Vikan - 19.09.1963, Blaðsíða 51

ast kynni frá Jane.
En Jane liafði enga löngun til
að ræða við Blanclie. Hún kom
nieð nýjan bakka — kvöldverðar-
bakkann að þessu sinni — og
gekk nieð hann rakleiðis að skrif-
borðinu, þar sem bún lét bann
við hlið þess, sem fyrir var.
Blanclie sá út undan sér tvær
hvítar hrúgur, sem voru hlið við
hlið í skugganum rétt utan við
skærasta hirtusviðið. Svo tók
Jane þennan skeifile'ga bakka
með morgunverðinum og fór með
hann, án þess að líta eða yrða
á Blanclie. Það var ekki fyrr en
fótatak hennar sýndi, að hún var
komin niður stigann, að Blanche
lét bókina falla úr skjálfandi
höndum sínum á kjöltu sína aft-
ur.
Bakkinn undir hvítum pentu-
dúknum sást greinilega á skrif-
horðinu, ])ótt þar bæri skugga á,
og hann virtist vaxa jafnt og þétt
og verða ógnarstór. Hún lokaði
augunum til þess að þurfa ekki
að sjá þetta, en myndin af hon-
um var samt enn greypt í huga
liennar. Svo áttaði hún sig á ein-
hverju, fór allt i einu að hnusa
út i loftið. Fann hún einhverja
lykt? Af heitum mat? Af steiktu
kjöti? Hún opnaði augun og lykt-
aði aftur. Jane hafði raunveru-
le-ga fært henni mat i þetta skipti.
Hún tók viðbragð, ætlaði að aka
stólnum að skrifborðinu, en hætti
svo allt í einu við það, því að ilm-
urinn súrnaði skyndilega í vitum
hennar,varð að fnyk af dauðu
og rotnandi holdi. Hún laut fram
og greip höndum um höfuð sér,
þvt að hún var hrædd um, að
lnin mundi allt í einu selja upp.
Og þá rann það hægt og seint
upp fyrir henni, hvers vegna Jane
kom þannig fram við hana —
hún ætlaði að ganga af henni
dauðri, lnin ætlaði að svelta hana
í hel! Hún ætlaði að vekja i
brjósti liennar svo óskaplega
skelfingu á þvl, sem hún, Blanche,
kynni að finna það á matarhakk-
anum sínum á matmálstímum, að
hún mundi ekki þora að koma
nærri honum. Blanche var viss
um þetta; það mundi einmitt vera
svona djöfulleg ráðagerð, sem
Jane mundi hafa mætur á. Þegar
fram liður stundir, mundi hún
geta komið með fullkondega boð-
legan mat til hennar í þeirri ör-
uggu vissu, að Blanche mundi
neita að lita við honum eða yfir-
leitt að bragða á honum. Og svo
mundi fara um síðir, að Blanclie
yrði hungurmorða innan um alls-
nægtirnar, og hver gæti þá kennt
Jane um að hafa átt sök á and-
láti hennar?
Framhnld i næsta blaði.
Þér fáiö einangrunarkostnaðinn
endurgreiddan á fáum árum
í spöruðu eldsneyti.
Það borgar sig bæði fyrir yður
sjálfa og þjóðfélagið í heild
að spara eldsneyti svo sem unnt
er, og þar að auki er hlýtt hús
(vel einangrað) mun notalegri
vistarvera en hálfkalt (illa
einangrað).
STEINULL H.F.
Lækjargötu - Hafnarfirði - Simi 50975
VIKAN 38. tbl. —