fyrir á bakkanum
í hring af salati ...
Blanche renndi stólnum fram i
dyragættina og sat þar lengi og
virti símann fyrir sér. Það var
Bert, sem hafði hringt. Það var
enginn vafi á þvi. Og það var
heldur enginn vafi á því, að Jane
hafði varað hana við aS reyna
að ná sambandi við Bert aftur.
En hvað ef hún ögraði henni og
hringdi samt? Hvað mundi Jane
gera Blanche leit sem snöggvast
á visnaða fótleggi sína og svo
af þeim aftur. Þögnin í þessu
stóra húsi virtist verða að hlaupi
og umlykja hana. Hún fann allt
í einu til skelfingar og sneri aft-
ur inn í herbergið.
Hún var lengi að rökræða við
sjálfa sig, ávita sjálfa sig, til að
reyna að verða róleg. Dæma-
laust var hún kjánaleg að láta
læti Jane hafa þessi áhrif á sig.
Og þegar hún var orðin svona
fullorðin. Það var svo sem ekk-
ert skelfilegt, sem fyrir hafði
komið. Jane liafði alltaf verið
svona, alltaf að reyna að baka
henni áhyggjur og liræða hana.
Framhald á bls. 49.

i
r.
; 'í
£ " T
VIKAN 38. tbl. —